Wanneer ik deze titel laat lezen aan iemand die ik altijd mijn columns laat beoordelen slaakt deze een diepe zucht. ''Je gaat toch niet over scheidsrechters zeuren?'' Maar hij heeft het mis, dit stuk gaat alles behalve over het bedroevende niveau van het arbitragekorps in Nederland.
Het is zaterdag 6 november, een koude ochtend op een drassig veld. Amateurvoetbal, prachtig is het. Geen spelers met sterallures, geen schreeuwerige hooligans die de sfeer verzieken en het biertje in de kantine kost je geen twee euro. Maar het gaat die ochtend niet om die pluspunten maar om de voetbalwedstrijd. En ik leg de nadruk op één jongen. Hij is niet de ster van het elftal, verre van zelfs. Maar deze keer is zijn familie meegekomen. Ze komen kijken, het is vroeg, het is koud maar dat deert niet. Een geeuw en een gaap zeggen genoeg. Te vroeg is dit gezin op gestaan, maar het was immers een uitwedstrijd. Terwijl de rest van het team nog moet komen staat de jongen met zijn vader, moeder, broertje en twee zusjes te wachten. Dat het deze keer in Den Haag is komt goed uit, dan hoeft er niet zo ver gereisd te worden.
Want de auto is een overbodige luxe voor deze familie. Ze zijn namelijk met de tram gekomen. Een auto hebben ze wel, echter is die te klein voor het hele gezin en bovendien kost het aan benzine teveel. Het hoofd van het gezin gebruikt deze verroeste, krakkemikkige en luidruchtige auto enkel om bij zijn werk te komen, en om weer terug naar huis te komen. Maar goed, ze zijn dus met de tram gekomen. Na een aantal uren zijn ze thuis. Het is een lange ochtend geworden want er is zwaar verloren. Roemloos ten onder gegaan, zonder een eretreffer. Maar het wederom deert het het gezin niet. Ze hebben genoten van het voetbal, het was een leuke wedstrijd maar helaas niet uitgedrukt in doelcijfers aan beide kanten. En ondanks dat er verloren is hebben ze als familie toch een leuk uitstapje gehad. De sfeer word nog wel gedrukt omdat ze staan te wachten op de trein. Met vier verschillende strippenkaarten kan er nog net voor iedereen gestempeld worden.
Honderden kilometers verder op in een zonnig land is er ook een voetbalwedstrijd. Deze spelers hoeven niet met de tram te reizen. Ze krijgen ruim betaald en dat is niet onterecht. Hun hele leven hebben ze hier naar toe gewerkt, voetbal op professioneel niveau. Bovendien nog betaald ook! Terwijl leeftijdsgenoten vertellen hoe ze dat weekend in de kroeg ladderzat zijn geraakt zijn de meesten van deze voetballers om tien uur 's avonds al in bed gedoken. De volgende ochtend moet er immers weer getraind worden. Het is een hard bestaan, waar iedereen je mag afvallen maar je andersom een voorbeeldfunctie moet bekleden. Ook al bega je geen misstap is er pers genoeg die er een hoop leugens over je vertellen. Ongeacht je status als voetballers, sterker nog de hoogste bomen vangen veel wind.
Ik neem het deze spelers dan ook niet kwalijk dat ze zoveel verdienen, afgelopen maand is bekend geworden dat er een Engelsman misschien nog meer gaat verdienen met een nieuw contract dan dat de gemeente Amsterdam kwijt is aan de Noord-Zuidlijn. En daar trek ik de streep. Waar een gewone man jaren voor moet werken, en zich een hoop extra's moet onthouden zoals een mooie verre vakantie in de zon omdat de belasting wederom is verhoogd, de huursubsidie is verlaagd en er weer een nieuw kotertje bij is gekomen. En dan heb ik het nog niet eens over de minderheden in ons waterige landje die het nog zwaarder hebben. Het verhaal kent echter ook twee kanten zoals ik al eerder aangaf, de topsporters hebben veel opgeofferd voor hun carrière en mogen daar ook voor beloond worden. Ze hebben een risico genomen, hadden daar talent voor en ze hebben het goed getroffen.
Maar er moet gepleit worden voor een stevige inkomensnivellering! Tegenwoordig krijgen bepaalde voetballers zo veel op hun loonstrook wat niet meer reëel is. Andere jongens verdienen slechts een paar ton per seizoen. ''Slechts'' ja, waar Jan Modaal veertig jaar van zijn leven in stopt is binnen een seizoen bij elkaar gebald. Het is hopen dat Sepp Blatter eindelijk eens de ballen heeft om een beslissing te nemen waarvoor hij niet in dank word afgenomen door de bobo's. Namelijk een salary-cap. Ik zie een idee waarin een club 50% van hun inkomen mag uitgeven aan salarissen. Meer is niet toegestaan en een club die dat percentage overschrijd kan uitsluiting van Europees voetbal als straf tegemoet zien. Maar zoals gewoonlijk zijn dromen bedrog, en is het wachten op een andere voorzitter dan deze halfbakken Zwitser. En ik mag hopen dat het iemand is met een voetbalachtergrond. Die het spelletje snap, en begrijpt. Het mag niet weer voorkomen dat er een op macht beluste IJshockeyer het voor het zeggen krijgt deze prachtige sport.
Tot die tijd blijf ook ik vrolijk om zaterdag bij de amateurs langs de lijn staan, en mocht er weer verloren worden is dat niet erg. Het gaat hier tenminste nog om echt voetbal en niet om geld.
