Had Di Stéfano bij Barcelona moeten spelen?
We gaan nog een tijdje terug, naar de begin jaren veertig. In deze tijd koopt de Argentijnse club River Plate de net 17-jarige Di Stéfano. Op 21-jarige leeftijd, in 1947 wordt hij topscoorder en wint River Plate de landstitel. Na enkele succesvolle jaren bij de Argentijnse club vertrekt hij naar het Colombiaanse Millonarios de Bogotá.
Voordat ik verder ga moet ik jullie eerst vertellen over de internationale verhoudingen tussen de voetbal clubs in die tijd. De FIFA in 1904 erkende Colombia niet als officieel lid. Hierdoor werden contracten en dergelijk niet als geldig verklaart en konden ze hun eigen regels opstellen. Hierdoor konden de Colombiaanse clubs spelers uit andere Zuid-Amerikaanse landen met een aantrekkelijk salaris lokken. Al hoewel de rechten van de speler in de handen bleven van de laatst erkende FIFA club, in het geval van Di Stéfano lagen de rechten dus nog bij River Plate.
In 1952 organiseert Real Madrid een toernooi om het 50 jarig bestaan van de club te vieren. Hier deed onandere het Colombiaanse Millonarios waar Di Stéfano voor uitkwam aan mee. Op de tribune zat Josep Samitier, een speler die voor Barcelona en Real Madrid, had gespeeld. Hij werkte in die tijd als een soort technisch directeur voor Barcelona. Samitier is gecharmeerd van Di Stéfano en raad de Argentijn aan bij Barcelona. Ook is Santiago Bernabéu, president van Real Madrid, aanwezig en ook hij is erg gecharmeerd van Di Stéfano. Real Madrid en Barcelona starten de onderhandelingen over de pijlsnelle Argentijn.
Barcelona benadert River Plate en komt tot een transfersom van 1 miljoen Argentijnse peso's overeen. Maar vanuit het niets kondigt Real Madrid op 23 september 1953 aan dat ze een akkoord hebben met Millonarios en Di Stéfano hebben vastgelegd. Een week later komt Barcelona met het nieuws dat de overeenkomst tussen Real Madrid en Millonarios niet geldig is. Volgens de FIFA-regels heeft Barcelona niks te vrezen want River Plate is de club die de rechten van Di Stéfano in handen heeft. Hoewel Barcelona eigenlijk niks te vrezen heeft besluiten ze toch ook te onderhandelen met Millonarios. Het bestuur van Barcelona zegt dat ze op een gegeven moment een transfersom hebben overgemaakt naar de Colombiaanse club. Kort daarna reist echter de voorzitter van Millonarios naar de Spaanse hoofdstad en op 15 augustus 1953 verleent hij de rechten aan Real Madrid.
Enric Martí Carreto, destijds president van Barcelona, kondigt direct bezwaar aan. Hier wordt niks meegedaan aan gezien de Spaanse bond in die tijd geen zaken met buitenlandse voetballers behandeld. In de weken na 16 augustus 1953 wordt er zwaar gevochten om de handtekening van de Argentijn. Maar dan hebben we de speler zelf natuurlijk ook nog. Di Stéfano snapt er niks van en vraagt af of ze zijn carrière willen vernielen. Hij zelf wilde gewoon voetballen, waar hij ging voetballen maakte hem niet uit.
Op 15 september komt de Spaanse Nationale Voetbalbond op verzoek van Martí Carreto bijeen. De uitkomst van de vergadering is dat de bond beide clubs in gelijk stelt. Dit is vrij vreemd aangezien de FIFA-regels in het voordeel van Barcelona spreken. Eigenlijk wil de bond hier niks mee te maken hebben en zegt dat een neutrale bemiddelaar de zaak maar moet oplossen. Dit wordt gebeurd door een lid van de FIFA genaamd Armando Muñoz Calero. De oplossing van hem is dat Di Stéfano gedeeld wordt door de beide clubs. In 1953-1954 en 1955-1956 mag hij voor Real Madrid uitkomen en in de seizoenen 1954-1955 en 1956-1957 voor Barcelona.
Martí Carreto is inmiddels afgetreden als president van Barcelona. Volgens de socio's heeft Martí Carreto en het bestuur van Barcelona gefaald. Volgens sommigen is Carreto echter bedreigd door vrienden van het centrale regime. Het nieuwe bestuur van Barcelona is niet tevreden met de beslissing en gaat tegen de beslissing in. Martí Carreto krijgt op hetzelfde moment bezoek van de Spaanse belastingdienst. De Spaanse belastingdienst wil een klacht indienen tegen het zijn textielbedrijf. Hij kan hier echter onder uitkomen als hij bij wijze van 'vrijwillig gebaar van goed gedrag' de onderhandelingen over Di Stéfano afkapt.
Dit gebeurt eindelijk. Barcelona is verbeten over de situatie en besluit de rechten op te geven. Zo geschied het, voor 4,5 miljoen peseta's is Real Madrid de uiteindelijke eigenaar van Alfredo Di Stéfano. De missie van Santiago Bernabéu is voltooid. Destijds de beste speler van de wereld volgens Santiago Bernabéu en ook vele anderen speelt tot 1964 in het maagdelijk wit.
Uiteindelijk is Real Madrid dus de eigenaar van Alfredo Di Stéfano. Velen zeggen dat het centrale regime onder Franco een grote rol heeft gespeeld in het onder tekenen van Di Stéfano. Anderen zeggen dat het centrale regime van Franco er niks mee te maken heeft en Barcelona gewoon gestunteld heeft. Ze hebben lopen stuntelen door Millonarios, de club waar Di Stéfano destijds actief voor was, over te slaan. De waarheid zullen we nooit te weten komen en zal waarschijnlijk in het midden liggen. Elk persoon betrokken bij de Di Stéfano zaak is gestorven behalve Di Stéfano zelf. Niemand weet echter zeker hoe het kunnen heeft gebeuren dat Real Madrid de uiteindelijke rechten kreeg terwijl volgens de FIFA-regels Barcelona duidelijk gelijk had.
Het verdere verhaal kennen jullie misschien wel. Real Madrid wint in de elf seizoenen dat ze Di Stéfano in het team hebben acht keer de Primera División. Ook won Real Madrid vijf keer de Europa Cup 1 met Di Stéfano en de Argentijn scoorde in alle finales. In 1960 won Real Madrid de Europa Cup 1 finale met 7-3 van Eintracht Frankfurt. Deze wedstrijd wordt door velen beschouwd als de beste tentoonstelling van clubvoetbal ooit meegemaakt in Europa. Ik heb de wedstrijd zelf ook gezien en ik moet toegeven dat het een niveau erg hoog was voor die tijd. Di Stéfano scoorde 3 keer en Puskás, een andere Real Madrid legende, scoorde 4 keer.
