De positie van nummer tien wordt verwaarloosd
Ik zie tot mijn grote spijt een nieuwe trend opkomen betreft de nummer tien-positie. Een trend die schrijnend genoeg ook nog eens het meest tot uiting komt bij de topploegen in onze Eredivisie. De nummer tien met de geniale steekpass, het eindeloze inzicht en de ogen op het achterhoofd word langzamerhand verleden tijd. Vandaag de dag is die plek bestemd voor een speler met lengte, kopkracht, en het vermogen om bij voorzetten als tweede spits te fungeren. Het type speler dat graag verstoppertje speelt, en een entertaintmentwaarde heeft dat tot ver onder het nulpunt reikt. Ik heb het over Ola Toivonen bij PSV Siem de Jong bij Ajax en Luuk de Jong bij FC Twente. Onze top drie is besmet met een nieuw virus. Het virus dat een nummer tien geen echte rasvoetballer meer hoeft te zijn, maar dat eigenschappen als bovengenoemd al voldoen. De nummer tien positie word langzamerhand verwaarloosd.
Neem Toivonen, als trouwe PSV-supporter kan ik hem af en toe wel schieten. Voor Ola betekent de term nummer tien waarschijnlijk iets als: wie niet weg is is gezien. Want zodra de bal in z'n buurt dreigt te komen weet hij niet hoe snel moet wegwezen. Als de bal op rechts is, loopt Ola op links, en vice versa. Ik vraag me dan ook af of dit zijn werkelijke instructies zijn, of dat hij zich ook verstopt tijdens de wedstrijd-besprekingen en Fred Rutten hem nog nooit gesproken heeft. Ik begrijp ook niet dat hij zelf niet wat vaker de bal wil hebben, aangezien hij nog best aardig kan voetballen voor iemand met zo'n postuur. Dat heeft hij hier en daar wel laten zien in het verleden. Met de broertjes de Jong is het min of meer hetzelfde verhaal. De Jong is ook vrijwel altijd onzichtbaar, vooral nu hij geen aanspeelpunt voor zich heeft waar hij overheen kan duiken. De Jong is eigenlijk een lange kopsterke spits die door de komst van Marc Janko ook maar op tien gezet is, aangezien dat tegenwoordig schijnt te kunnen. Feit is dus dat de top drie in Nederland zonder een echte nummer tien speelt, iets wat ik persoonlijk geen gezicht vind.
Niet langer moet de nummer tien de flanken voeden, maar word deze kennelijk gevoed door de flanken. Sporadisch echter, want er gaan wedstrijden voorbij dat je niet in de gaten hebt dat ze meedoen. Natuurlijk maken ze zo nu en dan een goal, maar weegt dat op tegen alle potentiele goals die verloren gaan door gebrek aan een spelverdeler? Ik denk het niet. Vooral bij Ajax en FC Twente is het onbegrijpelijk, aangezien er daar toch relatief weinig bruikbare voorzetten van de zijkanten komen.
Bij PSV werpt het zo nu en dan nog wel z'n vruchten af door de voorzetten van Balasz Dzsudzsak, maar het is tegelijkertijd ook de reden dat het spel van PSV nooit lekker loskomt. Je ziet gewoon dat er te weinig afspeelmogelijkheden zijn op het middenveld, waardoor de spits ook te vaak geïsoleerd staat. Misschien kwam Marcus Berg daarom ook niet zo goed uit de verf, en kan Jonathan Reis dat iets meer verbloemen door middel van z'n ongekende kwaliteiten. Feit is gewoon dat deze 3 ploegen geen 4-3-3 meer spelen, maar een verkapte 4-4-2 met 2 spitsen. Hier is in principe niks mis mee, maar geef het dan ook toe, en bel meteen de NOS even dat ze het voortaan als een 4-4-2 moeten neerzetten bij de opstellingen om zeven uur. Het is in mijn ogen een regelrechte belediging naar elke originele nummer tien dat deze spelers met hun positie geassocieerd worden. Daarmee bedoel ik niet dat het waardeloze voetballers zijn, maar simpelweg niet geschikt als nummer tien zoals wij die kennen.
Het is iets wat er geruisloos is ingeslopen, maar dat maakt het niet minder zorgwekkend. Wat we hieruit kunnen concluderen is dat we geen nummers tien a la Wesley Sneijder en Rafael Van der Vaart meer schijnen te produceren, althans ik zie ze niet lopen op de Nederlandse velden. Ibrahim Afellay is de enige die aan de beschreven criteria voldoet, maar die moet plaats nemen achter Toivonen. Bovendien is het binnenkort te laat, want iedereen weet waar Ibrahim na de winterstop zal gaan spelen. Helemaal is het schrijnend dat juist in het land waar de nummer tien is ontstaan, deze uitsterft. Juist wij verloochenen onze eigen nummer tien, terwijl men in het buitenland vrolijk doorborduurt op onze creatie. Ga maar eens na, elke grote club in het buitenland speelt met een échte nummer tien. Ik zie geen Peter Crouch op tien staan bij Tottenham Hotspur, geen Didier Drogba bij Chelsea en geen Marouane Chamakh bij Arsenal. Nee, die staan keurig in de spits met daarachter spelers als Van der Vaart, Cesc Fàbregas en Frank Lampard.
Al met al is deze ontwikkeling dus absoluut niet gunstig voor het imago van het Nederlands voetbal, en is het in mijn ogen toch enigszins zorgwekkend wat betreft de toekomst. Als je ziet dat zelfs in het statische Engeland fluwelen linkspootjes uit de grond schieten die luisteren naar namen als Jack Wilshere en Josh McEachran, begin je toch af te vragen waar die van ons blijven, en of die nog wel gaan komen op korte termijn. Zelfs al zouden Wesley en Rafael hun vrouwen heel lief aankijken, duurt dat nog minimaal twintig jaar. Tot die tijd hoop ik toch dat er een paar tevoorschijn komen, of zouden ze nu al verstoppertje spelen? Ik hoop in ieder geval dat er binnenkort een einde komt aan dit verschijnsel, en tot die tijd zeg ik: De nieuwe tien, mij niet gezien!
