Erop of eronder
Het contrast tussen winnen en verliezen is eigenlijk té groot. Bij winst heeft de club eindelijk die felbegeerde Champions League te pakken, waar het in 2008 nog desastreus mis ging tegen Manchester United. Daarnaast plaatst de club zich ook automatisch voor de Champions League van volgend jaar. Twee vliegen in één klap dus. Bij verlies grijpt de club voor de tweede keer naast de cup met de grote oren, én is het voor het komende seizoen veroordeeld tweede viool te spelen, in de tijdrovende en amper lucratieve Europa League. Het is dus erop of eronder voor The Blues. Het komt dan ook niet goed uit dat notabene aanvoerder Terry geschorst is, evenals vaste krachten Ramires en Branislav Ivanovic. De spoeling achterin is hiermee flinterdun geworden. Het centrale duo zal gevormd moeten worden door David Luiz en Gary Cahill, die beide herstellen van een blessure en zelfs twijfelgeval zijn. Rechtsback komt dan José Bosingwa te spelen en linksachter Ashley Cole. Als één van de "oudjes" is dit ook zijn finale, waar de toekomst voor jongeling Ryan Bertrand is.
Niet alleen achterin, maar ook voorin en op het middenveld is het puzzelen. Vooral op de vleugels is de bezetting weinig hoopgevend. Dit wegens de schorsing van Ramires en de hopeloze vormcrisis waarin spelers als Daniel Sturridge, Salomon Kalou en Florent Malouda (al jaren) verkeren. Geen van die drie verdiend het eigenlijk om in die finale op het veld te staan vanaf de aftrap. Sowieso heeft het weinig zin om buitenspelers op te stellen die nauwelijks meeverdedigen, aangezien het voor de hand liggend is dat Bayern het spel gaat maken. Ik ben dan ook van mening dat Chelsea zaterdag in een 4-3-1-2 formatie moet aantreden. Een blok van drie controlerende middenvelders met daarvoor één speler achter de twee spitsen. Deze formatie maakt het mogelijk dat zowel Didier Drogba als Fernando Torres kan spelen. Twee spelers die met hun aandeel in het bereiken van de finale wél verdienen te spelen in mijn optiek.
De drie middenvelders heten dan Frank Lampard, John-Obi Mikel en Micheal Essien. Mikel als controlerende man in het midden, Lampard als linkercentrale middenvelder en Essien aan de rechterkant. Dit blok moet er in eerste instantie voor zorgen dat de doorgang via het centrum zoveel mogelijk afgesloten wordt. Bovendien is het met de aanwezigheid van Arjen Robben en Frank Ribery bij Bayern geen overbodige luxe om dubbele dekking in te bouwen. Net als Internazionale twee jaar geleden in de Champions League-finale deed met Javier Zanetti en Esteban Cambiasso. Wanneer Ribery de bal heeft verzorgt Essien de dubbele dekking en Lampard doet ditzelfde aan de linkerkant. Het hele team schuift vervolgens mee om de speelruimte voor Bayern zo krap mogelijk te maken. Mikel mag zich bezighouden met Thomas Müller, terwijl Essien en Lampard de twee controleurs van Bayern in de zone opvangen. Die mogen de bal namelijk best naar elkaar toe spelen, net zoals Barcelona dat deed.
Vóór het drietal middenvelders speelt dan Juan Mata. De Duitsers hebben wegens het ontbreken van de geschorste Luiz Gustavo geen échte mandekker meer over. Mata zal ongetwijfeld af en toe in de vrije ruimte kunnen duiken mocht Bayern met Toni Kroos en Bastian Schweinsteiger als controleurs aantreden. Gezien het sterk bezette middenveld achter hem mag hij zich puur bezighouden met voeden van de twee spitsen: Torres en Drogba. Ze hebben dit seizoen niet vaak samen in het veld gestaan, maar een finale is één wedstrijd. Een wedstrijd waarin Chelsea toch op die ene kans loert, en bij tijd en wijle ongetwijfeld wat opportunistisch zal spelen als de situatie daarom vraagt. Met dit tweetal heb je scorend vermogen, kopkracht, lengte en slimheid. Het zijn wel spelers die in hun carrière belangrijke doelpunten hebben gemaakt in grote wedstrijden. Zoals ik al zei, het gaat straks op een paar momenten beslist worden. Als er gescoord móet worden gaan vaak alle vormen van taktiek overboord.
Door de afwezigheid van de (ook al) geschorste Holger Badstuber moeten de Duitsers waarschijnlijk een beroep doen op de Belg Daniel Van Buyten, die in de Champions League finale tegen Inter van twee jaar geleden al zijn zwaar falende draaicirkel demonstreerde aan heel Europa. Ik ga er voor het gemak even van uit dat die niet is geslonken in de daaropvolgende jaren. Naast hem staat weliswaar basisklant en international Jerome Boateng, maar dat is absoluut geen zekerheidje. Hij heeft alles wat een moderne verdediger moet hebben, maar heeft elke wedstrijd wel een slaapmomentje, een momentje van onoplettendheid. Zet dat tweetal maar één op één door met Torres én Drogba te spelen, zet ze maar onder druk. Reken maar dat ze dat niet fijn vinden. De backs zijn dan weliswaar vrij, maar met zeven man achter de bal moet dat op te vangen zijn.
Spelen met deze opstelling en formatie lijkt mij de beste manier. Natuurlijk is het vreemd om van je vaste formatie af te stappen, maar zo kun je wel je beste elf spelers opstellen en in de as wat meer stevigheid inbouwen tegen een sterk Bayern. Zonder dat het ten koste gaat van je scorend vermogen. Ook met deze elf zal het overigens lastig genoeg worden, en is een verlies zeker geen ondenkbare mogelijkheid. Ik hoop echter dat dit laatste kunstje van een mooie generatie wordt voltooid met een geniepige zege. Een zege die dubbel zo zoet zal smaken, en tevens de eerste Champions League ooit naar Londen zal brengen!
