'Ihattaren halen is een combinatie van arrogantie, winstbejag en onwetendheid'
"Het is nog geen half jaar geleden dat Mohamed Ihattaren even mocht meespelen in de bekerfinale tussen PSV en Ajax. Het was de gênantste wissel van het jaar. Toen al", zo begint Mossou zijn column in het AD. "Een duidelijk te zware Ihattaren mocht in de slotfase invallen in de Kuip, bedoeld als sneue provocatie aan het adres van PSV, de club die hem opleidde. Een dubieus signaal ook richting veel andere Ajax-talenten: een niet-fitte jongen die een paar keer had meegehobbeld bij de beloften, kreeg van trainer Erik ten Hag prompt een plek in de wedstrijdselectie, nota bene bij een finale."
"Bij Ajax hebben ze ondertussen allang stilzwijgend afscheid van hem genomen", vervolgt Mossou. "Ihattaren kreeg geen vast rugnummer. De Amsterdamse club tracht het onderwerp al een tijdje verbeten dood te zwijgen. Met de kop in het zand, wachtend tot Ihattaren stilletjes terugkeert naar zijn werkgever Juventus. Ergens is dat nog begrijpelijk ook. Het aantrekken van Ihattaren was in januari een wilde gok, gestoeld op een combinatie van arrogantie, winstbejag en een haast onvoorstelbare onwetendheid."
"Onder het mom van 'iedereen verdient een tweede kans' werd Ihattaren begin dit jaar binnengehengeld. Bekerfinale? 'Kom erbij jongen, laat ze maar eens zien hoe goed je bent.' Maar toen vervolgens exact gebeurde wat al zijn voormalig begeleiders al hadden voorzien, trok Ajax zijn handen van de voetballer af. Triest, in alle denkbare betekenissen van het woord. Misschien is de onvoorstelbare onwetendheid wel het meest schrijnende aan het Amsterdamse gestunt met Ihattaren. Iedereen, werkelijk iedereen die ooit wat langer met de voetballer samenwerkte, had deze mislukking voorspeld, in de meeste gevallen met pijn in het hart", besluit Mossou, die tot slot stelt dat Ihattaren 'mentaal niet geschikt' is voor het topvoetbal.
