Hopen en Dromen
De stad Glasgow ademt voetbal. Ieder aspect van deze arme en harde metropool is terug te herleiden op voetbal. Iedere wijk, iedere pub, iedere school en zelfs iedere kapper heeft één kleur. Óf groen, óf blauw. Een middenweg bestaat niet. Wisselen van vrouw is aanvaardbaar, wisselen van ploeg niet. Het katholieke Celtic FC en het protestantse Glasgow Rangers zijn al eeuwen elkaars grootse rivalen wier religieuze confrontaties worden uitgevochten op de grasmat. De Old Firm heeft intussen al bijna meer dan 400 keer plaatsgevonden, een Europees record. Toch moet men vrezen voor de toekomst van Schotlands bekendste derby.
Na jarenlang financieel wanbeleid lijkt het doek voor Glasgow Rangers dan toch eindelijk gevallen. Eerdere straffen en sancties vanwege de financiële malaise zoals transferverboden, boetes en uitsluiting van Europees voetbal zijn niet meer relevant. Het faillissement van Glasgow Rangers is een feit en dus onomkeerbaar. Tranen zullen vloeien en het verdriet zal groot zijn. Niet alleen het blauwe deel van Glasgow zal dit verlies zwaar ondervinden, ook het groene gedeelte huilt mee, uiteindelijk huilt heel Schotland mee.
Dat Glasgow Rangers niet meer te redden is, moge duidelijk zijn. Niemand met gezond verstand springt vrijwillig achter de club het diepe ravijn in. Plannen om de club te redden waren er wel, maar dit waren niets meer dan wanhoopspogingen zonder enige significante inhoud. Craig Whyte en aanhang hebben de club letterlijk en figuurlijk geruïneerd.
Niemand met een groen-wit Celtic hart zal lachen om deze hartverscheurende gebeurtenissen. De uitdrukking 'de één zijn dood is de ander zijn brood' is hier totaal niet van toepassing. Het tegenovergestelde is echter de realiteit. De hele Schotse Premier League is gebaseerd op die éne krachtmeting. Het zijn die vier wedstrijden per seizoen die er echt toe doen. Sponsoring, televisierechten en vele andere vormen van inkomsten zijn er vanwege deze ultieme confrontatie tussen blauw en groen. Als één van deze twee clubs ten onder gaat zakt de historische grond onder de voeten van de Schotse competitie weg. Geen Old Firm betekent geen inkomsten, geen belangstelling, geen spanning, geen Rangers en geen Celtic. De eeuwenoude ziel zal het Schotse voetbal ontnomen worden.
Celtic zonder Rangers is als liefde zonder passie, een televisie zonder geluid, een douche zonder water of Bassie zonder Adriaan. De één kan niet zonder de ander. Als de één verdwijnt blijft er niks over van de ander. Ondanks het feit dat ze elkaar haten kunnen ze niet zonder elkaar. Wie Rangers zegt, denkt aan Celtic, en vice versa.
Realistisch gezien stelt de hoogste Schotse voetbal divisie kwalitatief gezien niets voor. Technisch en tactisch loopt de Schotse competitie mijlen ver achter. Het is de passie en het temperament die het Schotse voetbal levend houden, niet de kwaliteit. Het is het bikkelen, beuken en sleuren waar de aandacht naar uitgaat. Niet naar die ene mooie steekbal. Het gras wordt opgevreten, het mes zit tussen de tanden en de mouwen worden opgestroopt. Dit is het voetbal dat het hart van sommige fans gestolen heeft, en wordt weerspiegeld in de klassieke strijd tussen groen en blauw.
Dat Glasgow Rangers onder een andere naam en vereniging een doorstart zal maken is te hopen. De fanatieke achterban zal alles eraan doen om dit mooie initiatief te kunnen realiseren. De grote vraag is alleen; in geval van een doorstart in welke mate en divisie zal dit plaatsvinden? Een heuse democratische stemming zal hier uitsluitsel over moeten geven. De Schotse professionele voetbalclubs hebben de toekomst van Rangers en daarmee de toekomst van het Schotse voetbal in hun handen. Velen lieten helaas al weten geen compassie te hebben met de Rangers.
Is het begrijpelijk dat de meerderheid van de Schotse Premier League tegen lijfsbehoud van de Rangers is? Enerzijds is dit begrijpelijk. Mocht deze situatie zich bij een andere club uit de hoogste Schotse divisie afspelen zou er geeneens een stemming zijn. Dan zou de desbetreffende club allang uit de competitie genomen zijn, verbannen naar de landelijke derde of vierde afdeling volgens de reglementaire wetgeving. Anderzijds mogen deze clubs uitkomend in de Schotse Premier League ook wel eens het totaalplaatje onder de loep nemen. Financieel en zakelijker wijs is het behoud van de Rangers essentieel voor de competitie. En ook sportief gezien zou er weinig meer te beleven zijn indien Rangers wordt veroordeeld tot een verblijf in één van de lagere divisies. Daarom een oproep aan heel voetbalminnend Schotland: kan er niet voor deze ene keer een uitzondering gemaakt worden? Kunnen we niet voor deze ene keer de andere kant opkijken of onze ogen dichtknijpen?
Dromen mag altijd. En in een droom kan en mag alles. Voor deze ene keer is het toegestaan om als Celtic supporter de Rangers een warm hart toe te dragen. Dromen dat het goed komt met The Gers, dromen van rivaliteit en strijd. Kortom, dromen van die volgende Old Firm.
