De Amerikaanse jaren van De Leeuw: 'In het begin is hij als een standbeeld'
Door Nick Dierckx
Eigenlijk zat De Leeuw in de zomer van 2016 uitstekend op zijn plaats in Groningen, waar zijn vriendin vandaan komt, hij een huis had en bij de plaatselijke FC publiekslieveling was. Maar: voetballers hebben, in zijn eigen woorden, een houdbaarheidsdatum van rond de 35 of 36 jaar. "Dan gaat het pijpje toch leeg raken. Dus voor mij was het wel nu of nooit. Je wilt natuurlijk in je carrière bepaalde stappen maken. Op een gegeven moment kom je er wel achter dat je niet voor de grote competities bent weggelegd. Er moet dan nog altijd iets interessants voorbij komen, natuurlijk. Omdat je in je carrière een keer een buitenlands avontuur wilt meemaken, waren mijn ogen ook buiten Europa geopend", legt De Leeuw uit. In januari 2016 klopte Chicago Fire al aan, maar FC Groningen weigerde toen nog mee te werken. Een halfjaar later, toen zijn contract was afgelopen, kon De Leeuw wel ingaan op de Amerikaanse belangstelling.
De Leeuw won advies in bij voormalig ploeggenoot en speler van Chicago Fire Johan Kappelhof en raakte snel overtuigd van een dienstverband in de Verenigde Staten. "Bij Johan had ik al wat informatie gekregen over hoe ze werken, hoe de trainers waren, hoe de club is en dat klonk allemaal mooi en positief, waardoor ik dacht: als ik nog een keer naar het buitenland wil, dan is dit wel een mooie stap om te maken. Het is een heel interessant land. Het was gewoon echt een avontuur. Het is een stabiel land, waar je ook geen financiële zorgen hebt. Je hebt genoeg landen waar het allemaal heel mooi klinkt, maar je toch financiële stress ervaart. Dat was ook wel een voorwaarde om daar naartoe te gaan. Het is daar zó anders."
Deze verschillen ervaart de De Leeuw vooral op de wedstrijddagen. "Wij zijn in Nederland gewend om bijna alle wedstrijden op de dag zelf met de bus te gaan. Daar doe je alles met het vliegtuig en ga je drie dagen van tevoren weg. Dat wist ik in eerste instantie niet. Nu ik weer in Groningen zit, merk ik al dat ik niet snel terug naar mijn familie in Tilburg ga. Het blijft toch tweeënhalf uur in de auto en dat doe je niet zomaar op en neer op een dag. Amerikanen verklaren me dan voor gek als je dat zegt, omdat zij veel makkelijker lange afstanden met de auto doen", vertelt hij. De Leeuw merkte dat de 'beleving' op wedstrijddagen behoorlijk anders is dan in Nederland.
"Hier draait het vooral om de derde helft, in Amerika is het vooral voor de wedstrijd te doen. Dus voor de wedstrijd komen ze met die grote pick-uptrucks naar de parkeerplaats, drinken ze met z'n allen een biertje en zitten ze te barbecueën. Na de wedstrijd gaat iedereen naar huis toe, terwijl hier in Nederland juist na de wedstrijd iedereen wat langer blijft hangen." Dat de kleedkamer voor én na de wedstrijd geopend is, vormde voor hem een wat vreemde gewaarwording. "Dan zit je met iemand te praten en is die camera op je gericht, dat is toch een beetje apart. Een kwartier na de wedstrijd gaat de kleedkamer open en mag de media naar binnen. Alle verslaggevers komen naar binnen en gaan vragen stellen aan de spelers die ze willen spreken. Soms dan stond je te douchen, dan wilde iemand je wat vragen stellen. Dan kwam je uit de douche en moest je snel omkleden om voor de camera te verschijnen. Je went er uiteindelijk wel aan."
Uiteindelijk kwam De Leeuw tot 61 optredens voor Chicago Fire, waarin hij goed was voor twaalf doelpunten en dertien assists. Naast Kappelhof speelde hij in de Verenigde Staten tevens samen met John Goossens en Bastian Schweinsteiger, die een zogenaamde Designated Player was. "Die verdiende volgens mij net zoveel als de hele selectie. Door het systeem met een salarisplafond kun je het ene jaar laatste worden en het seizoen erna met een paar andere spelers bovenin meedoen. In het begin is Schweinsteiger een standbeeld, pas na een paar weken is het je teamgenoot. Er komt iemand bij die alles heeft gewonnen wat je kan winnen als voetballer. Iemand die verstand heeft van voetbal en ook echt goed kan voetballen. Het was gewoon interessant om naar hem te luisteren wat hij allemaal te zeggen had in de nabeschouwingen. Johan en John woonden samen in hetzelfde gebouw en wij woonden zo'n honderd of tweehonderd meter verderop. Ook voor de vriendin is dat wel fijn."
Een zware blessure, opgelopen eind 2017, in combinatie met gezinsuitbreiding, dreef De Leeuw uiteindelijk een jaar geleden terug naar Nederland. "Als je niet voetbalt, dan zit je toch in een ander land en ga je je familie missen. Ik heb een dochtertje in Amerika gekregen, die mijn familie ook graag wilde zien. Ik had het prima naar mijn zin bij Chicago. We hebben nog wel over een contractverlenging gesproken, maar uiteindelijk vond ik het ook mooi om weer terug naar Nederland te gaan", blikt hij terug. De aanvoerder van FC Emmen, waar zijn contract komende zomer afloopt, kijkt met veel genoegen terug op zijn Amerikaanse avontuur. "Ik ben ook heel blij dat ik het heb gedaan. Het is een mooi avontuur, een mooie competitie. Elke wedstrijd is fiftyfifty, eigenlijk. Je vliegt door Amerika en ziet heel veel. Ik heb echt een toptijd gehad. Ik zou het iedereen aanraden."
