De beschimmelde sinaasappel
Heel Nederland vraagt zich af wat Kuyt nog in de basis doet. Zijn prestaties laten vaak genoeg te wensen over. Hij passeert vrijwel nooit een man en lijkt als een kip zonder kop heel hard rond te rennen over het veld. Dit is echter gezichtsbedrog. Kuyt is juist essentieel in dit Oranje. Kuyt is een vieze, beschimmelde sinaasappel die je niet met je blote handen wilt vastpakken.
Wanneer je een grote kist perssinaasappelen koopt, zorgt de leverancier er altijd voor dat er één beschimmelde tussen zit. Deze beschimmelde sinaasappel trekt schimmels en bacterieën aan en zorgt er zo voor dat de andere sinaasappels bruikbaar om verse jus d`orange van te maken.
De kritiek op Kuyt neemt af en toe onmenselijke vormen aan. Hij doet werkelijk alles fout. Wordt de linksback gepoort, dan komt dat omdat Kuyt aan de andere kant van het veld een scheet laat. Dirk lijdt balverlies in de rust en mist open kansen voor goal terwijl de tegenstanders balbezit hebben.
Als ik 'Mr. Duracell' was zou ik mijn oranje schoenen al lang aan de wilgen hebben gehangen. Niemand heeft het over zijn geweldige assist op Klaas-Jan Huntelaar. Waarschijnlijk is het Kuyt z'n fout dat The Hunter geblesseerd is geraakt met die gevaarlijke voorzet. Maar de Liverpudlian weet dat hij onmisbaar is. Hij vangt al die klappen met liefde op voor het team.
Zonder Kuyt zou iemand anders de schuld moeten krijgen van het falen. Jongens als Eljero Elia of Derk Boerrigter kunnen die klappen helemaal niet opvangen. Die zouden huilend in de kleedkamer zitten, blessures veinzen of twee keer hun shirt uittrekken tijdens de wedstrijd. Die druk kunnen ze helemaal niet aan.
Je zag het eigenlijk al bij Ron Vlaar. Hij heeft wat van Kuyt zijn schimmelsporen overgenomen. Zodra hij erin kwam kreeg Oranje twee goals tegen. Uit de herhaling blijkt dat Vlaar aan beide goals geen schuld had. Joris Mathijsen liep volledig uit positie (John Heitinga moet waarschijnlijk ontzettend veel gaten dichtlopen). Vlaar, die sinds hij op de pijnbank werd gelegd door Luca Toni nooit meer lekker in zijn vel zat bij Oranje, kreeg daarna nog een oorwassing van de schuldige ook.
Niet alleen Mathijsen, maar heel supportend Nederland zette de verdediger uit Rotterdam de ezelsoren op. Maar ook Vlaar is nu gehard. Hij heeft genoeg over zich heen gekregen en is inmiddels een echte man geworden. Niet toevallig hebben beide voetballers een Feyenoord-achtergrond. De paradepaardjes uit Amsterdam, Eindhoven en de grote buitenlandse clubs vermaken het Oranje-publiek en de arbeiders uit het Rotterdamse milieu vegen het straatje schoon. Zo is het goed, zo moet het zijn.
Alleen een gek zal deze twee spelers tot de beste spelers van Nederland verklaren. Ze maken allebei veel fouten en de dingen die ze wel goed doen worden dan wat sneller over het hoofd gezien. Maar het Nederlands elftal sterft al jaren in haar eigen schoonheid. Nu zijn er eindelijk mannen gekomen die vies durven worden, die door het slijk willen gaan en het boetekleed aantrekken. Sinds de komst van Van Marwijk heeft Oranje haar onschuld verloren, maar een winnaarsmentaliteit gewonnen. Nederland bestelt haar sinaasappels eindelijk bij de goede leverancier.
