Het Nederlands elftal moet nu normaal blijven doen
Oranje verbaasde ook tegen Mexico het WK en de miljoenen kijkers. Weer worstelde het zich door een dramatisch slechte eerste helft. Deels door het omstreden en verdoemde systeem, deels ook door de onmogelijke hitte in Fortaleza. Pas bij een achterstand greep de bondscoach in, duikelde in zijn blocnote het blaadje met plan B op en capituleerde voor puur power play, ofwel 4-3-3 in optima forma. De discussie over de tactiek van het Nederlands elftal is in ruim twee weken tijd serieus ontaard in een felle polemiek over een heuse generatie-guerrilla. Oud hunkert naar de romantiek van aantrekkelijk voetbal. Jong is het gezeur over de Hollandse School meer dan zat en schaart zich massaal achter het principe van winnen-voor-alles. Ofwel het heilige resultaat.
In een sociaal bewogen betoog in een landelijke krant werd zelfs openlijk de oorlog verklaard aan de lichting van de babyboomers. Het was de hoogste tijd dat deze stilaan vergrijsde hervormers met pensioen gingen en de macht overdroegen aan de jongere nieuwkomers. Hoe ver in deze zomer de impact van het voetbal al niet reikt. Helaas, niet de eerste maar de tweede helft tegen Mexico bewees andermaal de ware potentie van dit fitte en fanatieke Oranje. Met de oudjes wederom in de hoofdrol. Wesley Sneijder, tot dan meer waterdrager dan spelbepaler, kon eindelijk opschuiven naar zijn beste positie en kogelde niet toevallig de 1-1 binnen.
En Dirk Kuyt symboliseerde, als links-, rechtsback en pseudo-pinchhitter, het multifunctionele en onverzettelijke karakter van dit elftal. Indien nodig gaat een ieder tot voorbij het gaatje. Opgeven is geen optie. Dan komt het geluk vanzelf aanwaaien en schenkt de scheidsrechter Nederland, na weer zo'n fopduik van Arjen Robben, op het laatste moment een strafschop. Zaterdag tegen Costa Rica dreigt wellicht het gevaar van onderschatting. Maar allesziener Van Gaal kennende zal hij dat uitvoerig meenemen en bespreken in de totale voorbereiding. De kwartfinale in Salvador leent zich ook buitengewoon voor nu eens negentig minuten ouderwets domineren in 4-3-3 stijl. Met Memphis Depay op links, Robin van Persie centraal en Robben op rechts.
Vervolgens een middenveld, helaas zonder zijn blok beton Nigel de Jong, met Sneijder als onvervalste nummer 10. Daley Blind op links, en meer op rechts de keuze tussen Georginio Wijnaldum, Jonathan de Guzman of nu toch eens Jordy Clasie, En dan gewoon een achterhoede met vier man, bezet door Daryl Janmaat (Paul Verhaegh was een eenmalige black-out van de bondscoach), Stefan de Vrij, Ron Vlaar en Bruno Martins Indi of nog liever alleskunner en inspirator Kuyt. Hopelijk heeft zelfs Van Gaal nu ingezien dat zijn plan B bepaald beter functioneert dan het mislukte en failliete plan A. Costa Rica wacht graag af, om via Bryan Ruiz en Joel Campbell dreigend te counteren. Het heeft geen zin dat met hetzelfde wapen op te vangen en proberen onschadelijk te maken.
Er is stilaan al vier keer een periode van 45 kostbare minuten verknoeid met het vervelende ritueel van stommetje spelen op de eigen helft. Oranje kan echt veel meer dan apathisch blijven hangen en loeren op een succesvolle uitbraak. De finale lonkt, tegen wie ook, en wellicht tevens de gouden wereldbeker, na al die tegenvallers en magere prestaties van kanshebbers als Brazilië en Duitsland. Maar dan moeten Van Gaal en het Nederlands elftal nu wel in het vervolg normaal blijven doen…
LEX MULLER
Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.
