De laatste eer: deel 1
Er was lange tijd niks aan de hand met Enke. Hij was al sinds zijn zevende actief in de jeugd van FC Carl Zeiss Jena, de voetbalclub uit zijn geboorteplaats Jena. In 1995 debuteerde hij, uitgerekend tegen zijn laatste ploeg Hannover 96, toen nog uitkomend in de 2. Bundesliga. In 1996 maakte hij de overstap naar Borussia Mönchengladbach, dat toen wel uitkwam in de Bundesliga. In de eerste twee jaar was hij vooral reservekeeper achter Uwe Kamps en speelde hij sporadisch een wedstrijdje mee. In zijn derde seizoen veroverde hij een basisplaats en maakte veel indruk, maar toch kon hij Borussia Mönchengladbach niet behoeden voor degradatie. Het leverde hem wel een mooie transfer op, naar het Portugese Benfica.
Daar veroverde hij plaats in het doel en werd zelfs aanvoerder van het elftal. Zijn toenmalige trainers Jupp Heynckes, José Mourinho en Toni hadden altijd veel lof voor de doelman. Hij blonk meer en meer uit en uiteindelijk kwam de droomtransfer voor vele mensen, namelijk een transfer naar Barcelona. Op 10 september 2002 maakte hij zijn debuut onder de lat in de bekerwedstrijd tegen Novelda, uitkomen in de Segunda División B. Dat was een allerminst prettig debuut, Barcelona ging met 3-2 ten onder en dat werd deels verweten aan Enke. Ook zijn competitiedebuut was een drama. De geblesseerd geraakte Roberto Bonano werd vervangen in de zeventigste minuut met een 2-0 voorsprong tegen Osasuna. Twee blunders van Enke in twintig minuten tijd betekende een 2-2 eindstand. Na één mislukt seizoen vertrok hij op huurbasis naar Fenerbahçe, waar ongetwijfeld het ergste uit zijn loopbaan en volgens zijn vrouw een van de oorzaken van de depressies waren.
In de eerste speelronde van het seizoen 2003/2004 maakte hij zijn debuut tegen Istanbulspor. De wedstrijd verliep dramatisch en de blunderende Enke werd heel wat kwalijk genomen. De fans besloten hem te bekogelen met aanstekers, proppen papier, flessen of waar je ook mee kon gooien. Hij besloot enkele dagen na het incident terug te keren naar Barcelona, waar hij dat seizoen niet meer aan spelen toe kwam. Nadat in 2004 ook een uitleenperiode aan Tenerife geen succes was, werd het contract tussen Barcelona en Enke ontbonden. Hij vond vrij snel onderdak bij Hannover 96.
In die periode werd hij de trotse vader van dochtertje Lara Enke, die hij kreeg met zijn vrouw Teresa Enke. Zij was een talentvol meerkampster, maar gaf haar loopbaan op zodat Enke actief kon blijven in het voetbal. Niets leek het gezin nog in de weg te staan, althans voor de buitenwereld. Dochtertje Lara bleek een hartafwijking te hebben en dat nieuws was verschrikkelijk, maar ze zouden blijven strijden voor hun dochtertje.
Terwijl het met Enke dus alleen maar slechter ging, werden zijn prestaties op het veld juist beter. Hij groeide uit tot eerste keus onder de lat, won meerdere wedstrijden voor zijn team en werd in zijn eerste en tweede seizoen was hij volgens een enquête in het tijdschrift Kicker de beste doelman van de Bundesliga en was in het jaar 2006 'sporter van het jaar in Nedersaksen'. Ondertussen bleef hij zich inzetten voor liefdadigheid, hij hield inzamelingsacties voor de Hartstichting in de hoop zijn dochtertje en andere kinderen ermee te redden. Op een dag verscheen hij trots met zijn dochtertje in zijn arm, dat ze het waarschijnlijk allemaal zou overleven. Daar had hij het werk voor gedaan, maar hij bleef zich nog steeds inzetten.
Op zijn boerderij in het dorpje Empede, vlakbij Eilvese, vingen hij en zijn vrouw verwaarloosde zwerfhonden uit Spanje en Portugal op. Hij had immers een band met die landen en was daarnaast gek op honden. Ook sloot hij zich aan bij de PETA, afkorting voor People for the Ethical Treatment of Animals. Hij hielp mee met liefdadigheidsacties en benefietavonden. Hij kwam er regelmatig mee op tvof in de krant met zijn oproep om lid te worden van de PETA. Het leek weer beter met hem te gaan, zijn kind leek te genezen en zijn liefdadigheid werd gerespecteerd.
Tot de zeventiende van september 2006, daar zou het grootste drama in het hoofd van Robert Enke werkelijkheid worden.
Zijn dochtertje Lara bezweek alsnog aan haar ziekte. De kleine meid leek te genezen, maar moest helaas haar meerdere erkennen aan haar aandoening. Dit was een domper voor alles en iedereen die om het kind gaf, ze was pas twee jaar oud. Ze had nog een heel leven voor haar, maar het had niet zo mogen zijn. Enke was ontroostbaar, maar besloot al vrij snel verder te gaan zodat hij zijn vrouw kon steunen. Hij had er verder nooit met iemand over gehad, maar een psycholoog was de oplossing, dacht hij. Alleen de buitenwereld mocht van niets weten, misschien raakte hij zijn carrière kwijt.
Maar toch bleef Enke goed in vorm. Hij was nog steeds belangrijk voor zijn team en hield meerde keren de nul achterin. Het bleef zelfs niet onopgemerkt bij Joachim Löw, de bondscoach van het Duitse nationale elftal. Op 28 maart 2007 mocht hij debuteren in de wedstrijd tegen Denemarken. Maar ook dat debuut liep uit op een fiasco. Duitsland ging in de vriendschappelijke interland met 0-1 ten onder. Maar dit keer voor hem gelukkig niet door een blunder, gewoon een goed uitgespeelde aanval. Dat kon hij zichzelf niet verwijten toch? Of toch wel?
