De overbeschermende vaderfiguur
Mourinho heeft een dochter waar ik al jarenlang groot fan van ben. Haar naam is Chelsea, en geloof me maar op mijn woord als ik zeg dat haar pracht ongekend is. Ik heb haar vaak opgezocht, en elke keer kreeg ze het voor elkaar om mijn hart te vullen met emoties die ik nog nooit gekend heb. Blijdschap, trots, gevoel van eenheid en liefde voor Chelsea zelf heb ik in die jaren een plek in mijn hart gegeven. Echter maak ik me wel wat zorgen om haar. Ze is briljant, ze zit op de universiteit die ze de Premier League noemen. Elk jaar is ze weer een van de uitblinkers, en ontvangt ze van alle kanten lof over haar kwaliteiten. In de laatste jaren is ze zelfs al een paar keer bekroond tot koningin van de universiteit, en elke keer zat ik op de tribune te glimmen vol trots. Deze prestaties dwong ze af met combinaties van intelligentie en schoonheid, waarmee ze vele harten deed smelten. Waar maak ik me dan druk om zou je denken? Ondanks alles wat ik hierboven beschrijf… Helaas een hele hoop.
Chelsea is niet alleen actief op de universiteit. Ze is jaarlijks een van de vier afgevaardigden om de Premier League te vertegenwoordigen in een internationale show, de Champions League. Hierin krijgt ze de kans om zichzelf aan de hele wereld te tonen, vanuit alle hoeken in de wereld kijkt men mee naar dit enorme theater. Jaarlijks verwachten we zo veel van het enorm getalenteerde meisje uit de Zuid-Londense wijk Fulham. Maar helaas mag het steeds weer niet zo zijn. Ze boekt vaak resultaten ja, dat klopt. Maar de schoonheid waarmee ze de Premier League wekelijks verblindt, is vaak ver te zoeken in de Champions League. En dat hebben we te danken aan haar overbeschermende vader Mourinho. Hij geeft haar keer op keer duidelijke instructies om slim te zijn, maar ze mag haar schoonheid niet tonen. En steeds als dit gebeurd, heeft de buitenwereld haar oordeel al vrij snel klaar liggen. Is dit dan waar we op zaten te wachten?
Mourinho stuurt Chelsea naar een beautycontest met de instructies om zich te kleden als een nerd. Ze mag de slimste zijn, maar nooit de mooiste. Laat nooit te veel van je lichaam zien, handel dit zakelijk af en overtuig de jury van je kwaliteiten. Ga voor het resultaat, en neem daarbij niet het risico je te veel bloot te stellen. Dat zijn de instructies die José meegeeft. En dat zijn de instructies die Chelsea opvolgt. Daar zit ik dan als fan zijnde. Het meisje op wie ik tot over mijn oren verliefd ben, is even geen schim meer van zichzelf. Waar andere meisjes proberen de jury te overtuigen door middel van schoonheid en werklust, probeert Chelsea dit puur op intelligentie te doen. Ze is onwijs defensief ingesteld, op instructies van haar vader. Kan ik haar vader dit kwalijk nemen? Door zijn begeleiding heeft ze wel al enorm veel bereikt, geweldige prijzen gepakt waar ik alleen maar trots op kan zijn. Maar toch voelt dit niet goed. Steeds als ik Chelsea bezig zie in de Champions League, is dat toch niet helemaal 'mijn' Chelsea wat ik daar bezig zie. En dat vind ik zo vreselijk jammer, maar wie ben ik? Ik zit machteloos toe te kijken vanaf de tribune, ik zie Chelsea succes boeken bij de jury maar het publiek fluit haar uit. En als ik dan ook nog eens moet oordelen dat dat niet eens onterecht is, omdat Chelsea ons niet bepaald vermaakt met haar dikke bril op en kakkerige studentenkleding aan.. Dan kan ik me vaak toch intens verdrietig voelen.
Ik vraag het me zo vaak af. Wat zou er toch gebeuren als Chelsea in de Champions League haar bril eens af zou zetten en zou vervangen met een vurig paar lenzen? De nerd-achtige kleding zou vervangen door een glanzende blauwe jurk waarmee ze iedereen verblindt? Het feit dat ik weet dat ze dit in zich heeft, maar het niet mag van haar vader frustreert me enorm. En wanneer ze dan ook nog eens onnodig de wedstrijd verliest.. Dan word ik helemaal verdrietig. De zelfverzekerde Atlético Madrid die Chelsea overklast, puur omdat haar werd opgedragen om alleen maar verdedigende weerstand te bieden en de slimste te zijn. Of Paris Saint-Germain, die kreupel op haar knieën lag. Had Chelsea hier haar oogverblindende jurk aan mogen trekken en deze wedstrijd mogen beslissen met haar schoonheid, dan had zeker PSG geen kans gehad. Maar vader José verbood het, ze moest kalm blijven zitten met haar bril en stropdas, en deze wedstrijd zakelijk afsluiten. En dat deed haar de das om. Het publiek floot haar uit. Eenzaam droop ze van het podium af, wetend dat deze fase te vroeg was om te sneuvelen voor iemand met haar kwaliteiten. En ik zat op de tribune, machteloos. Het publiek gooide rotte eieren en andere rommel naar haar, floten haar uit. Waarom, Chelsea? Waarom, José? Waarom mag dit schitterende meisje niet in haar volle glorie aantreden in de Champions League? Maar ik kan er niks aan doen. Ik begin het jaarlijkse ritueel te herhalen en probeer Chelsea zo goed mogelijk te verdedigen. En net als elk jaar hoop ik vurig dat volgend jaar eindelijk die blauwe jurk eens uit de kast komt.
