De legende van Chelsea
Het enige wat ze nu nog kunnen doen is wachten. Alle ogen zijn gericht naar de telefoon. De bestuurders zitten druk te praten over eventuele oplossingen. Terwijl de voorzitter verzonken is in allerlei gedachtes rinkelt de telefoon. Iedereen in de kamer word stil, terwijl de interim-trainer de telefoon opneemt is de sfeer gespannen. Nadat hij heeft opgehangen kijken ze hem met hoopvolle ogen aan. Ze durven het bijna niet te vragen. 'Blijft hij?' word er gevraagd, hoofdschuddend zegt hij zachtjes: 'nee'. De teleurstelling is groot en voelbaar. Verdrietig en aangeslagen lopen de bestuurders één voor één de kamer uit. Wanneer de kamer leeg is pakt hij de telefoon en belt hem op, 'bedankt, bedankt voor alles'.
Velen beweren dat Chelsea geen geschiedenis heeft. Dat is niet waar, ondanks dat we niet de meest succesvolste club zijn, zijn we toch wel gezegend geweest met geweldige spelers. Wij hebben absoluut één van de grootste spelers gehad in de geschiedenis van voetbal. Helaas heb ik hem zelf nooit in het echt zien spelen. Ik moet het doen met de geweldige verhalen, de wedstrijden die op tv werden uitgezonden en de documentaires die op een dvd's staan. Na de verschillende verhalen gehoord te hebben moest ik gewoon er naartoe. Deze speler had zoveel lof dat ik nu heel erg nieuwsgierig was geworden.
Voor 4,5 miljoen pond kwam hij over van Parma. In zijn eerste seizoen speelde hij fantastisch en gaf zijn visitekaartje af met gedenkwaardige doelpunten. Vanaf dat moment zou hij er nog veel meer maken en ons vele prijzen geven met zijn assists en goals. In 2003 toen hij zijn laatste wedstrijd voor Chelsea speelde tegen Liverpool was hij grandioos. Na een vlotte combinatie belandde hij met de bal in de hoek. Zonder moeite speelde hij drie spelers van Liverpool weg, uiteindelijk was de vierde speler teveel. Maar deze actie was zo prachtig, dat zelfs fans van Liverpool hem een applaus gaven voor deze dribbel. Hoe bijzonder deze speler was zou later nogmaals bevestigd worden. Nadat hij geruchten had gehoord dat de club zou worden overgenomen door Roman Abramovich maakte hij bekend zijn loopbaan elders voort te zetten. Hij besloot terug te gaan naar Italië en tekende bij Cagliari wat destijds in de tweede divisie speelde. Hoewel hij het altijd heeft ontkend, was hij degene die Cagliari in zijn eerste seizoen persoonlijk naar de Serie A leidde. Het seizoen erop besloot hij dat het zijn laatste seizoen zou zijn. De laatste wedstrijd van hem was tegen Juventus. Nog één keer liet hij zijn klasse zien.
Met een strakke blik staarde hij een beetje voor zich uit. Zijn blik dwarrelt over het veld, terwijl een kleine lach op zijn gezicht te zien is. Met veel respect bewonder ik één van de vele foto's die destijds zijn genomen. Na enkele seconden loop ik verder het museum in. Hoe dichterbij ik kwam, hoe stiller ik werd. Met een brok in me keel wist ik geen woord uit te brengen, ontroerd door wat ik zag. Terwijl de Engelse gids zachtjes een beschrijving gaf probeerde ik aandachtig te luisteren. Langzaam flitsen de beelden voorbij en neem ik het prachtige schilderij van hem in me op. Verbijsterd kijk ik met een hol gevoel in me maag naar één van zijn mooiste acties.
Als men beweert dat Chelsea geen geschiedenis is het niet eerlijk naar deze speler toe om te verkondigen dat wij geen geschiedenis hebben. Wij hebben een geschiedenis maar nog geen rijke. Natuurlijk kan Chelsea zichzelf in dat opzicht niet vergelijken met een aantal andere clubs. Wat ik wel wil duidelijk maken is dat elke club ergens moet beginnen. Ook Liverpool, ook Manchester United zijn ooit begonnen. Dat deze clubs zich een weg hebben gebaand naar de top met beperkte financiële middelen is uiteraard een knappe prestatie. Maar Chelsea hoeft die weg niet te bewandelen. Natuurlijk was het voor onze geschiedenis en voor menig voetballiefhebber prachtig geweest als dit wel was gebeurd. Roman heeft ons tijd bespaart en het proces enigszins versneld. Was dit niet gebeurd dan was Chelsea waarschijnlijk aantal jaren later pas in de top gekomen en zo dus ook met een rijkere geschiedenis.
Momenteel zijn we hard op weg om onze geschiedenis rijker te maken. Met de investeringen in de selectie en de jeugdopleiding doen we sinds de komst van Roman elk jaar mee om de titel. Nu is het nog te vroeg om ons te meten met clubs als Liverpool, Manchester United of Arsenal in dat opzicht. Wel heb ik de overtuiging dat over ruim vijf, zes jaar wij ons langzaam in dat rijtje kunnen scharen. Het is natuurlijk nu nog koffiedik kijken, maar ik ben ervan overtuigd dat wij op een dag net zo'n rijke geschiedenis zullen hebben als de andere clubs.
Tot mijn verbazing zie ik John Terry lopen door de straten van Londen. Enthousiast ren ik naar hem toe. Staat hij echt voor me? Trillend geef ik hem mijn pen en papier en vraag ik of hij mij een handtekening wilt geven. Met een glimlach kijkt hij me aan ven zegt natuurlijk. Hij tekent het papiertje. Nadat ik het getekende papiertje heb, sta ik op het punt om weg te lopen. Toch draai ik me om en vraag ik het: 'Wat vind je van Gianfranco Zola? Terry 's antwoord luidt: 'Hij is de levende legende van Chelsea'.
Het rugnummer 25 zal nooit meer gebruikt worden bij the Blues.
