Afrika, het verloren continent
Met Zuid-Afrika als gastland van het wereldkampioenschap voetbal aankomende zomer, heeft het continent weer een van die spaarzame positieve momenten in het verschiet liggen. Net als het kleine broertje van het WK wat op het punt staat te beginnen, de Afrika Cup. Deze kampioenschappen gaan maar om een simpele sport, maar zijn belangrijk voor de Afrikaanse bevolking, die getrokken wordt van de ene tegenslag naar het andere drama, en het einde is nog lang niet in zicht.
Het is daarom ook ongelooflijk triest dat voordat het laatstgenoemde toernooi ook maar begonnen is, dat kleine lichtpuntje alweer bruut gedoofd wordt. De spelersbus van het kleine landje Togo - vooral bekend om zijn Manchester City-ster Emmanuel Adebayor - heeft twintig minuten onder vuur gelegen door machinegeweren. Rebellen waren het, op een manier zoals ze overal in Afrika te werk gaan. Spelers en begeleiders raakten gewond, de perschef, chauffeur en assistent-coach zijn overleden.
De Afrikaanse spelers die nu hun geld verdienen in de Europese topcompetities worden weer eens geconfronteerd met de gruwelijkheden uit het thuisland. Het enige positieve wat men hieruit kan halen is dat dit soort nieuws wel weer even aandacht krijgt in het westen. De talloze oorlogen, hongersnood, ziektes en het feit dat één op de zes kinderen hun vijfde verjaardag nog niet eens meemaken maken namelijk vooralsnog ook te weinig indruk op de rest van de wereld om voor het complexe Afrika-probleem drastische veranderingen in te plannen.
Adebayor zal terugkeren in zijn villa in Manchester. Hij is als puber door scouts van Metz naar Frankrijk gehaald en is daar volop geslaagd. In tegenstelling tot een paar honderd Afrikanen die de proeftijd niet doorkwamen en nu door Europa heen zwerven, en talloze anderen die hun tijd doorkomen bij amateurclubjes. Waar ze ook zitten, zij zijn er wel in geslaagd het fort Europa binnen te dringen. Iets wat tientallen Afrikanen nog elke dag proberen, in karige bootjes de Middellandse zee trotseren om vervolgens weer teruggedonderd te worden. De kans is klein dat het lukt, maar ze wagen het erop. Emmanuel had het geluk uitzonderlijk goed te kunnen voetballen, voor de anderen is het een zaak van hoop op een beter leven en pure noodzaak. Het is een rare wereld, maar voor Adebayor is het niets nieuws; "Ik kom er vandaan, ik weet hoe Afrika in elkaar zit".
Je kunt nu alleen maar hopen dat de incidenten vanaf nu uitblijven. Al helemaal bij het komende WK. Geweldig zou het zijn als het een vlekkeloos evenement wordt en het toernooi de economie, infrastructuur en het imagovan het land een boost te kunnen geven. Geweldig zou het ook zijn als het gastland Zuid-Afrika ver zou doorstomen, als halve finalist bijvoorbeeld. Het hele land de chaos even kan vergeten. Als één volk, trots en feestend over straat na een overwinning. Wat zou ik het ze gunnen. Je zou uit ethisch perspectief een Afrikaans ontwikkelingsland de overwinning kunnen toewensen als het speelt tegen Nederland. Als Nederland wordt uitgeschakeld, doe dan maar door Zuid-Afrika.
