De Tijger probeert zijn klauwen nog een laatste keer uit te slaan
"Boem! Koekoek! Zooooo!" Sierd de Vos genoot intens van de komeet die van Falcao's voet schoot in de halve finale van de Europa League in het seizoen 2011/12. Met een verrukkelijke uithaal zorgde de spits voor een riante voorsprong voor Atlético Madrid tegen Valencia. Het was het seizoen waarin hij het laatste restje twijfel over zijn capaciteiten wegnam en zijn naam definitief vestigde. In Oporto, Buenos Aires en Santa Marta keken ze goedkeurend mee naar wat Falcao deed. Zijn vorige clubs wisten al lang waartoe de aanvaller in staat was.
Als jongen van vijftien verhuisde Falcao van Tunja in Colombia naar River Plate, de grootmacht uit Argentinië. De verhuizing betekende een afscheid van familie en vrienden, maar de voetbaldroom stond voorop. De jonge Radamel ging ervoor en kreeg ook loon naar werken. Hij deed het goed in Buenos Aires, waar Hernán Crespo ooit was begonnen en ook Ariel Ortega. In november 2005 raakte Falcao echter wel geblesseerd aan de knie en die herstelde niet lekker: in januari 2006 ging het nog eens mis.
Falcao, toen pas negentien jaar, besloot zich te laten opereren om voor eens en voor altijd van de knieklachten af te komen. Zes maanden was hij buiten beeld, maar eenmaal terug op het veld stond daar een betere Radamel dan toen hij wegviel. Het hielp ook dat in december 2007 een zekere Diego Simeone arriveerde ter vervanging van Daniel Passarella. De vechter in Falcao rees naar boven, de doelpunten bleven in ruime mate komen en AC Milan wilde voor hem toeslaan, maar hoorde 'nee'. Datzelfde overkwam clubs uit Engeland, Brazilië en Spanje.
In de zomer van 2009 wist FC Porto voldoende: deze jongen moest naar Europa komen, hoe dan ook. Het lukte os Dragões om Benfica af te troeven, dat niet zover wilde gaan dat het Falcao een som van 700.000 euro aan tekengeld betaalde. Real Madrid werd ook voorzichtig genoemd, maar was net voorzien met Kaká, Karim Benzema en Cristiano Ronaldo. Al na een maand wist FC Porto dat het helemaal goed zat met de toen 23-jarige Colombiaan. Zijn eerste vier duels leverden vier goals op en met Falcao erbij kwam er meer vuur en meer venijn in de aanval. Zelf genoot hij ook met volle teugen. Hij debuteerde tegen Chelsea in de Champions League en twee weken later maakte hij tegen Atlético Madrid zijn eerste goal in Europees verband.
Het sprookje in Oporto werd mooier en mooier. In zijn debuutseizoen eindigde Falcao als tweede op de topscorerslijst, achter Oscar Cardozo van Benfica. "Ik speel wekelijks en voel het vertrouwen, daarom gaat het goed", zei de spits dankbaar. Het tweede seizoen werd nog beter, want daarin liet El Tigre zich in de Europa League keihard gelden. FC Porto moest vanuit de vierde voorronde komen om het hoofdtoernooi te halen, maar er stond geen maat op Falcao. Veertien wedstrijden, zeventien goals: onstuitbaar en oppermachtig en FC Porto won de Europa League-finale. André Villas-Boas slaagde er niet in Falcao met zich mee te nemen naar Chelsea en tegen betaling van ruim zes miljoen euro tekende de spits bij in Portugal. Maar een maand later was het prachthuwelijk alsnog voorbij en startte hij weer een nieuwe droomrelatie.
Atlético Madrid legde veertig miljoen euro op tafel om Falcao op te halen. En na Fernando Torres, Sergio Agüero en Diego Forlán stond er weer een koning op in de punt van de aanval. Geholpen door de hereniging met zijn oude meester Diego Simeone -in december- ging het voortreffelijk met de aanvaller. Het eerste jaar leverde de vijfde plaats op, de tweede Europa League-beker op een rij (als eerste speler ooit met twee verschillende clubs) en massale aandacht en bewondering in heel Europa. De shirts met Falcao achterop werden populairder, de Engelse kranten ontdekten het mirakel uit Santa Marta en Real Madrid werd weer genoemd als volgende bestemming.
