Knien in ut zoer!
IJssplinters zo groot als grammofoonplaten waaiden in mijn gezicht. In de verte naderde een man uit vroegere eeuwen. Zijn schim ontwaarde naarmate de persoon dichterbij kwam. Met zijn middel hing hij haaks over een lange wandelstok, terwijl zijn grijzende haar als staalwol rond zijn kale kruin stond. Hij droeg een veel te grote trui rond zijn magere lichaam en manoeuvreerde zich als een bejaarde slak richting de locatie waar ik mij bevond. Ik drukte mijn opa zachtjes tegen me aan, bang dat ik ieder moment elk bot in zijn tedere, verjaarde lijf kon vermorzelen. Samen liepen we over het marktplein naar het huis van mijn grootouders, terwijl het knerpend geluid van verse sneeuw als engelengezang de boventoon voerde.
Eenmaal binnen in de piepkleine, knusse huiskamer zorgde het haardvuur voor een aangename temperatuur. De tafel die in het midden gepositioneerd stond was sierlijk gedekt met een vaas witte rozen, die fel afstak bij het bloedrode tafellaken. Midden op tafel stond een grote pan die een aangename, maar zure lucht verspreidde. Oma kwam aangelopen met ovenhandschoenen aan en even hoorde ik haar zachtjes een onbekend melodietje neuriën. Ze opende het deksel van de pan en zei toen met een brede grijns: "Kiek 'ns jong, speciaal veur dich! Knien in 't zoer!" In de pan dreef een dood stuk vlees dat ooit een konijn moest voorstellen. Het leek heel even alsof het konijn me aankeek, ook al was de dood allang ingetreden in zijn hulpeloze lichaam. Het was een herkenbare blik. Zoals wanneer ik een naam vergeet die ik honderd keer geweten had, die op de punt van mijn tong lag en die niet alleen niet wilde verschijnen, maar zich bij iedere poging om hem te grijpen verder onttrok.
Predrag Filipovic was een aandoenlijke voetballer in zijn tijd bij Roda JC Kerkrade. Zijn tricot was altijd een maat te groot voor zijn ondervoedde lichaam en zijn Slavische ogen toonde een onheilspellende blik. Mede door zijn gekke konijnenloopje, zijn grote voorhoofd en zijn flaporen verdiende hij van de supporters de bijnaam 't Knien, het Konijn. De Montenegrijn streek in 2002 neer bij Roda JC Kerkrade nadat bestuurslid technische zaken en huisbankier Ome Nol besloot om de portemonnee te trekken voor deze linkervleugelverdediger. Filipovic zou zijn geldwaarde niet verloochenen, aangezien hij in drie seizoenen maar liefst 101 keer in actie kwam voor De Koempels.
Met name in zijn laatste seizoen etaleert de linksbenige cultheld zijn pure klasse. Hij presteert zelfs zo goed dat Guus Hiddink hem naar topclub PSV wilt lokken om de vertrokken Young Pyo Lee te doen vergeten. Later zou blijken dat deze transfer zou afketsen wegens een te dunne spoeling in de achterhoede bij Roda JC. De meervoudig jeugdinternational beschikte zowel over de kwaliteiten van een antieke- als een moderne linksback. Pipo had de snelheid van een jongvolwassen vuursalamander. Bovendien was hij er niet vies van om wekelijks via de zijlijn op te stomen, terwijl zijn directe tegenstander van hop naar her moesten hollen. Het was in die tijd geen pretje om rechteraanvaller te zijn, aangezien Filipovic de speler in kwestie dikwijls liet uitzien als een regelrechte amateur. Tevens was hij gezegend met een dodelijk poeier in zijn linkerbeen getuige de wedstrijd tegen NEC. Een afvallende bal bij een hoekschop van Kevin van Dessel werd omgetoverd tot een schoonheid van een treffer. Hij besloot om de bal vanaf 25 meter te schieten met als gevolg dat een ware kanonskogel, met de snelheid van een meteoriet, in het vijandelijke doel vloog. Dit onvergetelijke zondagsschot zal ongetwijfeld in de geschiedenisboeken gaan als een van de meest fraaie doelpunten ooit, geproduceerd door Roda JC Kerkrade.
Men zou kunnen stellen dat de dagen van Filipovic geteld leken met de komst van der Harter Hund, Huub Stevens. Helaas geraakte Predrag Filipovic na zijn vertrek uit de Mijnstreek volkomen uit de vergetelheid. Na achtereenvolgens SC Lokeren en FCV Dender te hebben versleten strijkt 't Knien in het jaar 2008 weer neer op het vertrouwde nest waar zijn Europese avontuur begon, Eendracht Aalst. Ik heb als klein jongetje kunnen genieten van een van de beste linksbacks die wij Kerkradenaren ooit hebben meegemaakt. Hij was een voorbeeldprof met een hart van goud. Zijn wonderschone linkerbeen, onnavolgbare rushes langs de zijlijn, het ware leiderschap en zijn onvoorstelbare uithoudingsvermogen zullen voor altijd in mijn gedachte blijven.
De konijnenbout was al enige tijd haar temperatuur aan het verliezen in de eveneens ijskoude jus. Het stuk vlees lag daar bewegingsloos op mijn ivoorwitte bord. Opa was inmiddels al begonnen aan zijn derde stuk vlees. Na elk hapje veegde hij zorgvuldig en met een uiterste precisie zijn mondhoeken schoon. "Wat is er, kindje?", oma begon altijd Nederlands te praten wanneer ze bezorgd was over mij. "Je begint toch niet ziek te worden door dat rampzalige weer buiten, hè? Heb je wellicht meer zin in een getrokken ossenstaartsoep?" Ik keek nogmaals naar mijn bord, maar ik kon het simpelweg niet om de bout aan mijn lippen te zetten. Ik zag opa vanuit mijn ooghoek reikhalzend staren naar mijn vlees. Ik schoof mijn bord met een ongekende souplesse richting mijn grootvader die zonder aarzelen het laatste boutje gulzig tot zich nam. Hij pakte vervolgens oma's rimpelige hand en zei met volle mond: "Schat, knien is werkelijk waar het beste wat me ooit overkomen is, na jou dan!" Ik legde mijn hand op zijn schouder en sprak toen met een knipoog: "Hier ben ik het nou roerend mee eens, opa!"
