Het verhaal van de stagebegeleider
Ik voel een hand op mijn schouder en hoor een stem die vraagt wat ik aan het doen ben. Ik besluit om niet schijnheilig weg te klikken, maar draai me om, kijk hem aan, en vertel wat ik zojuist heb gelezen. Tot mijn grote verbazing wendt hij zijn blik af van mij, en kijkt naar het scherm. Ik zie zijn ogen groter en groter worden. Zonder dat hij het doorheeft valt zijn mond een stukje open. Na een poosje zo gekeken te hebben, kom ik tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal geen lang stukje tekst is, maar dat hij nog steeds geen beweging heeft gemaakt. Dan, geheel onverwacht, draait hij zijn hoofd, strijkt zijn haar voor zijn ogen weg en kijkt me scherp aan.
Net als ik me voorbereid op een vermaning, klinkt zijn stem een stuk zwakker dan normaal. Timide, zo lijkt het wel. ''Heb je het al gelezen?" vraagt hij. Eigenlijk vind ik dat een rare vraag, want ik had het stuk al een tijdje op mijn scherm. ''Ja", antwoord ik. ''Blatter wil de penalty's a...'' ''Afschaffen', maakt hij mijn zin af. Nog steeds staat hij daar. Zijn handen een eind uit elkaar op de rand van mijn bureau, lichtjes gebogen, en met zijn ogen op het scherm gericht. Ik vraag of hij dat zo'n ramp vindt. Hij kijkt me aan of ik gek ben. ''Jij zit toch op voetbal?'', vraagt hij. ''Ja.'' ''Dan mag je niet aan mij vragen of ik dit zo'n ramp vind.'' Hij pakt een stoel, en schuift bij mijn bureau aan.
''Penalty's,'' begint hij, ''zijn, op de doelpunten na, de mooiste dingen die in het voetbal voorkomen.'' ''Ook mooier dan de dribbelacties van Lionel Messi, of de schijnbewegingen van Cristiano Ronaldo?'', vraag ik hem. ''Ook mooier dan dat. Kijk, voetbal bestaat uit een aantal aspecten die het spelletje zo mooi maken. Je kan wel naar een wedstrijd van Arsenal kijken, maar wanneer die weg worden gespeeld door een clubje uit Oekraïne, is er aan hun spel ook nog weinig moois te zien. Totdat er een doelpunt valt. Dat is een mooi lichtpuntje in een wedstrijd. Maar stel je voor. Je kijkt naar de afgelopen halve finale van het WK. Spanje tegen Duitsland. Twee ploegen die het hele toernooi al mooi voetbal spelen. Er wordt niet gescoord. Wat is er dan aan die wedstrijd? De hele tijd kijk je op televisie naar de linkerbovenhoek van je scherm om te kijken hoelang het nog duurt, en dan zie je elke keer die twee verdraaide nullen staan. Dan wil je toch iets anders? Je wilt actie, je wilt spektakel. Wat is er dan mooier dan vijf schoten op doel voor elk team, waarvan het team dat er de meeste benut, een feestje mag vieren?''
De reden waarom ik hem op dat punt nog niet onderbroken heb, is vanwege het overweldigende feit dat hij mij vertelt waarom de penaltyreeks niet afgeschaft mag worden. Op het moment dat ik vertel dat het grote nadeel van de penaltyreeks is dat niet altijd het beste team doorgaat, onderbreekt hij me. ''Nog een voorbeeld. Kwartfinale, Ghana - Uruguay, mondt uit in penalty's. Stel je voor. Je bent een supporter van Ghana, wat is er dan mooier dan op het puntje van je stoel zitten, of juist niet durven kijken naar de resultaten van jouw team?'' ''Nou, ik heb liever dat mijn team gewoon in de reguliere speeltijd meer goals maakt dan de tegenstander doet, zodat ik gewoon na iets meer dan negentig minuten een feestje kan vieren.'' Zeg ik. ''Maar dat is het hem nou juist! Negentig minuten is zo gewoontjes. Negentig minuten, feestje, heu!'', is zoals hij het letterlijk zegt. ''Maar wat nou als jij eerst nog een halfuur verlenging moet kijken, en daarna nog een aantal minuten je nagels aan het verorberen bent? Dan kun je toch pas zeggen dat je een geslaagde avond hebt gehad?''
Wanneer ik er over nadenk, heeft hij misschien ook wel gelijk. Het mooie van voetbal gaat eigenlijk verloren. En om al mijn laatste twijfels weg te nemen, stelt hij mij de vraag wat voor ander alternatief ik voor de penalty's zou hebben. Die vraag beantwoord hij zelf. ''Stel je voor; na negentig minuten staat het nog gelijk, zou je dan net zo lang door willen laten spelen totdat er een doelpunt valt? Als je dan naar Feyenoord - Vitesse zou kijken, zou je na drie maanden van kluizenaartje spelen eindelijk weer eens naar buiten kunnen. Nee nee, die penaltyreeks moeten ze er gewoon inhouden. En wanneer ze dat niet doen, weet ik zeker dat voetbal jaar na jaar steeds meer geliefden verliest.
Dan weet ik het. Hij heeft gelijk. Hij, mijn stagebegeleider, die mij les geeft over voetbal. De man die ik zag als een collega, als een leidinggevende die mij alles kon vertellen over het opstellen van marketingplannen. Dit keer is het mijn beurt om mijn mond open te laten vallen.
