11 maart 2010. De nummer zes van de Premier League, Liverpool heeft zojuist met 1-0 verloren van de nummer vijf van de Franse competitie. Het betreft een wedstrijd om de Europa League. Als je een jaar onder een steen hebt geleefd zou je degene die deze bewering doet een spoedgevalletje naar de psychiatrieafdeling van het dichtstbijzijnd ziekenhuis geven. Voor degenen die inderdaad onder een steen geleefd hebben, dit is de keiharde werkelijkheid. Een week later komt alles toch nog goed, maar amper drie dagen kan er weer een hele dikke zwart omlijnde bladzijde aan het boek 'Flagrante Wanvertoningen' worden toegevoegd. Wie is er schuldig, en is er een oplossing?
Het was op die elfde maart exact een jaar geleden dat Liverpool Real Madrid met 4-0 wegvaagde. De Koninklijke had de grootste Europese nederlaag ooit geslikt en de witte shirts kleurden rood van schaamte. Een jaar later strijdt Liverpool op het Europese B-toernooi en niet om de titel, maar om plek vier, en zelfs die in die strijd geeft het steeds meer terrein weg. Een realist verklaart de strijd zelfs als verloren. Hoe dit kon gebeuren is kraakhelder.
Liverpool FC is een topclub met een enorme naam. Die naam is opgebouwd door altijd keihard te werken, niet door technische briljantheid. Wij hebben geen genieën als Eric Cantona of Bobby Charlton nodig, Liverpool werkt. Liverpool geeft nooit op. Dat is wat Liverpool topclub maakt. Dit jaar zie je wat er van Liverpool overblijft zonder werklust, doorzettingsvermogen en veerkracht: een heel matig team.
De gedachten gaan terug naar vorig jaar. Er leek vorig jaar een vloek op te rusten om op voorsprong te komen tegen Liverpool. Talloze keren stelden The Reds orde op zaken na een openingsgoal van de tegenstander, iets van alle tijden voor Liverpool. Tot dit jaar. Dit jaar is anders, een achterstand verlamt de ploeg totaal. De veerkracht is uit de ploeg gesijpeld. Rafael Benítez kan naar scheidsrechters wijzen, kan naar blessures of velden wijzen. Dat moet hij niet doen. Hij moet een spiegel ophangen in de Liverpool-kleedkamer. Daar moet hij eens heel goed in kijken en vervolgens besluiten dat het klaar is. Hij krijgt dit team niet meer overtuigd van de kwaliteiten die het team heeft. Hij krijgt dit team niet meer op de rails.
Soms wordt er gesuggereerd dat het aan de kwaliteiten van het team ligt, maar mijns inziens slaat dat nergens op. Jose Manuel Reina is een goede doelman, Emiliano Insua een talentvolle back. Het centrum met Daniel Agger en Jamie Carragher is prima en vult elkaar aardig aan, Glen Johnson is een meer dan aardige rechtsback. Javier Mascherano is een van de beste balafpakkers ter wereld. Dirk Kuijt heeft werklust en scorend vermogen, Alberto Aquilani was vorig jaar een smaakmaker in Italië, Yossi Benayoun een technisch verfijnde speler. Steven Gerrard draait een zeer slecht seizoen en is nog steeds van waarde. Fernando Torres is wat mij betreft de beste doelpuntenmachine op aarde.
Een ander probleem zijn de eigenaren. Ten eerste zijn deze mensen niet bezig met de club vooruit helpen, maar duwen ze de club lekker nog verder de vernieling in, terwijl iedereen het ziet en niemand ingrijpt. De eigenaren maken verlies, en moeten misschien binnenkort godzijdank de club verkopen. Het liefst zou ik een rijke sjeik zien komen die wat breedteversterkingen financiert, al is het plan om vermogende Liverpool-fans de club te laten overkopen iets concreter en zo mogelijk nog beter.
Rafa, na zes jaar lang trouwe dienst kunnen we de balans op gaan maken. Met een toevalswinst van de Champions League is je op Anfield geen eeuwig leven beschoren. Het is over en voorbij, de machine is vastgelopen. Benítez had bij zijn vorige werkgevers een maximale tijd van drie jaar. Een hele hoop verspilde euro's later staat er een team dat, indien het met veerkracht bewapend is, ieder team kan verslaan. Echter is de architect niet langer geschikt als leider. We moeten concluderen dat de houdbaarheidsdatum van de Spanjaard verstreken is.
Een afscheid per direct lijkt me niet goed, laat Benítez dit seizoen nog afmaken, want anders moet Sammy Lee als interim-manager het team over de finish trekken. Dat zou slecht zijn, Sammy Lee is als die hond die lekker in de schaduw en de luwte van zijn baas ligt, hij wil de leiding niet, doe hem dat niet aan. Daarna moet Martin O'Neill Liverpool bij de hand nemen, hij moet van deze elf prima spelers een topteam mét veerkracht smeden. Hij moet de harten van de fans weer doen gloeien. Want dit Liverpool is het aanzien niet waard, de elf spelers hebben de hoop al opgegeven. Als Bill Shankly dit zou weten en zien draait hij zich om in zijn graf.
