De schoen
Tussen al dit rood-witte geweld viel één stuk mij op. In het plafond zat een spijker. Die spijker hield een schoenveter vast. Die hield op zijn beurt een voetbalschoen op zijn plaats. Een zwarte schoen, met drie witte strepen erop van de fabrikant, en een rode tong. Echt een mooie ouderwetse rechterschoen, zoals ze tegenwoordig nauwelijks meer te krijgen zijn. Op die schoen stond, in het klein, het getal acht. Ik vroeg aan mijn vriend waarom hij zijn voetbalschoenen niet gewoon in de kast zet, zoals de gemiddelde amateurvoetballer. Toen hij me de uitleg gaf viel mijn mond open van verbazing: deze schoen was van Ruud van Nistelrooij geweest.
Hoe hij eraan gekomen was? Als klein Brabants 'menneke' mocht hij mee naar het Philips Stadion op de open dag. van Nistelrooij liep een rondje, en zag het blonde kereltje, amper zeven jaar oud, zitten. Of hij naar beneden wilde komen. Dat wilde het schuchtere mannetje wel. Even gebuurt, zoals dat oud-Brabants gebruik is. Daarna kreeg hij de schoen van Ruud mee naar huis. Die schoen hing nu al dik elf jaar aan die spijker in zijn kamer.
Vol ontzag keek ik eerst naar mijn inmiddels twee meter lange vriend. Daarna met hetzelfde ontzag naar de schoen. Dat stuk leer belichaamt alles wat Ruud destijds was: een geweldige voetballer, die toch gewoon bleef. Ruud was geen man van blauwe, gele of groene schoenen. Gewoon, zwart. Daarop gaat het scoren ook uitstekend.
Waarom ik dit vertel? Ik zie Ruud tegenwoordig met tegenzin het shirt van Hamburger SV aantrekken, omdat hij liever het Koninklijk wit nog eens om de schouders trekt. En dat is begrijpelijk, want hij wil zo veel mogelijk uit zijn carrière halen. Dat is hem ook van harte gegund. Maar er komt een dag dat hij weer 'gewoon' gaat doen. 'Gewoon' de naam van de lampenfabriek op de machtige borstkas hebben staan. 'Gewoon' weer NEC-uit in plaats van El Clasico. En 'gewoon' weer die zanderige, ietwat versleten schoenen onder de benen.
