Een jongensboek
Nou, uiteindelijk was hij er ook niet echt op achteruit gegaan. Hij was geboren, eind juni in 1987 als zwerver en eigenlijk was hij dat nog steeds. Of beter gezegd, alweer. Met als enige verschil dat hij toen nog wist waar hij zijn moeder kon vinden. Inmiddels had hij geen idee meer waar ze was. Zij was thuisgebleven, hij was vertrokken. Het was vijf jaren geleden, dat hij een krottenwijk in Abidjan had verruild voor het beloofde continent. Europa!
Hij herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. Zijn broertje aan de drugs, zijn vader nooit gezien. Ze hadden weinig toekomstperspectief gehad, hij en zijn moeder. Maar samen probeerden ze het. Samen hielden ze zich verre van criminele zaken, ze hadden om zich heen gezien waar dat kon eindigen. Moeder poetste schoenen en hij, hij probeerde de rijkelui, die af en toe neerdaalden naar de krochten van de Afrikaanse samenleving, over te halen om hem iets te doneren. Het was niet veel, maar als ze 's avonds samenkwamen in hun bouwvallige, van spaanplaten gemaakte, hutje, dan hadden ze in ieder geval elkaar nog. Hij en zijn moeder.
Maar hij had meer. Samen met vriendjes uit de buurt hadden ze ergens een bal opgeduikeld. Dus, er werd gevoetbald. Hij wist het nog goed. Af en toe verdwenen er kinderen plotseling, maar de harde kern bleef over. Hij kon het best aardig, al vond hij het onbescheiden om van zichzelf te zeggen dat hij een baltovenaar was. Op een middag, toen hij net wat eten bij elkaar had gesprokkeld, waren ze niet met alleen maar kinderen in hun eigen voetbalstadionnetje, zoals ze het romantisch plachten te noemen. Er stond een blonde man met een zonnebril, een roze polo en teenslippers. Na afloop van hun potje voetballen sprak hij hem en zijn beste vriendje aan. Dat ze er wel wat van konden. Het was leuk om complimenten te krijgen, maar hij zei nog meer! Dat hij contacten had bij Europese topploegen, Barcelona, Manchester United, Internazionale! En dat hij er misschien wel voor zou kunnen zorgen, als zij hun best deden, dat ze samen de voorhoede van één van die teams zouden kunnen gaan vormen.
Hij herinnerde zich het gevoel als de dag van gisteren. Spelen in volle stadions, bewonderd worden! Scoren op een WK! Hij zou het hele Afrikaanse continent op de voetbalkaart zetten, en dat alles samen met zijn beste vriend. En vooral: hij dacht aan het salaris dat hij zou gaan verdienen. Zijn moeder hoefde nooit meer een schoen te poetsen, maar ze zou er in het vervolg op mogen lopen! Hij zou misschien zelfs zijn vader kunnen vinden, of zijn broertje van de drugs af kunnen helpen! Hij keek zijn vriend aan en die blik was voldoende: ze gingen!
Natuurlijk, het afscheid van zijn moeder viel hem zwaar. Zij bleef alleen achter. Maar dat zou niet lang duren. Als hij genoeg geld had verdiend, zou hij terugvliegen, met bakken met geld!
Het leven ging veranderen, dat was iets waar hij zich meteen van bewust was. Niet veel later stapten de jongens, aan de hand van hun held en ontdekker het vliegtuig in. Ze stegen op en vlogen naar Europa! Daar aangekomen, op een hectisch vliegveld en in barre kou, kwam hun ontdekker een kennis tegen. Die kennis richtte zich meteen op zijn vriend. Na wat geharrewar in verschillende talen liepen ze samen even weg. Ze kwamen niet meer terug. Het was de laatste keer dat hij zijn beste vriend gezien had. Hij, en zijn ontdekker bleven over. Die vertelde hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ze zouden elkaar vast snel weer zien op de voetbalclub.
Een paar weken later had hij alles wat hij nodig had! Voetbalschoenen, een shirt, een broek, scheenbeschermers, eten. De club zorgde voor alles. Het ging ook geweldig! Dit was Europa. Het was er koud, maar hij was intens gelukkig, hoewel hij zich 's avonds stierlijk verveelde in de saaie stad. Maar binnenkort ging hij geld verdienen, zo had zijn ontdekker hem verteld. Hij had hem trouwens nooit meer gezien, net als zijn oude vriend. Maar die zou hij straks tegenkomen, als ze samen opgeroepen waren voor de nationale jeugdselectie! En dan zou hij ook zijn ontdekker uitgebreid bedanken.
Maar het noodlot sloeg toe. Toen een teamgenoot met een tackle zijn mooie actie op het trainingsveld bruut - maar onbedoeld grof - onderbrak, liep hij een vreselijke blessure op. Hij brak zijn been op meerdere plaatsen en het duurde maanden voordat hij hersteld was. Toen hij weer kon lopen, voelde hij zich minder fit dan hij voorheen altijd was geweest. Maar hij meldde zich weer bij de club. Daar hadden ze voor hem echter de mededeling dat hij helaas niet in aanmerking kwam voor een echt grotemensen-contract.
Wat er daarna gebeurde, was vreselijk. In sneltreinvaart volgden de ellendige mededelingen zich op. Dat hij uit zijn huis werd gezet. En dat hij helemaal niet bij een andere club mocht werken, omdat hij illegaal was. Hij kon niets. Niet terug, niet blijven. Maar hij wilde alles doen om geld te verdienen, hij wilde een ticket naar zijn moeder. Terug naar Abidjan. Terug naar waar hij bekenden had, vrienden zelfs. Terug naar waar hij 'bestond'. Hier was hij officieel 'niemand'. Zijn ontdekker had hij trouwens nooit meer gezien, net als zijn vriend.
Lekker, die Whopper smaakte zo gek nog niet. Nu nog kijken of hij nog ergens iets te drinken kon vinden..
