De nationaliteitenkwestie bij Arsenal
Allereerst stellen we vast dat je op twee manieren aan je homegrown spelers kunt komen. Je hebt de methode van het opleiden van jongelingen, en het aantrekken van volgroeide en dure (top)spelers. Vaak ziet men dat de eerste methode vooral in trek is bij de mindere goden, meestal vanwege de relatief lage kosten en de mogelijkheid flink wat geld te verdienen met een eventuele doorverkoop, bekende voorbeelden zijn Wayne Rooney (Everton), Ashley Young (Watford )en Theo Walcott (Southampton). In dit voorbeeld kun je duidelijk het verschil tussen topclub en mindere club vaststellen. In dit geval zijn Manchester United, Aston Villa en Arsenal de koopclubs, terwijl Everton, Watford en Southampton het van eigen productie moeten hebben.
Spelers opleiden is mijns inziens de juiste manier om als voetbalclub aan je spelers te komen. Dit is echter niet gemakkelijk en het is niet zo verwonderlijk dat er bij de grote clubs de laatste jaren niet zoveel Engelse spelers meer doorbreken. Deze clubs spelen op het allerhoogste niveau, er zijn weinig mensen op de wereld gezegend met genoeg talent om die absolute top te halen. Je kunt nu eenmaal meer risico nemen als je Middlesbrough heet, de standaard ligt lager en dus is de sprong van jeugd naar senioren wat makkelijker te maken.
De Big Four heeft in de afgelopen jaren spelers afgeleverd die qua niveau boven het niveau van die clubs uitsteken, bij elke niet-topclub in Engeland een sterspeler zouden zijn en toch halen ze het niet bij Arsenal of Manchester United. Een paar voorbeelden van dit soort spelers zijn bijvoorbeeld Ryan Shawcross, David Bentley en Carlton Cole. Wil je als jeugdspeler bij een topclub enige kans maken moet je gezegend zijn met een enorme portie talent en geluk, zelfs van een in potentie wereldspeler als Jack Wilshere is het nog maar de vraag of hij de top echt haalt. De lat in Engeland ligt veel hoger dan tien jaar geleden en daarom is opleiden voor de grote clubs moeilijker dan ooit. Arsenal heeft tientallen miljoenen in de opleiding geïnvesteerd, er werken dagelijks honderden mensen met evenzoveel jeugdspelertjes. Het staat vast dat je, ongeacht je leeftijd, altijd een kans krijgt van Wenger, veel meer kun je als club en coach niet doen.
Methode twee is de eenvoudige manier. Portemonnee trekken, geld neerleggen en speler verwelkomen; veel eenvoudiger dan dat kan het niet worden. Helaas ligt ook dit in Engeland toch weer een stuk gecompliceerder. Er zijn verschillende factoren waardoor het aantrekken van Britse spelers een stuk minder aantrekkelijk wordt dan het zou moeten zijn. Wanneer een in eigen land opgeleide speler furore maakt, heeft de vaderlandse pers vaak de neiging deze speler in de spotlight te plaatsen. De prijs schiet omhoog, de speler komt onder een enorme druk te staan en ontwikkelt zich niet als voetballer, maar als filmster. Ook deze zomer waren er weer lachwekkende taferelen omtrent de Engelse transfers.
Neem Kolo Touré, gelouterde centrale verdediger met titels en Champions League ervaring. Hij vertrok stilletjes voor veertien miljoen pond van Arsenal naar Manchester City. Een zeer goede verdediger tegen een marktconforme prijs voor Man City, terwijl de Londenaren zeven jaar van de Ivoriaan hebben kunnen genieten en uiteindelijk meer dan dertien miljoen pond winst hebben gemaakt. Vergelijk dat eens met de overgang van Joleon Lescott van Everton naar datzelfde Manchester City, nog geen maand later. Lescott, toch een wat twijfelachtige kwantiteit vergeleken met Touré, werd het middelpunt van een transfersaga waar de honden geen brood van lusten. Slecht presteren bij Everton, vrijwillig in staking gaan, uit de selectie verbannen worden, via de media proberen een transfer te forceren; in een tijdsbestek van twee weken werd Lescott omgetoverd van redelijke verdediger tot nationaal zorgenkindje. Uiteindelijke transfersom: 24 miljoen pond.
Het valt de grote clubs nauwelijks kwalijk te nemen dat ze liever verder zoeken naar goedkopere buitenlandse alternatieven. Als ik moest kiezen tussen Thomas Vermaelen (tien miljoen) en Nemanja Vidic (zeven miljoen) of Lescott voor 24 miljoen is de keuze voor mij gauw gemaakt. Intensief scouten betaalt zich uit, onverantwoord investeren in middelmatige spelers, vaak alleen vanwege hun paspoort, niet. Als je het je kan veroorloven is het mooi meegenomen, maar in andere gevallen kun je er je vraagtekens bij zetten. Liverpool besloot dit seizoen dat een investering van achttien miljoen in Glen Johnson een goed idee was. Een aardige speler met Premier League ervaring (dat moet niet onderschat worden), maar achttien miljoen is een exorbitant bedrag voor een vleugelverdediger. Ook hier geldt, leuk als je het je kan veroorloven (dat kan Liverpool niet), maar ik denk dat acht miljoen voor Bacary Sagna toch meer value for money is.
Het transfereren van Engelse spelers is echt een hoofdstuk op zich. Het hypen van vaderlandse spelers zorgt ervoor dat de transferinflatie schrikbarend hoog is, en het valt de Arsenals en Chelseas van deze wereld niet kwalijk te nemen als ze liever verder zoeken naar een goedkoper, buitenlands alternatief van vergelijkbare kwaliteit. Niet elke club kan het zich verloorloven geld over de balk te smijten, maar belangrijker is dat de prijs/kwaliteitsverhouding vaak behoorlijk scheef uitvalt in de richting van prijs.
Ook ik vind het net een stukje mooier als Gibbs, Walcott en Wilshere een goede prestatie neerzetten, maar ik ben blij dat ze bij Arsenal niet het hoofd op hol laten slaan door de pers en zich niet laten opjagen om ten koste van andere, cruciale facetten van het runnen van een voetbalclub, spelers van eigen bodem het veld op te kunnen sturen.