Waar Simeone droomde van glorietijden met Atlético, droomde Falcao intussen al van grotere avonturen. Real Madrid leek hem zeer zeker een mooie vervolgstap, maar de belangstelling concretiseerde zich niet. Hij bleef aan voor een tweede jaar in het Vicente Calderón en slaagde erin het dichtst in de buurt te komen van Lionel Messi en Cristiano Ronaldo. De twee kanonnen scoorden 46 keer en 34 keer en daarachter volgde Falcao met 28 stuks. In veel andere seizoenen was het genoeg geweest voor de topscorerstitel. Hij beleefde zijn hoogtijdagen en iedereen wachtte in spanning af wat de zomer zou brengen. Wat zou er gebeuren na twee jaar FC Porto en twee jaar Atlético? Real Madrid misschien, zoals werd gefluisterd? Er sluimerde interesse van Florentino Pérez. Ondertussen klonken er complimenten vanuit diverse hoeken. Zo noemde Josep Guardiola hem 'de beste spits in de zestien op aarde'.
In mei 2013 brak La Sexta naar buiten met het nieuws: AS Monaco zou bereid zijn de kapitale som van zestig miljoen euro te betalen om Falcao aan te trekken. Met de kapitaalkrachtige eigenaar Dmitry Rybolovlev aan het roer kon toen alles nog in het prinsdom. Intern ging het nieuws snel rond en Danijel Subasic versprak zich door te zeggen dat de komst van Falcao in de zomer al 'negentig procent rond' was. Twee weken later, toen juni nog niet was aangebroken, gaf Miguel Ángel Gil Marín toe dat Atlético mee zou werken aan een transfer als Falcao daarom zou vragen. De naam van AS Monaco viel vaker en nadrukkelijker en gemengde gevoelens kropen omhoog bij voetbalfans in Europa.
Op 31 mei kwam de bevestiging: Ligue 2-kampioen AS Monaco legde zestig miljoen euro op tafel om Falcao over te nemen en tegen achttien miljoen euro per seizoen vast te leggen. Teleurstelling maakte zich meester van velen, want Europees zou Falcao nu sowieso niet te zien zijn. Zijn nieuwe club was immers net gepromoveerd. Falcao had zijn keuze echter gemaakt en de enige manier waarop de spits uit Colombia de fans weer voor zich kon winnen was scoren - en dat deed hij. In de eerste helft van het seizoen 2013/14 was het negen keer raak en Falcao leek op weg naar een aardig debuutjaar. De 23ste januari zou echter een lelijke, allesbepalende streep zetten door de ontwikkeling van Falcao in Monaco.
In een weinig verheffende wedstrijd tegen Chasselay MDA in de Coupe de France liep Falcao een nare knieblessure op. Acht jaar na zijn eerste knieleed bij River Plate was het weer goed mis en donkere wolken pakten zich samen na een nieuwe operatie. Weg was het Ligue 1-seizoen, weg was de strijd om een plek in de Champions League en weg was deelname aan het WK 2014. Acht maanden bleef het stil rond Falcao, die toekeek hoe Colombia de harten stal in Brazilië. James Rodríguez werd topscorer, Jackson Martínez liet zich zien, Juan Cuadrado gaf vier assists en iedereen leerde de strijders uit Zuid-Amerika kennen.
Extra zuur voor Falcao was dat hij nu juist degene was geweest die Colombia een heel eind op weg had geholpen naar het WK 2014, met negen doelpunten in de kwalificatiereeks. Alleen Luis Suárez, Lionel Messi en Gonzalo Higuaín deden het beter en waar zij vandaag de dag staan, weet iedereen. Falcao begon gedesillusioneerd aan het seizoen 2014/15, wetende dat Real Madrid niet nog eens interesse zou tonen. Wat daarna volgde deed de glans rond de inmiddels 28-jarige spits verdwijnen. Manchester United haalde hem op de allerlaatste dag van de transferperiode als huurling binnen. 's Morgens vroeg werden de fans in Engeland wakker met het nieuws dat Falcao voor 7 miljoen euro gehuurd werd, met een optie tot koop á 56 miljoen euro.
