Hollandse hemelbestormers en hun loden kicksen
Dynamo Kiev zou veel beter moeten zijn dan Feyenoord. Namen als Andriy Yarmolenko, Artem Milevskiy, Niko Kranjcar, Miguel Veloso en Ideye Brown zijn uiteraard veel te groot voor de Rotterdamse jongens, die alleen beroemde spelers tegenkomen wanneer ze een computerspel doen. Er wordt voorbij gegaan aan het feit dat Feyenoord vorig seizoen als reuzendoder een terechte tweede plaats in de competitie heeft bemachtigd. Of de spelers uit de selectie maar even een luier willen aandoen, want tegen Kiev wordt je geacht in je broek te poepen. Met een beetje geluk kan er zo'n luier in de trofeënkast worden geplaatst en zullen mensen over twintig jaar langslopen en terugdenken aan dat heugelijke moment dat Feyenoord Rotterdam het tegen het grote Dynamo Kiev mocht opnemen.
Deze tendens is niet alleen bij Feyenoord te merken, maar heeft zich doorgevoerd bij elke Nederlandse club. Vorig seizoen speelde Ajax een tweeluik in de groepsfase van de Champions League tegen Real Madrid. Voorafgaand aan de wedstrijd gaf zelfs José Mourinho te kennen dat de Ajacieden een bepaalde reputatie met zich meebrachten. De uitvinders van totaalvoetbal staan bij je op de stoep en dat dwingt toch enig respect af. Nou, dat ging er bij de Amsterdammers zelf niet in. Volledig genullificeerd door de media stonden er tien bange jongetjes op het veld te hopen dat ze niet al te hard werden afgeslacht. De enige die nog een beetje helder kon nadenken is de onlangs naar Tottenham Hotspur vertrokken Jan Vertonghen. Evenals het jaar daarvoor maakte Ajax geen schijn van kans in Madrid.
De angsthazen kwamen in de return in Amsterdam een beetje bij toen bekend werd dat Madrid niet met haar beste elftal zou beginnen. Hoewel er alsnog met 0-3 verloren werd begon Ajax in te zien dat de angst niet helemaal terecht was. Er waren best een aantal spelers die zich staande konden houden tegen de miljoenenfabriek uit Madrid. Ajax werd nooit het typische, arrogant aandoende Ajax. Dat geloof kwam eindelijk weer een beetje toen Manchester United op Old Trafford verrast werd door het frisse en dominante spel van jongens die eindelijk gestopt waren met luisteren naar de media.
Wat gaat er dan fout? Het is vrij simpel. Als Feyenoord tegen Kiev moet spelen, Ajax tegen Real Madrid, of PSV tegen Valencia, zet heel voetbalminnend Nederland logischerwijs de selecties tegenover elkaar. En wanneer er dan naar de namen gekeken wordt heeft de tegenstander altijd een elftal dat veel meer aanspreekt, want de tegenstander heeft altijd miljoenen meer te besteden aan gerenommeerde spelers. Maar hier wordt voorbijgegaan aan de essentie van de Hollandse School. Behalve mooi voetbal hebben wij als Nederlanders ook de intentie zoveel mogelijk eigen jeugd in een team op te stellen. Nederlandse clubs durven met zelfopgeleid talent aan de aftrap te verschijnen.
Wanneer Feyenoord vanavond tegen Dynamo Kiev aantreedt, zullen er in de verzengende hitte van het Oekraïense landklimaat elf onbekende jongens laten zien dat zij meer potentie hebben dan de selectie van Dynamo, waar alleen deze zomer al 30 miljoen aan uitgegeven is. De vergelijking tussen twee selecties is dan ook niet representatief. De Stadionclub kent een elftal vol jongens die potentie hebben om beter te worden dan Kranjcar of Yarmolenko. Dat ze nog nooit op een groot podium hebben laten zien wat ze kunnen wil niet zeggen dat ze minder zijn. Dit is ruimschoots bewezen door Ajax in het seizoen 1994/1995. Met een team vol jonge honden werd respect én de Champions League afgedwongen.
De Eredivisie is een competitie die zichzelf flink onderschat. Er wordt gezegd dat het niveau elk jaar achteruit gaat, terwijl het elk jaar weer een beetje beter gaat in Europa. We moeten trots zijn op onze competitie zonder grote namen, die veel meer prijzen heeft gewonnen dan bijvoorbeeld de Oekraïense of Turkse competitie waar talent verstikt wordt en geld de boventoon voert. De jonge Hollandse hemelbestormers verdienen een kans tot grote hoogte te stijgen en dat gaat niet met lood in hun kicksen.
