Feyenoorder ben je niet voor even...
Ik was op een verjaardag van mijn neefje, een echte Feyenoorder en, hoewel zijn pa voor PSV is, gunde hij Feyenoord wel een klein succesje na al die misère van de afgelopen weken. "Een gelijkspel is denk ik wel prima," zo zei hij. Om half drie was dan eindelijk de aftrap. Gespannen zaten mijn neefje en ik voor de radio te luisteren. Na een periode waar er weinig gebeurde vielen dan toch de 1 en 2-0. Het was rust en ik ging naar huis. Ik kreeg nog wel een schouderklopje van m'n oom: "Succes nog, 2-0 is geen schande." Ik knikte en boog mijn hoofd. "Verdorie, alweer geen punten," mompelde ik.
In de auto had ik Radio 1 aan staan. De rit naar huis kan wat mij betreft de boeken in als meest rampzalige autorit aller tijden. Na de rust ging het hard. In de auto hoorde ik de 3, 4, 5 en 6-0 voorbij komen. Het begon serieus pijn te doen. 6-0 met nog een half uur te spelen, dat kón niet goed gaan. Zo geschiedde het ook. Na de 8-0 zette ikEredivisie Live maar uit en volgde ik de wedstrijd verder via Twitter. Nadat de scheidsrechter afgefloten had en ik de eerste smsjes binnenkreeg van vrienden, familie en collega's, begon ik me pas te realiseren hoe diep de club eigenlijk van binnen zit. Langzaamaan kwamen de tranen. De laatste tranen had ik in mijn ogen na de deceptie van Gertjan Verbeek, Feyenoord stond toen zestiende. Ongeloof, verbijstering en toch ook woede.
Niet veel later kwam mijn vader de kamer binnen en zag mijn tranen. Ik keek hem aan en zag ook bij hem waterige ogen. "Ongelooflijk dit!" brulde hij. "Hoe kunnen ze dit doen?!" Toen hij niet veel later was bijgekomen zei hij zacht: "De club zit diep he, ik weet hoe het voelt." Op dat moment voelde ik me even geen stoere supporter met altijd een grote bek richting het arbitrale kwartet. Mijn Feyenoord-hart bloedde, alsof er een dolk naar binnen gestoken was, een dolk van 10 centimeter. Die avond besloot ik het toch te doen: ik zou mijn Feyenoord-shirt aantrekken, de volgende dag. De reacties van anderen boeide me even geen moer. Ik blijf wél achter m'n club staan in mindere tijden.
De dagen erna waren zwaar maar toch kreeg ik respect uit de hoeken waarvan ik het niet verwachtte. Joost zei tegen me: "Respect voor je steun aan de club. Dat is pas clubliefde." Saillant detail is dat Joost een supporter van de aartsrivaal is.
Woensdag stond VVV thuis op het programma. Dit was serieus een van de mooiste wedstrijden die ik ooit in De Kuip heb mogen meemaken. De kaarten waren uitverkocht (na een 10-0 nederlaag een uitverkocht huis, mensen uit Amsterdam, leest u even mee?). Toen de spelers het veld op kwamen voor de warming-up kreeg ik spontaan weer tranen in m'n ogen en overal kippenvel. Geen gefluit. Nee, zelfs geen enkel boe geroep. Het Mijn Feyenoord werd keihard ingezet. De spelers kregen een gigantisch warm onthaal. Menig hooligan kreeg eveneens tranen in de ogen. Georginio Wijnaldum zei later dat hem nog nooit zoiets was overkomen. De wedstrijd werd overigens met 3-0 gewonnen en De Kuip ontplofte, alsof de Champions League was binnengehaald. Het was echt fantastisch om mee te maken.
De twee thuiswedstrijden daarna (respectievelijk Roda JC en Heerenveen) zat De Kuip met 45.000 en 42.000 man toch echt goed gevuld. Clubliefde van het hoogste niveau. In geen enkel land, bij geen enkele club zie je denk ik zo'n ontzettende trouwe aanhang. Ik krijg er nog wekelijks kippenvel van. Onvoorwaardelijke liefde, onvoorwaardelijke steun! Dat is Feyenoord!
