Fischer: 'Ik hoop nog veel meer te laten zien en mee te maken'
Door ERIK VAN DAM
Showmannetje, rasvoetballer, afmaker pur sang: de welluidende termen vliegen Fischer de laatste weken om het hoofd. Zondag deed de pas achttien jaar oude Deen met twee goals aartsrivaal Feyenoord sneuvelen en was hij de gevierde man. Het was de definitieve bevestiging van het talent van de tiener, die vorig seizoen al hard aan de weg timmerde bij de A1 van Ajax. In de NextGen Series was hij de grote man voor het team van Fred Grim en inmiddels kneden Frank de Boer en Dennis Bergkamp hem tot een betere aanvaller. Eén die met Ajax wil praten over de toekomst, want hij voelt zich goed in Amsterdam.
"Ik sta echt nog aan het begin", geeft Fischer toe. "Ik heb nog niet eens een half seizoen gespeeld. Volgens mij heb ik nu tien, elf wedstrijden gehad voor Ajax en daar wil ik een paar jaar van maken, of meer. Ik hoop nog veel meer te laten zien en mee te maken. De hattricks tegen Molde FK en Liverpool van vorig seizoen bij de A1 waren erg mooi, de twee goals tegen Barcelona ook. Dat vond ik fantastisch en dat was op dat moment het hoogtepunt. Maar in de Eredivisie scoorde ik dit seizoen ook tegen PSV een keer en twee keer tegen PEC Zwolle. Samen met de wedstrijd van zondag tegen Feyenoord zijn dat steeds stapjes omhoog", aldus de jonge Deense aanvaller.
Hij lacht veel, oogt ontspannen en voelt zich opvallend op zijn gemak voor iemand van achttien. De promotionele activiteiten die hij zojuist voor Nike heeft verricht werkt hij als een professional af; geen twijfel over de juiste pose voor de foto, geen aarzelende blik als presentator Humberto Tan hem vragen stelt over aerodynamica en perfect fit. Fischer krijgt zelfs de zaal aan het lachen als hij ludiek antwoordt op de vraag wat hij op zijn nieuwe Mercurial-schoenen wil laten borduren. Mijn vriendin? Nee, sowieso niet. Het tekent de luchtigheid waarmee Fischer omspringt met het proces waarin hij verkeert: dat van een topvoetballer in wording.
Die luchtigheid heeft hij mede te danken aan Poul Pedersen, zijn grootvader. De tachtigjarige Deen won tijdens de Olympische Spelen van 1960 zilver met zijn land en speelde in totaal vijftig interlands. De liefde voor de bal is overgegaan naar Fischer, die zijn opa zeker niet uitvlakt als inspirator. "Hij heeft me geleerd om altijd met beide benen op de grond te blijven staan. Dat is denk ik het belangrijkste, hij zegt het nog steeds. Hij vindt het ook heel belangrijk dat ik een grap kan blijven maken, anders wordt het allemaal zo saai. Interviews zijn dan niet leuk meer, je moet altijd jezelf blijven. Voetbaltechnisch heb ik minder van hem geleerd, het gaat vooral over de persoon die hij is. Voetbal is nu anders dan in zijn tijd, hè? Hij speelde vijftig jaar geleden, ik nu. Over met druk omgaan kan hij me wel vertellen, maar hij was geen prof. De aandacht is nu veel groter."
De aandacht die Fischer in de dagen na Ajax-Feyenoord kreeg was buitenproportioneel. Vooral in Denemarken, waar men groots uitpakte met zijn prestatie en driftig schreef dat grootheden als Zlatan Ibrahimovic (10/4), Dennis Bergkamp (10/2) en Jari Litmanen (10/1) niet zó trefzeker in de Eredivisie begonnen als Fischer (10/5). "Ze kunnen daar goed overdrijven", zegt Fischer lachend. "Misschien zeggen die cijfers iets, misschien ook niet. Zelf durf ik dat niet zo te stellen. Maar er zijn ook voldoende voetballers die bij Ajax net zo goed begonnen als Bergkamp, maar het uiteindelijk nooit zo ver schopten als hij. In de toekomst kun je pas kijken hoe goed ik ben. Fischer is voor nu gewoon Fischer en komt nog lang niet in de buurt van een Litmanen", zegt hij stellig. Hij bagatelliseert zijn huidige status volwassen door te kijken naar wat hij buiten het voetbal heeft. "Op dit moment sta ik met niks. Ik heb het gymnasium niet af kunnen maken; als ik was doorgegaan had ik nu op de universiteit gezeten. Dan had ik daarna een hele saaie opleiding gekozen, daarna een saaie baan met saaie collega's. Ik zou een gezin met kinderen krijgen en elke avond moeten koken", lacht hij. "Als ik ooit stop, ga ik sowieso reizen. Of het één jaar wordt of twee, zie ik tegen die tijd. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles gezien wil hebben. Qua voetbal zou ik dan natuurlijk Barcelona meegemaakt willen hebben, dat heb ik altijd gezegd. Of Manchester United, ook leuk. En als Real Madrid langskomt, zeg ik natuurlijk nee", knipoogt hij.
