Afscheid van het mooiste stadion
Na een voorspoedige vlucht zet ik een dag voor de wedstrijd voet op Britse bodem. Op het vliegveld in Londen lonkt een taxi naar me. Ik stap in en vertel dat ik graag naar stadion Highbury gebracht wil worden. De taxichauffeur lacht smadelijk. Hij vertelt me dat dit dan mijn laatste kans is. "Straks bestaat het stadion niet meer, hè?", zegt hij. "Het stadion wordt gesloopt. Er komt een nieuw stadion voor Arsenal. Weet je dat wel?" Ik leg hem uit dat ik dat weet en daarom hierheen ben gekomen. De bestuurder met Brits accent wenst mij succes en ik zwaai hem na. Daar sta ik dan. Als jonge student in Londen. Helemaal alleen en het schemert inmiddels. Ik zoek mijn hotel op.
Ik loop een krakkemikkig huis in tegenover het stadion. Het vervallen gebouw moet voor een hotel doorgaan. Een vriendelijke, oude vrouw heet mij welkom en vraagt mij wat ik allemaal ga doen hier in Londen. Ik leg in mijn matige Engels uit dat ik afscheid wil nemen van het stadion en een keer 'mijn club' wil bezoeken. De vrouw blijkt eigenaresse van het 'hotel' en drukt mij op het hart dat het verschrikkelijk is dat het stadion weg moet. Ze zegt met gebroken stem dat het verdwijnen van Highbury ook voor haar consequenties heeft. Het hotel zal ook verdwijnen. Veel supporters logeren in het hotel en zorgen ervoor dat het hotel nog bezocht wordt. "Highbury brengt voor mij brood op de plank", zegt ze. "Maar goed, ik breng je naar je kamer. Je hebt die kamer met uitzicht op het stadion, hè?", ik knik beleefd.
's Avonds kan ik maar niet in slaap komen. Starend naar het plafond denk ik aan Highbury en de toekomst. Arsenal zal in een spiksplinternieuw stadion gaan spelen met alles erop en eraan. Het boeit me niet. Ik heb een voorliefde voor mooie, oude stadions. Mijn club leek dit altijd in ere te houden maar moet nu helaas meegaan met de tijd. Ik loop naar het raam in mijn slaapkamer en staar naar buiten. Door het vettige raam zie ik Highbury. Ik besluit mijn kleding aan te trekken en naar het stadion te wandelen.
Met mijn handen in mijn jaszakken loop ik richting de voelbaltempel. Het is fris en ik trek mijn capuchon over mijn hoofd heen. Om het stadion heen staan hekken. Ik druk mijn vingers erdoor heen en kijk door de gaten naar binnen. Als ik goed kijk, zie ik een stukje veld liggen. Verder zie ik stoeltjes en goals zonder netten. Ik maak een rondje om het stadion en het valt mij op dat de woningen er eigenlijk tegenaan staan. Het is schitterend om te zien dat Arsenal helemaal in de wijk past. De gezinnen leven voor en met Arsenal. Alles draait hier om the Gunners. Ik kan nog steeds niet geloven dat hier dan straks appartementen komen. Het stadion ziet er zo onverzettelijk uit. Maar ik weet dat over een tijdje de muren zullen bezwijken onder het geweld van een sloopbedrijf. Onvoorstelbaar. Met kippenvel op mijn armen loop ik terug naar mijn hotel.
De volgende dag vertrek ik om zeven uur Engelse tijd naar het stadion. Verder had ik vandaag rustig aan gedaan want ik moest mijn krachten sparen voor de wedstrijd. Ik wandel met mijn Bergkamp-shirt door de straat en ga op in de stroom van mensen. Er wordt gezongen en gejuicht. Een paar gestoorde fans vragen me wat ik verwacht. "Winst natuurlijk", antwoord ik bekoeld. Op een of andere manier geniet ik niet van het feit dat ik straks een schitterende wedstrijd ga bekijken. Ik denk alleen maar aan de toekomst en de sloop. Het doet me pijn. De duizenden andere bezoekers lijken hier helemaal niet mee bezig. Ik voel me alleen tussen al die mensen. Ik krijg dat nare onderbuik gevoel maar niet weg.
Mijn toegangskaart geeft me de mogelijkheid om dicht bij het veld te zitten. Ik zoek mijn stoel op en kijk als een kind in de snoepwinkel om me heen. De atmosfeer is geweldig. Thierry Henry en Dennis Bergkamp spelen een balletje heen en weer over de schitterende, natte grasmat. Bergkamp sjokt over het veld op steenworp van mij. Een onbeschrijfelijk gevoel van geluk daalt op mij neer. Ik blijf observeren. Ik zie allemaal Arsenal-fans die praten en zingen. Een ongeëvenaarde sfeer die je alleen op Highbury vindt. Ik praat wat met mijn buurman. De beste man heeft al jaren een seizoenkaart van Arsenal. "Maar dit is mijn laatste seizoen met deze kaart", vertelt hij. Geschokt vraag ik waarom. "Ik wil niet naar het Emirates Stadium. Ik heb daar niks mee. Ik hou van Arsenal en van Highbury. Van het nieuwe stadion zal ik niet gaan genieten." Ik knik en staar voor me uit.
Een paar dagen na mijn bezoek lig ik in bed in mijn studentenwoning. Ik staar naar een ingelijste foto van een juichende Henry. De foto heb ik gekregen van de lieve hoteleigenaresse in Londen. Ik mocht hem houden omdat ik het zo'n mooie foto vond. Langzaam val ik onder toeziend oog van Henry in slaap. Ik droom over de successen die 'we' daar nog gaan vieren. Helaas gaat dit nooit meer gebeuren. Arsenal zal nooit meer hetzelfde zijn zonder Highbury.
