Henry: een Gunner in Azulgrana
Ik ben geen fan van Arsenal, en dat ben ik ook nooit geweest. Maar toch was er voor een mij een hele goede reden om toch wedstrijden van Arsenal te volgen, Thierry Henry. In (alweer) een sterke generatie Franse voetballers met o.a. William Gallas, Patrick Vieira, David Trézéguet en Nicolas Anelka, heeft niemand een grotere indruk achtergelaten dan Henry. Zijn stijl, zijn houding en ja ook zijn arrogantie maakten hem tot wie hij is, een van de beste aanvallers ooit. Henry straalt veel meer uit dan alleen een killer voor de goal. Zijn lange slanke lichaam is veel sterker dan je zou verwachten en voor mij is er één woord wat mij aan Henry doet denken, elegantie. Vooral in zijn Arsenal-tijd was Henry een killer en een vechter, maar altijd met stijl en elegantie. Gunners en fans van Henry kunnen allemaal wel de ongelofelijke goals (en dat waren er nog al wat) die Henry scoorde in dienst van Arsenal herinneren.
Ik ben altijd een groot fan geweest van Henry, en niet alleen om zijn voetballende kwaliteiten. Voor mij (als gekleurde jongeman) is Henry ook een held om zijn strijd tegen racisme. Nooit liet hij racistische opmerkingen langs zich heen gaan, en hij is een van de grootste strijders om het racisme in het voetbal tegen te gaan. Maar ook heeft hij de nodige kritiek over zich heen gekregen, met als absoluut dieptepunt natuurlijk de inmiddels beruchte handsbal. Maar ik kan hem dit vreemd genoeg wel vergeven, ja hij maakte een gigantische blunder en heeft op een oneerlijke manier zijn team laten winnen, maar hij duikt er niet voor weg en gaf ook aan zich te schamen voor dit incident.
Je kunt je dus voorstellen hoe blij ik was toen ik het nieuws hoorde dat Henry naar Barcelona zou vertrekken, mijn club kreeg nu ook nog mijn held er bij, mijn geluk kon niet op. In zijn eerste jaar moest Henry duidelijk nog wennen aan het Spaanse voetbal en natuurlijk ook aan zijn nieuwe positie (linksvoor in plaats van spits). In zijn tweede seizoen zagen we de klasse van Henry weer terug, waarin hij samen met Lionel Messi en Samuel Eto'o honderd doelpunten scoorde, en natuurlijk de treble won. Het winnen van de Champions League was voor Henry nog het enige wat nog ontbrak in zijn carrière en ik gunde hem dit dan ook van harte.
Helaas aan alles komt een eind, zo zou ik het haast willen zeggen. Henry is nogmaals een van de beste spelers die ik ooit heb mogen zien, dus ik moet ook met pijn in mijn hard zeggen dat het genoeg is geweest. Hij heeft al het mogelijke gewonnen en zijn naam zal altijd vereerd worden bij zowel de Gunners als de Culés. Een groot voetballer en een op en top sportman een voorbeeld voor iedereen. Maar dit seizoen kan hij het niet meer waarmaken, de passie is er uit en hij lijkt het niet meer naar zijn zin te hebben. Jongere talenten worden voor hem verkozen, en echt oneerlijk kun je het niet noemen. Als ik heel eerlijk ben heb ik nooit het gevoel gehad dat hij 100% van Barca heeft gehouden. Arsenal zit in zijn hart en in zijn bloed, deze man is een echte Gunner en dat zal hij altijd blijven.
Wat nu dan vraag je je wellicht af, terug naar Arsenal voor een laatste jaartje? Nog seizoen of twee naar de Major League Soccer om nog lekker wat geld bij te verdienen? Of misschien toch gewoon bij Barca blijven, en helpen in de ontwikkeling van jonge talenten zoals Pedro en Bojan Krkic. Het maakt mij eigenlijk allemaal niet uit. Wat het ook is, ik gun deze man het allerbeste hij blijft altijd mijn held.
