De niet ingeloste schuld van de godenzonen
Dit heeft in het verleden niet alleen gelegen aan de inschattingsfout van Marco van Basten, die te veel hooi op de vork nam in al zijn onervarenheid. Ook niet met het transferbeleid, dat in enkele jaren tijd meer aankopen die betiteld als mislukking moeten worden heeft opgeleverd, dan goudhaantjes. Aankopen als Luis Suárez, Demy de Zeeuw en Klaas-Jan Huntelaar staan in schril contrast met Miralem Sulejmani, Dario Cvitanich, Thimothée Atouba, Ismaïl Aissati, Rob Wielaert en Bruno Silva. De lijst met spelers uit deze minder gelukkige categorie kan worden uitgebreid door voor iedere letter van het alfabet een ongelukkige aankoop van de Amsterdammers te bedenken:
A staat voor Aissati.
B staat voor Bakircioglu.
C staat voor Charisteas.
D staat voor Delorge.
Enfin, mijn punt komt wel over.
Dat Ajax het voornamelijk moet hebben van het eigen talent, is geen groot geheim. De jeugdopleiding wordt over de hele wereld geroemd en heeft in het verleden en heden veel grote namen groot gebracht. Ook in het heden, waar versterkende aankopen een utopie blijken en nutteloze breedte investeringen tot de orde van de dag horen, staat er een groep homegrown talent klaar om de sprong in het diepe te wagen.
Roly Bonevacia en Florian Jozefzoon hebben dat afgelopen weekend laten zien. In de seizoenen hiervoor hebben andere jongelingen in dezelfde boot gezeten en zijn overgevaren naar de hoofdmacht van Ajax. Urby, Vernon, Gregory, Toby en Siem spelen iedere week in een steeds sfeervoller wordende Amsterdam ArenA. Maar de stap naar de echte Europese top lijkt toch nog ver weg voor deze spelers. Ondanks dat Gregory van de Wiel en Maarten Stekelenburg na een uitstekend wereldkampioenschap gelinkt werden aan verschillende clubs uit de grote competities, lijkt de daadwerkelijke overstap nog ver weg. Niet in de laatste plaats doordat het spel van de WK-gangers de afgelopen weken nog wel wat te wensen over laat.
Dit helpt de motivatie voor deze steunpilaren van het elftal niet. Het spreekwoord "te groot voor het servet, te klein voor tafellaken" lijkt van pas te komen voor dit tweetal, maar zeker ook voor sterspeler Luis Suárez. Het niveau van de middelmatige Eredivisie zijn ze zeker allemaal ontgroeid maar clubs als Manchester United en Bayern München houden vooralsnog de hand op de knip en voor minder als deze clubs lijken Ajacieden geen genoegen mee te nemen.
Maar een ouderwetse reality-check is op zijn plaats. Uiteindelijk hebben deze spelers niet zo gek veel gepresteerd, de prestatie van iedere week op het hoogste nationale niveau het verschil maken niet meegerekend. Een verdwaalde nationale beker en supercup staat veel minder op je CV als de landstitel. Bryan Ruiz lijkt de stap naar Spanje te kunnen gaan maken, terwijl belangstelling voor de vele malen betere Suárez nog steeds lauw is. Ronnie Stam speelt al in de Premier League, Van der Wiel lijkt zich op te maken voor opnieuw een seizoen tegen NAC, Roda JC Kerkrade en De Graafschap.
Spelers die sinds de jeugd bij Ajax voetballen en doorbreken in het eerste elftal, krijgen al snel het predikaat talent opgeplakt. Aangezien Ajax nog steeds tot de top van het Nederlandse voetbal behoord is dat ook terecht. Maar de stap van talentvolle Ajacied naar absolute top is toch een stap die je niet zomaar kan maken. Grote hulp daarbij komt bij het behalen van hoofdprijzen. Vraag maar aan Wesley Sneijder, John Heitinga, Rafael van der Vaart, Ryan Babel en Hedwiges Maduro, die allemaal met een landstitel op zak het buitenlandse avontuur konden opzoeken.
Alle Ajacieden moeten beseffen dat alleen voor Ajax uitkomen niet meer voldoende is om een transfer naar een grote buitenlandse club te bedingen. Die tijd is eerlijk gezegd al bijna dertig jaar voorbij. Presteren, en snel een beetje, is het devies. Niet gemakkelijk gezien de begrijpelijke motivatie problemen. In eigen land wekelijks geroemd, in het buitenland nog steeds onbekend. Maar iedereen binnen Ajax moet begrijpen dat het allemaal om resultaten behalen draait. Het vervelende blijft wel, dat als onze rechtsback nog een paar keer zijn man laat lopen, de keeper nog enkele keren knullig wordt verslagen en onze aanvallers het weer net niet afmaken Ajax opnieuw geen Champions League speelt. En wederom een inhaalslag zal moeten maken ten opzichte van een sterk PSV.
Mocht het in de komende weken sportief niet lukken kunnen ook alle goede intenties achter de schermen de prullenbak in. Martin Jol schermt met veel belangstelling uit Engeland en met samengeknepen billetjes wacht iedere Ajacied af tot ditmaal Aston Villa een nieuwe trainer aanstelt. Uitblijven van Champions League-voetbal zou voor Jol wel eens reden zijn om eieren voor zijn geld te kiezen. En mocht Ajax weer opzoek moeten naar een nieuwe stuurman zal het waarschijnlijk ook een vacature op Monsterboard kunnen plaatsen voor een nieuwe bestuursman. Van der Boog ligt intern misschien nog niet in de directe vuurlinie. Het is per slot van rekening geen verkeerde man maar het is niet het boegbeeld zoals Michael van Praag dat wel was en waar Ajax ook naar op zoek was. Echter een klein duwtje door alle perikelen die rondom de algemeen directeur spelen kunnen ook hem in de hoek drukken waar de klappen vallen.
Dan kan de gevallen topclub weer opnieuw beginnen en zullen de supporters toch met enige jaloezie richting Arnhem kijken. Een doorstart zonder enig financieel glad ijs is voor een beursgenoteerd bedrijf als Ajax misschien wel de enige manier, waarmee snel resultaat kan worden geboekt. Maar het hangt echt samen met de komende weken. De schuld die de talenten de afgelopen jaren hebben opgebouwd, kan worden ingelost met minstens zes wedstrijden die worden voorafgegaan met die schitterende Champions League-hymne, een titelstrijd die ditmaal wel in het voordeel van Ajax kan worden beslecht en een seizoen waar de beker echt een toetje kan zijn en niet moet worden opgediend als hoofdgerecht.
