Het nieuwe defensieve duo
"We conceded too many goals to win the title." Waren de woorden van Wenger die boekdelen spraken. Even ter vergelijking, Liverpool kende een dramatisch seizoen, eindigde zevende, verloor elf wedstrijden maar incasseerde maar vijfendertig tegendoelpunten. Daar moest dus duidelijk wat aan veranderen. De veranderingen waren die zomer dan ook resoluut. Vier van de zes centrale verdedigers moesten het veld ruimen. Sol Campbell, Mikael Silvestre en Philippe Senderos waren niet meer van het niveau dat Arsenal na streefde en William Gallas was het geld niet meer waard.
Om deze leegloop op te vangen moesten er natuurlijk nieuwe centrale verdedigers komen. Arsenal werd met tal van namen in verband gebracht, waaronder grote namen als Per Mertesacker en Philippe Mexes en misschien meer in de trend van Wenger, een beloftevolle speler en wat de fans graag zouden zien, een Engelse speler, Gary Cahill. Uiteindelijk verraste Wenger weer vriend en vijand door Laurent Koscielny aan te trekken voor acht miljoen pond, een verdediger die pas één seizoen op het hoogste Franse niveau speelde en Sébastien Squillaci, een ervaren speler die uit de gratie was geraakt bij Sevilla. Uiteraard werd er getwijfeld aan beide spelers. Squillaci maakte men zich niet zo veel zorgen over, hij zou immers toch op een vierde plek komen te staan, maar Koscielny leek toch te zijn gehaald voor een plaats in de basis naast Thomas Vermaelen.
Het bleek allemaal anders uit te pakken. Johan Djourou was na een jaar lang blessure leed nog niets in staat om week in week uit te spelen, Vermaelen werd al vroeg in het seizoen getroffen door een mysterieuze blessure, waardoor Koscielny en Squillaci het merendeel van de wedstrijden het centrale duo vormden. De prestaties van dit duo varieerden. De ene wedstrijd wonnen ze ieder duel en leek er geen doorkomen aan, de andere wedstrijd werden er doelpunten weggegeven door goedkope of vaker nog onhandige fouten. Geen wonder dat de kritiek op deze spelers toenam. Te klein, te slap, niet goed genoeg. Hoe heeft Wenger deze spelers kunnen halen? We zouden toch minder tegendoelpunten moeten krijgen dan vorig seizoen? Eenenveertig in achtendertig wedstrijden, een gemiddelde van 1,08 per wedstrijd, nu staat de teller op achttien tegentreffers in zestien wedstrijden, 1,125 tegendoelpunten per wedstrijd. Dat is zelfs nog slechter dan vorig seizoen.
En gek genoeg zijn dit toch betere verdedigers voor dit Arsenal dan bijvoorbeeld spelers als Rio Ferdinand of Alex. Het zijn inderdaad kleinere, minder sterke spelers. En in de zestien zullen ze het ook zeker afleggen tegen deze spelers. Maar dat is niet de filosofie van Arsenal. Arsenal probeert vooruit te spelen, op de helft van de tegenstander. En normaliter schuilt het gevaar dan in de counter. Wanneer een snelle spits dan tegen over een speler als Ferdinand of Alex komt te staan terwijl zij een enorme ruimte in hun rug hebben hoeft er maar een bal overheen te gaan en je bent weg. Een minder wendbare speler is ook makkelijker voorbij te spelen in een één-tegen-één situatie zonder rugdekking. Denk maar aan van Daniel Buyten in de Champions League finale, zo voorbij gespeeld door Diego Milito, terwijl hij toch niet bekend staat om zijn acties. Juist omdat dat soort situaties veel voorkomen bij de manier van spelen van Arsenal, omdat wij niet met onze verdediging rond de eigen zestien staan, is het belangrijk om wendbare, snelle spelers te hebben. Natuurlijk moeten die dan het gebrek aan kracht en lengte compenseren en moeten ze weten waar ze moeten lopen met zo veel ruimte in hun rug. Het is daarom van groot belang dat ze goed kunnen anticiperen, hoog kunnen springen, fel en agressief zijn en een wedstrijd lang geconcentreerd kunnen spelen.
Juist vanwege deze eigenschappen zijn Koscielny en Squillaci gehaald. Koscielny heeft in zijn enige jaar in de Ligue 1 al bewezen over de juiste mentale eigenschappen te bezitten en snel te kunnen leren en Vermaelen bewees vorig seizoen op deze manier al een uitstekende verdediger te zijn voor Arsenal. Het enige wat nu nog nodig is, is dat de rest van het elftal ook verdedigend leert denken. Want tegenwoordig krijgen we de doelpunten bijna nooit meer tegen uit counters maar bijna altijd uit standaard situaties en voorzetten of individuele fouten die er gewoon nog uit moeten. Er is inderdaad nog genoeg te verbeteren op het defensieve vlak, maar ten opzichte van vorig jaar zijn we al een stuk vooruit gegaan door het juiste type verdedigers aan te trekken.
