Jack Wilshere's zomer
Arsenals manager Arsène Wenger is gek op Jacky, getuige de 43 wedstrijden die Wilshere dit seizoen heeft gespeeld voor The Gunners. Alleen Wengers landgenoot Laurent Koscielny mocht vaker aan de aftrap verschijnen. Naast Wenger is men ook bij de nationale elftallen van Engeland bijzonder gecharmeerd van onze kleine boef. Fabio Capello ziet in Wilshere de toekomstig aanvoerder van The Three Lions. Hij is een complete middenvelder. Passen, dribbelen, overzicht houden, tackelen; hij kan het allemaal. Qua scorend vermogen valt er nog de nodige winst te boeken, maar daar maalt men niet om.
Welnu, we zijn aardig op weg naar het punt dat ik wil maken. Wilshere is immens populair, zowel bij de fans als bij de coaches van respectievelijk Arsenal en de nationale elftallen van Engeland. Met de nadruk op elftallen. Arsenals jongste debutant ooit is namelijk opgeroepen voor het EK Onder-21, deze zomer in Denemarken. Nou ben ik voorstander van jeugd-EK's en -WK's omdat het een uitgelezen kans is voor jonge spelers om zich in de schijnwerpers te spelen en ervaring op te doen. Echter, Jack Wilshere stáát al in die schijnwerpers en heeft al ervaring opgedaan door een heel seizoen in de zwaarste competitie ter wereld mee te draaien.
Ik ben er bang voor dat mijn kleine grote held wordt overbelast. Een seizoen knallen, een jeugd-EK, tussendoor vader worden (in augustus is zijn ex-vriendin uitgerekend), na vier weken verplichte vakantie nóg een seizoen knallen, grote-mensen-EK 2012, weer een seizoen knallen. Ik vrees dat het 'm allemaal te veel wordt. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Wanneer heeft Jack tijd om even lekker bij te komen? Om even niet met voetbal bezig te zijn? Natuurlijk mag-ie zijn eigen keuzes maken, net als Stuart Pearce (bondscoach van Engeland Onder-21) kiest wie hij meeneemt naar Denemarken.
Ik vind dat Pearce zo wijs moet zijn om Wilshere thuis te laten. Ik snap wel dat het moeilijk voor de voormalig captain van Engeland zou zijn om zijn ster te moeten missen; op het vorige EK was Engeland de verliezend finalist en de aanwezigheid van Wilshere kan een doorslaggevende factor zijn. De vraag die gesteld dient te worden is: 'Wat is het beste voor de speler?'
Het houdt me bezig, zo tegen het einde van het seizoen. Arsenal heeft me teleurgesteld. Zoals het er nu uitziet moet de club zich nog kwalificeren voor de groepsfase van de Champions League. Dat zou me niet zoveel kunnen schelen als de drie ploegen boven The Gunners simpelweg beter waren. Het zou me om het even zijn als dit het maximaal haalbare was. De laatste maanden zijn verschrikkelijk geweest voor iedereen die zijn hart in Noord-Londen heeft laten liggen. Twee van onze sterspelers, Samir Nasri en Cesc Fàbregas, hebben door blessures hun niveau niet gehaald en de derde (Robin van Persie) kon pas vanaf de winterstop laten zien dat hij de beste spits van de Premier League is.
Er is één spelertje waar je als Gooner het hele seizoen van kon genieten: onze Jack. Al was er weer eens te weinig venijn, te weinig strijdlust; Jack deed daar niet aan mee. Jack stuiterde over dat veld, al passend en tackelend. Als een moderne Napoleon was hij heer en meester op het middenveld, zelfs tegen de beste club ter wereld.
Jack heeft rust verdiend. Een zorgeloze zomer en slapen in zijn eigen bedje in zijn ouderlijk huis. Kleine Jacky moet zich rustig kunnen voorbereiden op het vaderschap en op het nieuwe seizoen bij zijn club, waar eindelijk weer een prijs gepakt gaat worden. Jack Wilshere met Arsène Wenger op zijn schouders, die als een totempaal van vreugde een trofee toont aan een uitzinnige menigte; de enige last die Jack voorlopig zou moeten torsen.
