Dit zijn de namen die na de eeuwwisseling héél dicht bij een Nederlands elftal-interland waren, maar net tekortkwamen

Door Lars Capiau

Onrustig wipt Anthony Lurling heen en weer op de reservebank van de Amsterdam ArenA. Demonstratief grijpt hij een hesje, om zo te duiden dat hij klaar is voor een invalbeurt. Het Nederlands elftal staat met 0-1 achter in de eerste kwalificatiewedstrijd voor het WK van 2002.

In zijn hoofd droomt Lurling al van een heldenrol. Een debuut, een doelpunt, een overwinning. Tot zijn frustratie kiest bondscoach Louis van Gaal voor een andere Oranje-debutant: de dan achttienjarige Arnold Bruggink. Hij ziet toe hoe de Nederlanders drie minuten later ook de 0-2 incasseren.

Jason McAteer verdubbelt de voorsprong namens Ierland. Hij schiet van grote afstand raak. Van Gaal grijpt onmiddellijk in. Een aanvaller erbij. Maar: geen Lurling. Jeffrey Talan komt in de ploeg. Wissel drie is een feit. Een debuut voor Lurling is uitgesloten.

En geef Van Gaal achteraf maar eens ongelijk. Diezelfde Talan maakt vijf minuten later de aansluitingstreffer, Giovanni van Bronckhorst redt vervolgens in de slotfase een Nederlands punt: 2-2.

Apenheul

Teleurgesteld doch trots vertelt Lurling tegenover het Algemeen Dagblad jaren later over zijn enige oproep voor het Nederlands elftal. "Het is voor mij bij die ene selectie gebleven, maar het blijft geweldig", straalt de vleugelspeler, die bijna zijn uitverkiezing miste. Dan was de Apenheul een vervloekte plek geweest.

"Een dagje naar de Apenheul, met mijn vriendin, schoonouders en zwager", herinnert Lurling die bewuste middag zich als de dag van gisteren. "Mijn mobiel was ik vergeten. Om vijf uur kwam ik thuis. Een lading berichten, voicemails, gemiste oproepen. Bijvoorbeeld van Hans Jorritsma (teammanager, red.): 'Gefeliciteerd, je bent geselecteerd door de bondscoach, je moet je melden in Apeldoorn'. Zo miste ik mijn eerste trainingsdag bij Oranje."

Lurling is niet de enige met een bijna-international-verhaal. Behalve de dan sc Heerenveen-speler Lurling zijn er (nu nog) 23 anderen die na de eeuwwisseling door een bondscoach opgeroepen werden, maar nooit in een Oranje-shirt het veld betraden. Overigens is het sinds 2000 geen enkele keer voorgekomen dat een speler de definitieve selectie van het eindtoernooi zelf haalde en geen minuut in Oranje maakte. Dus, Zirkzee en Maatsen: geen zorgen.

Lurling was tijdens de WK-kwalificatie van 2002 namelijk in goed gezelschap. Ook John de Jong, voormalig PSV-directeur, en Ruud Knol kregen gedurende dat kwalificatieproces een belletje van Van Gaal, maar kregen nooit het haasje uitgereikt.

Knol moet de situatie van Lurling maar al te goed herkennen. Hij verpieterde in oktober 2001 tijdens het thuisduel met Andorra negentig minuten lang op de bank, en moest bij een 3-0 voorsprong lijdzaam toezien hoe Van Gaal wederom een andere debutant zijn eerste speelminuten gunde. Deze bleek iets grootser: Rafael van der Vaart.

In de EK-kwalificatieselectie van 2004 zit geen enkele speler die nooit zou debuteren voor Oranje. George Boateng is met vier interlands de minst succesvolle van die lichting. Twee jaar later, bij de kwalificatie voor het WK van 2006, zijn drie spelers een teennagel verwijderd van een Oranje-debuut.

Ach, wat stelt zo'n UEFA Cup voor?

Het drietal betreft Edwin Zoetebier, Ellery Cairo en Kevin Bobson. Zoetebier stipt in gesprek met Voetbalzone de uitnodiging voor het Nederlands elftal aan als hoogtepunt van zijn carrière. Saillant detail: Zoetebier legde met PSV en Feyenoord beslag op drie landstitels en veroverde in 2001/02 de UEFA Cup met de Rotterdammers.

"Ik was keeper van PSV op dat moment", herinnert de doelman zich in gesprek met deze site. "Ik kreeg een belletje van (toenmalig bondscoach, red.) Marco van Basten. Als je gekozen wordt voor je land, dat is toch het mooiste wat er is? Het hoogst haalbare is het Nederlands elftal. Maar oké, de UEFA Cup-winst staat gelijk", lacht hij.

Tijdens de kwalificatiepotjes met Macedonië (2-2) en Finland (3-1) zal Zoetebier als tweede doelman toch stiekem hebben gehoopt op een lichte verrekking van Edwin van der Sar. Maar, helaas. Bobson zat in Skopje ergens naast Zoetebier op de bank te duimen en - à la Wout Weghorst - zijn debuutdoelpunt te visualiseren, maar ook hem trof hetzelfde lot als Zoetebier.

Evander Sno, die later in zijn carrière tijdens een duel tussen NEC en Feyenoord een hartstilstand kreeg, was in 2008 dicht bij een interlanddebuut. Temidden van de kwalificatieduels voor het EK kreeg Sno een belletje voor een oefeninterland tegen Engeland (1-1). De dan speler van Celtic zou echter niet in de ploeg komen. Civard Sprockel overkomt drie maanden later hetzelfde, dan tijdens een vriendschappelijk duel met Rusland (4-1 winst).

