Futuro Capitano!
Hij sliep er niet van, hij kon het nauwelijks bevatten maar de enormiteit ervan sijpelde langzaam door zijn lichaam. Elke vezel in hem tintelde door het vooruitzicht aan te mogen sluiten bij de jonge garde van zijn families geliefde club, er ruste plots een enorme druk op zijn jonge nog tere schoudertjes, “ ik moet slagen, falen is geen optie!”. Dus zette hij zich met vallen en opstaan in voor zijn club, zijn grote levensdroom najagend. Al te vaak kwam hij gebroken thuis na een mindere training of wedstrijd, maar zijn vader raapte de jongen telkens op en sterkte hem zoals enkel een goede vader dat kan. Half tien was het laatste uur waarop hij tot zijn eigen frustratie tv mocht kijken, rust was enorm belangrijk voor een voetballer en het leven als een prof begint al bij de jeugd van Juventus, anders red je het niet en het redden was zijn ultieme doel. Ondanks het verscheurd zijn door het vaak lang weg zijn van zijn ouders en familie zette hij door tot de Primavera, de daarop volgende pijnlijk harde val van zijn club betekende zijn eigen steile opmars.
Als een clusterbom sloeg het nieuws in, hij kon het niet geloven, niet bevatten. De kranten stonden er overvol van en de straf was hard, Serie B voetbal werd het voor het grote Juventus. En hoe jammer deze schandvlek ook staat op de historie van Juve, het werd de aanzet voor de grote doorbraak van de hard werkende Primavera speler. Samen met goede vriend Sebastian Giovinco mocht hij vaker van het grote werk proeven, hij keek zijn ogen eindeloos uit toen hij samen met zijn held op het trainingsveld stond. Didier Deschamps had het wel voor de middenvelder die al zijn hele jeugd bij Juventus had doorgebracht en zesentwintig startplaatsen waren de beloning voor zijn tomeloze inzet en jeugdige enthousiasme. Ondanks zijn knappe bijdrage in de Serie B werd hij samen met zijn kompaan Giovinco uitgeleend aan Empoli in de Serie A, Juventus gaf voorlopig de voorkeur aan oudere meer ervaren krachten in hun zoektocht naar eerherstel.
Il nuovo Marco Tardelli ! De kranten waren lyrisch over de pas teruggekeerde Empoli huurling, schitterende voorstellingen van zijn polyvalentie en kunnen tegen onder andere aartsvijand Internazionale hadden hem plots een heel andere status binnen de formatie van Claudio Ranieri bezorgd. Hij was niet langer het grote talent dat op de deur van het eerste klopte hopend op zijn kansen, hij had de deur bruusk ingetrapt en een plek opgeëist. Toch ging niet alles van een leien dakje voor de geboren Turijner, critici suggereerde dat de 24 jarige middenvelder uit de Squadra gezet diende te worden omwille van het politiek anders zingen van het volkslied, iets dat overigens op een misverstand beruste. De steun die hem ten dele viel was echter immens groot en hield hem aan boord van de nationale trots, langzaamaan groeide hij in Turijn in zijn rol en veroverde hij de harten van de Juventini. Na enkele collectieve mindere seizoenen voor Juventus was hij inmiddels uitgegroeid tot één van de belangrijkste schakels in de succesformatie van Antonio Conte. Samen met de Chileen Arturo Vidal vormde hij een dynamisch duo dat zowat alles kan, met als prioriteit de regisseur van het team in de vorm van Andrea Pirlo uit de wind te houden. Alom geprezen en vergeleken met enkele van de allerbeste heeft de ooit zo onderschatte centrale middenvelder eindelijk zijn welverdiende statuut van topspeler te pakken.
“Na elke wedstrijd bel ik mijn vader, ik vraag hem dan naar zijn mening over mijn wedstrijd. Zonder hem zou ik vandaag niet de speler en mens geweest zijn die ik nu ben, ik heb alles aan hem te danken”. Met deze woorden toont hij zijn oprechte bescheidenheid, desondanks het feit dat hij inmiddels deel uitmakend is van de club waarvan hij en zijn familie zo houden. Van ballenjongen en trouwe jonge fan tot een protagonist van zijn Juventus, mooier kan een succesverhaal haast niet. Vergeleken met enkele van de aller grootste op zijn positie ooit zal deze man nog vele jaren doorgaan voor mijn club, hij is hongerig naar prijzen en status binnen de club. De vergelijking met Tardelli zal altijd voortbestaan, al benadrukt hijzelf dat hij een speler op zich is; “Ik wil mijn eigen geschiedenis schrijven binnen deze club”. En hiervoor heeft hij in mijn opzicht al de kwaliteiten. Zijn manier van spelen, altijd met het hoofd omhoog en voorop in de strijd is een motivatie voor het elftal in mindere tijden. Zijn uitstraling en kunnen op het veld schijnen als een groot licht in de inktzwarte duisternis waar het team soms door moet, hij is onze nieuwe leider, hij is onze nieuwe Alex!
Grazie Claudio Marchisio, Il Principino di Juventus! il nostro numero otto!
