Alex Ferguson is onuitstaanbaar geniaal
3 april 2010. Een paar uur geleden heeft Manchester United een gevoelige tik gekregen in de strijd om het landskampioenschap van Engeland. Daar staat de manager. Woedend is hij, het stoom komt uit zijn oren. Niet woedend op de fans, die het zouden hebben laten afweten. Niet kwaad op zijn spelers, die de eerste 45 minuten alleen de rugnummers van de Chelsea-spelers hebben gezien. Niet kwaad op Gary Neville, die een afschuwelijke overtreding maakte. Nee, hij is kwaad op iets heel anders. Kwaad op scheidsrechter Mike Dean, want er is hem iets geflikt. Didier Drogba heeft een goal uit buitenspelpositie gemaakt, en dat heeft hem de overwinning gekost. Hij gaat eraan voorbij dat zijn eigen speler een goal maakte die nooit toegekend had moeten worden, of aan het feit dat Chelsea voor rust de wedstrijd dirigeerde. Het staat ook wel bekend als het Ferguson-syndroom: Alleen maar zien wat er tegen je is en over alles wat wel goed gaat je mond houden. De ene kant van Ferguson in een notendop. Het komt afschuwelijk over, en in feite zou elke andere manager er volstrekt ongeloofwaardig van worden.
Maar ook zit er een andere kant aan hem: hij is namelijk een geniale manager. Sinds 1986 is hij de baas op Old Trafford. Zijn doelsteling was om Liverpool van 'their fucking pench' te stoten. Het doet me pijn het te zeggen dat het iets is wat hem aardig gelukt is. Voorlopig staan ze nog samen op die 'pench'. Iedereen kent zijn gouden wissels in de Champions League-finale van 2001, of de legendarische comeback bij Tottenham eind 2001. Iedereen weet dat hij een staat van dienst heeft waaraan slechts Bob Paisley kan tippen, en ook zijn eretitel 'sir' zal niet zomaar zijn.
Echter is zijn onvolwassen gedrag bij vlagen stuitend en een eretitel onwaardig. Een coach moet een vent zijn, ook als het een keer tegenzit. Het is weinig volwassen om altijd de schuld maar bij een ander neer te willen leggen, net als zijn gedrag tegen te kritische journalisten ronduit dom te noemen is. Bij de presentatie van zijn aankoop Juan Sebastian Veron kreeg het kritische journaille te horen dat ze 'fucking idiots' waren en Veron was een 'fucking good player.' Scheidsrechters krijgen er eigenlijk altijd van langs. Zijn woede jegens de vierde official leidde zelfs tot het bijna mythische fenomeen 'Fergie Time', blessuretijd die vaak enorme vormen aanneemt als United achterstaat. Het is persoonlijk een reden voor mij om bij een nederlaag van Manchester United de persconferentie op Match of the Day te bekijken, omdat zijn lachwekkende persconferenties en zijn eeuwige weigering de hand in eigen boezem te steken langzamerhand hilarische vormen aan begint te nemen. Een voorbeeld is dat hij in 2003 beweerde dat de loting van de Champions League gesaboteerd zou zijn. Uitspraken die niet passen bij een trainer van een club die graag de grootste wil zijn.
Ook zijn er vele verhalen over zijn haast dictatorische wijze waarop hij de club leidt. De Britse pers heeft maandenlang gesmuld van het vermeende incident dat Ferguson in de rust van een wedstrijd David Beckham een schoen naar zijn hoofd zou hebben geschopt. Ook Jaap Stam en Ruud van Nistelrooij hebben zich in het verleden kritisch over hem hebben uitgelaten. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zulke dingen in 24 jaar nou eenmaal kunnen gebeuren en dat het ook volkomen logisch is dat er in al die jaren een paar ontevreden spelers zijn, dat hoeft niet per se aan Ferguson te liggen. In de documentaire Play Like Champions en de autobiografie van Wayne Rooney krijgt Ferguson niets dan lof, de meeste spelers lopen met hem weg.
Je zou ook kunnen zeggen dat het oneindige geklaag op officials, de staat van het veld en gedrag van tegenstanders een belang dient, namelijk dat van zijn eigen ploeg. Uiteraard is dat het geval, en goed, het werkt dan ook. Zijn team mocht onder zijn leiding 34 maal eremetaal de lucht intrekken en hij heeft een onwaarschijnlijk lange lijst persoonlijke onderscheidingen, waarvoor hij complimenten verdient. En als zijn strategie werkt dan verdient hij er complimenten voor, hij heeft zijn team elfmaal kampioen van Engeland gemaakt, door hem staat zijn ploeg op de kaart. Hij oogstte wat wijlen Matt Busby gezaaid heeft.
Dwars door alles heen verdient hij een groot compliment. Hij is een groot manager en heeft een geweldige neus voor talent. De meeste mensen die met hem gewerkt hebben zijn enthousiast over zijn leiderschapskwaliteiten. Het is knap dat de nu 69-jarige Schot ooit weggaat in de wetenschap dat hij de grootste prijzenkast in de managershistorie van zijn club heeft en dat hij een gapend gat achterlaat. Echter zullen zijn belachelijke uitlatingen over de arbitrage en het feit dat hij een zeer slechte verliezer is die nooit de hand in eigen boezem steekt ook in het geheugen blijven liggen. Voor mij is hij evenveel 'Zeurgeson' als Fergenius.'