Dan springen we even vooruit in de tijd. Jelle ten Rouwelaar, nu vertrekkend naar Ajax, is in 2012 de pechvogel. Douglas Teixeira en Lerin Duarte zijn de twee volgende namen op het lijstje van 'internetnietionals'.

Genaturaliseerde penaltyheld

Voor Douglas is dat een tamelijk komisch verhaal. De in Brazilië geboren Douglas, dan verdediger bij FC Twente, voltooit in maart 2011 het Nederlandse inburgeringsproces. De genaturaliseerde Nederlander kan een internationaal debuut ruiken, maar blijft in de gewonnen WK-kwalificatieduels met Andorra en Roemenië (3-0 en 1-4) negentig minuten lang op de bank zitten.

Jaren later, bij Sporting Portugal, speelt Douglas een jaar niet. De reden? Een positieve dopingtest. Maar: inmiddels voetbalt de 36-jarige Douglas weer. Bij de amateurs welteverstaan, SC Barbaros te Hengelo om precies te zijn, haalt hij sporadisch nog het landelijke nieuws. Bijvoorbeeld als hij in een echte oostelijke amateurtopper doel treft, of juist als hij een strafschop mist.

Duarte geldt zo'n tien jaar geleden als groot talent op het middenveld. Hij verdient in 2013 een transfer naar Ajax, maar slaagt daar bepaald niet. De Amsterdammers maakten drie miljoen euro over naar Heracles Almelo, voor de bijna-international. In zijn tijd in Almelo krijgt Duarte een uitnodiging voor de oefeninterlands met China en Indonesië. Die worden, zonder speeltijd voor de inmiddels 33-jarige voetbalpensionado, winnend besloten.

Tjaronn Chery, dan. Waar de technisch begaafde aanvaller het afgelopen half jaar indruk maakte bij NEC Nijmegen, laat hij in 2015 ook bij FC Groningen zijn voeten al spreken. Het levert een belletje op van Guus Hiddink. Maar Chery komt in het oefenduel met de Verenigde Staten (3-4 verlies) niet in actie. Het gevolg: Chery maakt pas jaren later, in 2021, zijn debuut. Voor Suriname, weliswaar.

In 2015 gunt Hiddink ook een ander talent bijna zijn debuut: Hakim Ziyech. De bondscoach wilde de creatieveling oproepen en laten debuteren, zo onthult hij veel later aan het Algemeen Dagblad. "Ziyech had ik echt laten spelen tegen Letland, mijn laatste interland", stelt Hiddink.

In aanloop naar die wedstrijd tegen Letland, echter, raakt Ziyech geblesseerd. "Het is jammer, hij had echt voor Oranje kunnen spelen." Hiddinks opvolger, Danny Blind, zag het minder zitten in Ziyech. De huidig speler van Galatasaray koos daarom voor een interlandcarrière bij Marokko.

Zwarte bladzijde in Oranje-historie

We leven dan in donkere jaren voor het Nederlands elftal. Het EK van 2016 wordt niet bereikt, het daaropvolgende WK van 2018 gaat ook aan Nederland voorbij. Bondscoach Dick Advocaat probeert van alles. Het levert in de achterste linie interlands op voor mannen als Wesley Hoedt, Timothy Fosu-Mensah, Nick Viergever en Joshua Brenet.

Drie andere namen komen rondom het kwalificatieproces ook in aanmerking voor het Nederlands elftal, maar worden door Advocaat niet beloond met een debuut. Het gaat om Jürgen Locadia (PSV), inmiddels drievoudig international van Curaçao, Marvin Zeegelaar (Sporting Portugal) en Sergio Padt (FC Groningen).

Met de introductie van de Nations League komen er steeds meer 'internetnietionals'. Bij de kwalificatiereeks voor dat toernooi, dat zich in 2020 afspeelde, krijgen Mohamed Ihattaren en Perr Schuurs een uitnodiging voor Oranje. Twee jaar later mag Kjell Scherpen even dromen van een Oranje-debuut.

De door PSV respectievelijk begeerde en geëigende Jeremiah St. Juste (Sporting Portugal) en Joël Drommel (destijds FC Twente) kwamen in duels rondom het WK van 2022 in aanmerking voor een interlanddebuut, maar zouden nooit spelen.

Ook rondom het EK van dit jaar kent Nederland weer spelers die ooit op dit lijstje kunnen eindigen. Behalve Zirkzee en Maatsen zullen ook Nick Olij en Sven Botman zich in een ander lijstje wensen te nestelen: een rijtje van mensen die wél ooit debuteerden. Met Johan Cruijff. Wesley Sneijder. Of Miquel Nelom. Ook hij heeft immers zo'n haasje.

Overzicht van 'internetnietionals' na de eeuwwisseling

Tijdens WK 2002-kwalificatieproces: Anthony Lurling, John de Jong, Ruud Knol.
Tijdens WK 2006-kwalificatieproces: Edwin Zoetebier, Ellery Cairo, Kevin Bobson.
Tijdens EK 2008-kwalificatieproces: Civard Sprockel, Evander Sno.
Tijdens EK 2012-kwalificatieproces: Jelle Ten Rouwelaar.
Tijdens WK 2014-kwalificatieproces: Douglas Teixeira, Lerin Duarte.
Tijdens EK 2016-kwalificatieproces: Tjaronn Chery.
Tijdens WK 2018-kwalificatieproces: Jürgen Locadia, Marvin Zeegelaar, Sergio Padt.
Tijdens Nations League-kwalificatie 2020: Perr Schuurs, Mohamed Ihattaren.
Tijdens Nations League-kwalificatie 2022: Kjell Scherpen.
Tijdens WK 2022-kwalificatieproces: Jeremiah St. Juste, Joël Drommel.
Tijdens EK-2024-kwalificatie: Nick Olij, Sven Botman, Ian Maatsen, Joshua Zirkzee.