Hoop boven wanhoop
In eerste instantie was afgelopen zomer het einde van een seizoen met ontzettend goed voetbal, maar weer geen prijzen. Aangezien we zo dichtbij kwamen leek het deze zomer een eenvoudige opgave om orde op zaken te stellen om ons zo volgend seizoen van prijzen te verzekeren. Die hoop werd al snel de kop ingedrukt. Twee van de meest technisch begaafde spelers in de vorm van Cesc Fabregas en Samir Nasri vertrokken. Maar nog verontrustender was dat de mindere Goden zich te goed voelden voor het ooit zo grote Arsenal. In mijn ogen toonde dat pas echt het gezichtsverlies, spelers als Denilson en Nicklas Bendtner zouden God op hun blote knieën moeten danken dat ze mochten uitkomen voor een club als Arsenal en zouden pas mogen vertrekken wanneer de club geen toekomst meer in hen ziet, in plaats van dat zij geen toekomst meer zien in de club.
Velen trokken Arsene Wenger in twijfel vanwege het vertrek van al deze spelers, maar eigenlijk viel voor ieder vertrek wel wat te zeggen. Duidelijk was dat er spelers aangetrokken moesten worden, dat gebeurde gelukkig ook, maar ook hierover werden wenkbrauwen gefronst. Het merendeel van deze versterkingen kwam namelijk pas op de laatste dag van de transferperiode en waren zo op het eerste oog niet de namen die de meeste supporters voor ogen hadden.
Zo had alles deze zomer twee kanten en wat ik ook probeerde, alles wat ik schreef bleek slap en genuanceerd te zijn en daardoor zinloos om te delen. Nu we de zomer achter ons hebben gelaten moet er toch vooruit gekeken worden, we moeten het doen met wat we hebben en het zal blijken of Wenger de juiste keuzes heeft gemaakt. En ondanks dat de resultaten niet tevreden stemmen, denk ik toch van wel.
Je kan namelijk duidelijk zien waar Wenger heen wil met de nieuwe selectie. Eigenlijk speelt Arsenal een stuk directer. Ten opzichte van vorig seizoen hebben we mindere spelers aan de bal, maar meer spelers die diep gaan. Door het baltempo dan ontzettend hoog te houden door meer one-touch passing, wat mogelijk gemaakt wordt door ontzettend veel beweging van de bal, heeft de tegenstander veel minder tijd om zich in te graven, waar we vorig seizoen toch veel problemen mee hadden.
Met Robin van Persie dan als diepe spits, heb je een spits die veel inzakt, waardoor je vaak een extra creatieve middenvelder hebt, maar nog veel belangrijker veel ruimte voor Gervinho en Theo Walcott om in het centrum te duiken waar zij met hun snelheid voor erg veel gevaar kunnen zorgen. Wanneer er dan minder ruimte achter de verdediging ligt moeten de vleugelverdedigers er overheen komen zodat er meer ruimte ontstaat voor de vleugelaanvallers omdat de vleugelverdedigers moeten worden opgevangen.
De nadelen van dit directere spel is dat je minder tijd hebt in balbezit, er moet snel gespeeld worden en dit leidt tot meer balverlies. In balbezit moet er constant bewogen worden waardoor je weinig tijd hebt op je rust te pakken. Het is dus erg vermoeiend en moeilijk een hele wedstrijd vol te houden. Daarnaast zorgen de diepe vleuegelverdigers voor extra verdedigende kwetsbaarheid waardoor er meer druk staat op de rest van het team.
Het is in ieder geval duidelijk dat het team nog niet helemaal is ingespeeld op deze verandering en dat er hier en daar nog wel wat bijgeslepen moet worden, zo zou er naar mijn mening nog een creatieve, balvaste middenvelder bij kunnen komen, iemand die de balvast kan houden in de omschakeling wanneer we onder druk staan en iemand met een echte killer-pass. Ook al zijn dit factoren waar meer zelfvertrouwen een hoop invloed op heeft.
Na een hectische zomer vol onrust en teleurstellingen blijkt Wenger toch donders goed te weten waar hij mee bezig is. Ik vraag me af welke coach deze rust had kunnen bewaren, want ik moet zeggen dat de meeste supporters deze wel kwijt waren. Gelukkig blijft Wenger vertrouwen houden in zijn eigen filosofie en als wij dat ook doen, komt alles goed en ben ik er van overtuigd dat de weg die wij in hebben geslagen de weg naar succes is.
