Een zooitje ongeregeld met potentie
Dit geeft al aan dat het in de hele organisatie nog steeds van geen kant klopt bij Marokko. De voetbalbond moet ervoor zorgen dat de faciliteiten goed zijn zijn, en dat alles perfect is geregeld in en rondom wedstrijden en trainingskampen. De bondscoach behandeld de technische zaken. Zo is het in ieder gezond voetballand en zo hoort het ook altijd te gaan. Begrijp me niet verkeerd, de spelers hebben voor nul procent gepresteerd in deze gehele kwalificatie-reeks en hebben ons een nieuwe deceptie bezorgd. Echter het feit dat er in en rondom het elftal altijd onrust is, zorgt er voor dat er in tegenstelling tot onze Arabische landgenoten uit Tunesië, Algerije en Egypte nooit een hecht team zal staan.
Mustapha Hadji, Salahedine Bassir en Nourdine Naybet, zijn voor mij levende legendes. Ik zal dan ook nooit vergeten wat ze voor el Mountakhab el Maghribi hebben betekend. Maar zolang ze geen bondscoach zijn of assistent stel ik voor dat ze gewoon thuis voor de televisie of in de tribune de wedstrijd volgen net zoals dat in elk ander voetballand gebeurt. Nu is het namelijk zo dat zij constant meereizen met de selectie en zich met van alles en nog wat bemoeien. Picture this, Nederland speelt een interland, wie gaan er mee? De heer Bert van Marwijk, zijn assistenten Frank de Boer en Phillip Cocu. Verder mogen Henk Kesler, Dennis Bergkamp, Jaap Stam en Marc Overmars ook nog mee. Simpelweg omdat zij in het verleden goed hebben gepresteerd in het nationale elftal. Hoe kunnen de spelers zich dan optimaal voorbereiden, concentreren én een hecht team gaan vormen tijdens de interlands?
Helaas kampen we daarnaast in Marokko met het zelfde probleem dat Real Madrid ook heeft. Men heeft totaal geen geduld. Dit geldt voor de voetbalbond, de spelers maar ook voor de supporters. En altijd is de bondscoach de dupe. Ik weet zelf ook wel dat de coach meestal degene is die het veld moet ruimen bij slechte resultaten, maar in Marokko neemt dit extreme vormen aan. In de afgelopen vijf jaar heeft Marokko even zoveel bondscoaches versleten. Als Marokko weer iets wil gaan betekenen in de voetbalwereld, moet het A. zorgen dat er een trainer met ballen voor de groep staat. B. niemand dan de bondscoach zich bemoeit met ook maar een enkele speler en C. er spelers door die bondscoach worden opgeroepen die alleen de rode vlag met groene ster voor zich zien.
Het meest frustrerende is dan ook dat de kwaliteit er wel degelijk is. De spelers hebben genoeg kwaliteit en talent om in ieder geval in Afrika een grote rol van betekenis te spelen. Met Marouane Chamakh (Bordeaux), Mounir el Hamdaoui (AZ), Mbark Boussoufa (Anderlecht) en Jaouad Zairi (Olympiakos) hebben we uitstekende aanvallers. Met Houcine Kharja (Genoa), Karim el Ahmadi (Feyenoord), Kamel Chafni (Auxerre), Marouane Zemmama (Hibernian) en Nabil Dirar (Club Brugge) zijn er prima middenvelders. Tevens zijn er met Michaël Chrétien Basser (Nancy), Abdeslam Ouaddou (Nancy) en Youssef Rabeh (Levski Sofia) drie uitstekende verdedigers. Met opkomend talent als Mehdi Benatia (Clermont Foot), Adel Taarabt (Tottenham Hotspur), Nabil El Zhar (Liverpool), Brahim Zaari (Den Bosch), Nordin Amrabat (PSV) en Karim Ait-Fana (Montpellier) zijn er ook nog prima opkomende talenten. Naast deze spelers zijn er nog een aantal die niet definitief hebben beslist voor welk land ze willen uitkomen maar die wel van toegevoegde waarde kunnen zijn. Dit zijn spelers als Younes Kaboul (Portsmouth), Adil Rami (Lille) en Ismaïl Aissati (Ajax).
Om nog even terug te komen op de bondscoach, de belangrijkste gegadigde om bondscoach te worden is Erik Gerets. Naar mijn mening een perfecte kandidaat. Gerets hecht zeer veel waarde aan discipline en is een strenge trainer. Tevens lijkt hij mij iemand die zich niet zomaar onder druk laat zetten en zijn eigen gang gaat. Gererts of niet, ik hoop in ieder geval dat de volgende bondscoach niet met zich laat sollen en onze atlas leeuwen weer kan laten brullen.
