La Masia, de voetbalkeuken van Barcelona
Met de wellicht naderende komst van de 6+5 regeling in het hedendaagse voetbal maakten veel clubs zich enige tijd geleden druk. Barcelona gaf geen krimp. Nou was Barcelona natuurlijk niet de enige club die hier geen reactie op had, want er waren er zo veel, maar dat is niet helemaal het punt. Barcelona hanteert deze regel namelijk, waarschijnlijk onbedoeld, min of meer al. En daar heb ik buitengewoon veel bewondering voor. De Engelse competitie wordt alom geprezen en over het algemeen bestempeld als de sterkste competitie van de wereld. Alleen wat ik mij dan afvraag is, wat is er nog zo Engels aan? Ik kan met veel plezier naar de grootmachten van de Engelse competitie kijken en dan kijk ik vol verbazing naar de kunsten die vertoond worden maar ik sta er net zo goed iedere week weer van te kijken hoeveel Engelsen er daadwerkelijk spelen. Als ik naar Arsenal kijk heb ik eerder het idee dat ik naar Les Bleus zit te kijken. Ook bij Chelsea, Manchester United en Liverpool is dit het geval. Je kijkt nog wel naar een Engelse club maar dat komt zo onderhand meer door de historie dan door de hedendaagse samenstelling. Om over de overnames van rijke Arabische Sjeiks en Amerikaanse zakenlui nog maar te zwijgen.
Hetgeen wat dit hele verhaal nog mooier maakt naar mijn mening, om het maar weer even op FC Barcelona te betrekken, is dat een groot deel van de Spaanse voetballers bij Barca zelfs ook nog uit de eigen jeugd komt. Victor Valdés, Gerard Piqué, Carles Puyol, Xavi, Andres Iniesta, Bojan, Sergio Busquets en Pedro. Stuk voor stuk spelers die hun wijze voetballessen bij de cantera van FC Barcelona hebben meegekregen en spelers die in het eerste elftal zitten. En op Pedro en Busquets na zijn het spelers die naar mijn mening in iedere ploeg van grote waarde zouden kunnen zijn. Een sterke jeugdopleiding is goud waard. Het bespaart clubs geld en met de wellichte komst van de 6+5 regel zou het makkelijker zijn voor clubs om die regel na te leven. Daarnaast krijg je denk ik ook ploegen met spelers die een hart voor de club hebben, iets wat tegenwoordig steeds vaker steeds veder te zoeken is. Barcelona haalt er op het moment in ieder geval zijn profijt uit. Spelers als Carles Puyol, Xavi en Iniesta zijn zeldzaam en Barca mag zijn handjes dichtknijpen met deze jongens in de selectie. Goede voetballers, een hart voor de club en bekend met de Catalaanse cultuur. Meer kan je niet vragen. Een volgend rijtje talenten staat inmiddels ook al klaar. Onder leiding van Luis Enrique laten enkele spelers bij Barça Atlètic al veel potentie zien. Het zal dan ook denk ik niet lang duren voordat Gai Assulin, Jonathan Dos Santos, Rochina en Thiago Alcantra minuten zullen gaan maken. Thiago heeft dat zelfs al gedaan en scoorde direct.
Ook over de Spaanse grens lopen bekende spelers rond die door Barcelona gevormd zijn. Denk hierbij aan Cesc Fabregas en Fran Mérida (beiden momenteel uitkomend voor Arsenal) en aan Thiago Motta (Internazionale) en José Manuel Reina (Liverpool). Ook geen kleine namen. Helaas was het niet mogelijk om deze spelers te behouden voor de club. Fabregas werd verleid door de Engelse Premier League, Mérida kon niet goed overweg met de Catalaanse clubleiding en Reina besloot ook zijn geluk maar ergens anders te beproeven.
Hoe dan ook. Er staat momenteel een dreamteam op het veld. Voor een groot gedeelte groot gebracht bij en door FC Barcelona. Een team dat de sterren van de hemel speelt en buitenaards voetbal vertoont. Een team dat alles heeft gewonnen wat er te winnen valt. In tegenstelling tot het eerder genoemde denkbeeldige eettentje waar het eten niet te pruimen is lopen er bij Barcelona jeugdtrainers rond die vergelijkbaar zijn met chef koks uit de meest chique restaurants. Zij kneden de jeugdige canteranos tot topvoetballers. Hulde aan deze Gordon Ramseys van het voetbal en hulde aan de club die deze spelers een kans geeft. Eigen haard is goud waard.
