De verdwaalde Braziliaan
Kaká heeft niet geslapen. Hij heeft de hele nacht naar het plafond zitten staren. Hij vraagt aan God waarom het zo is gelopen. Zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Voor de wedstrijd krijgt hij te horen dat hij niet zal beginnen. De moed zakt hem weer in de schoenen. Al zittend op de reservebank is de teleurstelling van zijn gezicht af te lezen. Emotieloos staart hij voor zich uit. Terugdenkend aan de gloriejaren, terugdenkend aan zijn echte club: Milan. Je ziet hem denken aan hoe het zou kunnen zijn geweest. Hij beseft dat hij als winnaar van de glorieuze Ballon D'Or naar bankzitter bij Madrid is gedegradeerd. Je ziet dat het hem pijn doet en het doet mij ook pijn om hem zo te zien.
In mijn ogen is hij een voorbeeld voor iedere voetballer, zo niet voor ieder mens. Hij staat een groot deel van zijn salaris af aan de kerk en gaat hoogstwaarschijnlijk na zijn voetbalcarrière priester worden. Je zult hem nooit horen klagen als hij weer eens op de bank wordt gepositioneerd door the Special One en smerige overtredingen zijn hem niet bekend. In tegenstelling tot veel van zijn Braziliaanse vrienden zul je Kaká ook nooit al feestend tegenkomen in nachtclubs. Roken en drinken laat hij naast zich liggen. Het is zoals wij Nederlanders zouden zeggen: 'de ideale schoonzoon'.
Mede door een ernstige blessure heeft Kaká het nooit echt waar kunnen maken in Madrid. Het is schrikbarend dat hij over drie seizoenen maar 66 wedstrijden in de Primera División heeft gespeeld. Een gemiddelde van 22 wedstrijden per seizoen. Het statement is dus al snel gemaakt: het is een miskoop. 65 miljoen euro voor een speler die iets meer dan de helft van de wedstrijden speelt, dat is heel veel geld. Een speler die je voor zo'n enorm bedrag koopt, daar verwacht je van dat hij bijna alle wedstrijden zou moeten kunnen spelen, zoals Cristiano Ronaldo. In het financiële opzicht is het absoluut niet een fout geweest om hem aan te trekken. De witte shirts met het nummer acht van Kaká gingen als zoete broodjes over de toonbank. Daar ligt echter niet de voldoening bij El Maestro zichzelf. Hij wil laten zien waarom hij die 65 euro miljoen dubbel en dwars waard was. Maar de grote vraag is, kan hij dat nog?
De bank begint namelijk zijn basisplaats te worden en het vreet enorm aan hem. Hij voelt zich schuldig tegenover de club Real Madrid, maar ook tegenover diens supporters, die ondanks hun armoede iedere wedstrijd weer naar het Santiago Bernabéu komen om hun helden aan te moedigen. Het doet me pijn om hem op de bank te zien zitten. Zo'n grote voetballer die nu op de bank zit naast 'twaalfde mannen' Raúl Albiol en Ricardo Carvalho. Elke avond voor de wedstrijd hoopt hij weer dat hij in de basis zal staan. Hij staat te popelen om de Madrilenen te laten zien waarom ze hem hebben gekocht. Bij vlagen zien we de Kaká van Milan voorbij komen, met schitterende doelpunten die hij vanaf randje zestien de kruising in krult en prachtige assists waar hij aantoont dat hij in tegenstelling tot sommige andere spelers echt geen egoïstische vedette is.
Nu de zomer, en dus de transferperiode, is aangebroken starten de geruchten weer. De wandelgangen staan vol met verhalen over Kaká. De ene keer moet hij weg omdat trainer José Mourinho hem niet mag, dan is het wel omdat zijn salaris te hoog is. We zullen nooit weten wat op de waarheid berust en wat niet maar het gezegde luid: 'waar rook is, is vuur.' Hij is één van mijn favoriete voetballers en hoe graag ik hem ook bij Madrid wil zien blijven, zeg ik met pijn in mijn hart dat het tijd is voor hem om het schip te verlaten. Hij verdient een club waar hij elke wedstrijd mag schitteren en niet een club waar hij het veelal moet doen met invalbeurten. Het liefste zie ik hem weer bij AC Milan, waar hij zijn gloriejaren heeft beleefd als voetballer en als mens. Ik hoop dat we ooit weer die échte technicus zien.
Bij welke club dat zou moeten gaan gebeuren is eigenlijk maar een bijzaak voor mij. Ik wil hem weer elke wedstrijd van het seizoen zien voetballen, met een brede glimlach op zijn gezicht.
