De clubheld
Wil je als Portugese club weer bij de Europese top horen dan moet er niet te lang naar het verleden worden gekeken. Wat maakt het uit dat Eusebio in zijn tijd een van de beste voetballers was? Nee, een rijke geschiedenis met als hoogtepunt twee gewonnen EC I finales aan het begin van de jaren zestig in de vorige eeuw is voor een club als Benfica niet meer genoeg. De 'socios' willen meer, al die mooie verhalen over toen zijn vandaag de dag niet meer dan een herinnering waar alleen de oude mannen in de parkjes rondom het Estadio da Luz nog echt van kunnen genieten. Als er niets verandert zijn die mooie prijzen van het ooit zo grote Benfica tegen de tijd dat ik lekker in de schaduw op mijn bankje zit niet meer dan een stukje voetbalprehistorie.
Er moet duidelijk iets gebeuren wil Sport Lisboa e Benfica, zoals de officiële naam van de club uit Lissabon luidt, in de toekomst weer mee willen strijden om de grote prijzen.
De tijden dat Benfica en alle andere lotgenoten jaren achter elkaar konden profiteren van geweldige voetballers is lang vervlogen. Als een club niet aan de Engelse, Spaanse, Italiaanse, of Duitse competitie mee mag doen dan zit het domweg gevangen in de nationale competitie met de daarbij behorende beperkingen.
Mijn favoriete club, de adelaars uit Lissabon, de grootste club van allemaal , de ware kampioen en houder van de meeste landstitels, is in de afgelopen 20 jaar zowel internationaal als binnen de eigen landsgrenzen steeds lager gaan vliegen. Het komt goed riepen de oude mannetjes maar om het allemaal erger te maken hebben ook nog lijdzaam moeten toezien hoe de rivalen uit Porto in grofweg 20 jaar tijd als een ware stoomtrein steeds meer terreinwinst hebben geboekt. Ook zij hebben nu 2 EC I finales gewonnen en zelfs een Wereldbeker en de Europese supercup. Oeps, die arrogante houding van ''wij hebben twee en jullie nul'' die later werd aangepast gaat tegenwoordig echt niet meer op. Sterker nog, wij hebben helemaal geen wereld beker en ook al geen Europese supercup. Met als grootste zorg dat zij dat voor het laatst in 2004 deden en wij alweer in 1962 is pijnlijk, en genoeg reden geweest tot lichte paniek in Lissabon.
Zoals vaker in het geval van paniek gaat men op zoek naar een held, iemand die het begrijpt, het voor je opneemt en nieuwe hoop geeft. Onze Rui Costa is die iemand, hij moest terug komen om ons te redden! De schreeuw om hulp tijdens zijn afwezigheid werd steeds heftiger, elk opeenvolgend jaar dat hij in Italië verbleef was een kwelling. Waarom kwam hij niet terug, hij zag toch dat we hem nodig hadden? Was ook hij gegrepen door de brutaliteit van de commercie?
Gelukkig zijn de smeekgebeden niet voor niets geweest, onze leider en hoop in bange dagen, Benfica in vlees en bloed is terug!
Onze eigen nummer 10, de prins van Florence, de dirigent van Milaan kwam over van het roemrijke AC om de laatste 2 jaar van zijn voetbalcarrière bij zijn club, zijn mensen en zijn liefde af te sluiten. Bijna vijftig jaar na Eusebio, helemaal uit het niets, met Rui Costa in de gelederen stonden we weer vol vertrouwen in de champions league. Oog in oog met clubs als Liverpool, AC Milaan, Barcelona en Manchester utd. Heel even hadden we dat gevoel van vroeger te pakken, voor niemand bang! Zelfs de oude Eusebio, die andere held die nog dagelijks bij ons rondloopt, is weer gaan geloven. Dat grootse gevoel die de adrenaline door de aderen deed stromen was wellicht genoeg om deze mooie volksclub op tijd wakker te maken voor de toekomst.
In 2008 is onze nummer 10 naadloos overgegaan van dirigent op het veld naar technisch directeur binnen de club. Sinds hij terug is gekomen is Benfica gegroeid in alle aspecten. Nu maken we ons geen zorgen meer, wij geloven dat wat er moest gebeuren nu daadwerkelijk gebeurt. Onze Rui regelt het wel, we geloven allemaal in hem, en vertrouwen de man blind. Er is in de afgelopen vier jaar iets moois ontstaan. Noem het een geloof of een besef dat wij allen, de 'socios', de spelers en het bestuur een Benfica zijn. De namen in ons huidig elftal, het verloop van dit seizoen, en de uitslagen tot zover versterken het geloof. Zelfs Porto lijkt ineens weer een kleine club te zijn geworden waar verder niemand in Portugal wakker van ligt . Wij kunnen het, we komen terug aan de top roepen we met zijn allen tegen elkaar. We doen dit voornamelijk om het mooie gevoel nog meer aan te dikken. We zeggen het tegen iedereen zonder enige twijfel. En laten we eerlijk zijn, met een coach die Jezus heet kan het toch niet fout gaan? Toch?
We moeten wel geloven, we hebben geen alternatief, we zijn het onze verlosser verschuldigd. Op het moment dat we hem echt nodig hadden was hij er voor ons, ondanks al het geld dat er in de voetballerij omgaat, kwam hij naar huis, naar zijn familie om weer orde op zaken te brengen. Het lijkt misschien een uitgestorven ras maar echte clubhelden bestaan nog, ook in Lissabon. Daarom kan ik vandaag zeggen 'Ik hoor erbij, ik ben Benfica en geloof nog steeds in de Europese titel zolang de commercie het toelaat' want als Porto het kan dan kan ik het ook.