De verwachtingen waren vanzelfsprekend hooggespannen, maar Falcao had tijd nodig en die tijd had Louis van Gaal niet. In de eerste acht wedstrijden maakte de Colombiaan de negentig minuten niet vol en scoorde hij maar één keer. De hoop op een wederopstanding, op een comeback van de Falcao van FC Porto en Atlético, begon al langzaam te vervagen. Een vroegtijdige wissel tegen Yeovil Town in de FA Cup was alleszeggend en misschien wel allesbepalend. Falcao kon het niet, deed het niet en Van Gaal zag het. Hij wisselde de spits en prompt werd het 0-1 en 0-2 voor United. In de zestien duels die daarna nog kwamen scoorde Falcao niet meer en niemand keek dan ook raar op toen de optie tot koop niet gelicht werd.
Falcao verscheen op tal van lijstjes. Slechtste nieuweling, meest teleurstellende spits en duurste bankzitter. Niet de lijstjes van topscorer en Team of the Year, niet die van most valuable players en beste nieuwkomers. Niet de lijstjes die er eerder werden bijgepakt in Portugal en Spanje. "Het is een moeilijke tijd geweest", zei Falcao erover na zijn vertrek uit Manchester. "Ik was eraan gewend om vaak te spelen, veel te spelen. Er waren allerlei nieuwe processen gaande bij Manchester United, met een andere trainer en andere spelers. Ik heb niet die kansen gekregen waarop ik gehoopt had en die ik verwacht had. Of e problemen waren? Nee, zo kun je het niet noemen. Met Van Gaal discussieerde ik over gebruikelijke zaken, maar dat ging altijd van beide kanten respectvol", benadrukte de aanvaller, die huiswaarts keerde en weer bij Monaco kwam.
Het keerpunt was toen aangebroken voor Falcao. Een compleet seizoen in de Ligue 1 starten, opnieuw verhuurd worden of permanent weggaan bij AS Monaco waren de keuzemogelijkheden. De beslissing om voor Chelsea te gaan was niet eens zo'n vreemde. Landgenoot Juan Cuadrado zat er en voormalig teamgenoten Diego Costa en Thibaut Courtois. Met José Mourinho was er bovendien een trainer die hem kende vanuit zijn Spaanse topjaren: alle ingrediënten leken voorhanden om weer de oude te worden.
Toch liep het niet zo. Na een aanloopperiode met één doelpunt in de Engelse competitie blesseerde de spits zich eind oktober weer, ditmaal een spierblessure. Mourinho raakte hem kwijt en verdween niet veel later zelf ook van het toneel, waarna Guus Hiddink kwam. Die zag Falcao niet meer fit worden en gaf hem alleen nog een kwartier tegen Swansea City in de laatste weken van het seizoen. Falcao draafde wat, zette een actie in en daar was het eindsignaal alweer. Niets aan, einde verhaal. Avontuur nummer twee in Engeland was ook op niets uitgedraaid en dus volgde enkele maanden geleden de rentree bij AS Monaco weer.
Nu klonken er andere woorden. Geen plannen voor een plek elders, geen blik naar buiten, maar een blik naar binnen. "Ik heb speeltijd nodig, een vaste plek zodat ik vertrouwen op kan doen. Ik voel me goed, ik voel me prima. Mijn lichaam went vanzelf weer aan het ritme en dan komen de doelpunten ook weer. Ik ben blij dat ik terug ben in Monaco", verzekerde Falcao. Inmiddels is het eind juli en bemant Falcao de spitspositie weer. De rentree is hoopvol, als hij twee weken geleden al vallend scoort tegen Fenerbahçe en de belangrijke 1-1 maakt. Een week later trapte hij al vroeg een strafschop binnen en draagt hij bij aan de doortocht van AS Monaco naar de play-offronde.
Een paar minuten voor rust voelde Falcao echter pijn in het been en liet hij zich noodgedwongen wisselen. Dat is inmiddels negen dagen geleden en Falcao is nog niet hersteld. De Ligue 1 begint vanavond zonder de Colombiaan in de punt, als Monaco het opneemt tegen Guingamp. Vijf dagen daarna wacht Villarreal-uit, een wedstrijd waar Falcao het vizier nu strak op gericht heeft. Dit móet het seizoen worden waarin El Tigre nog een laatste keer zijn klauwen uitslaat. Anders rest ons niets dan de beelden van drie jaar geleden.
