Liverpool schreeuwt om creativiteit
We schrijven de zomer van 2008. Na weer een seizoen zonder prijzen, krijgt Liverpool een miljoenenbod binnen voor de Spaanse middenvelder Xabi Alonso. De speler zelf is die zomer meerdere malen aangeboden door manager Rafá Benítez, die geld wil genereren voor de aankoop van Gareth Barry. Voor Alonso zelf een teken dat het vertrouwen in hem niet groot is. Omdat het Benítez niet lukt om Barry te verleiden tot een overstap naar Anfield Road, is de transfer van Alonso ook van de baan, besluit de manager. Het gevolg is bekend: Alonso speelt in het daaropvolgende seizoen geweldig, veruit zijn beste jaar in vijf seizoenen Liverpool. Hij zorgt eindelijk voor dat beetje creativiteit, kijkt als hij de bal ontvangt eerst vooruit, in plaats van opzij of achteruit. Hij beheerst het één keer raken tot in de perfectie en met hem als dirigent maakt Liverpool indruk met klinkende overwinningen en prachtige wedstrijden. Wanneer Real Madrid onder leiding van Florentino Perez met een nieuw miljoenenbod komt, betaalt Alonso zijn manager met keiharde munt terug. De speler wil vertrekken en zo geschiedde.
Waarom deze terugblik? Hier ligt, wat mij betreft, de sleutel tot het huidige probleem van Liverpool. Alonso was, in zijn laatste seizoen althans, dé speler die het verschil maakte bij The Reds. Natuurlijk waren én zijn Fernando Torres en Steven Gerrard ontzettend belangrijk voor deze ploeg, maar zonder Alonso kunnen zij veel minder renderen. Gerrard moet nu én de bal bij Torres bezorgen én de bal ontvangen als Torres met zijn rug naar de goal staat.
Benítez haalde een vervanger voor Alonso: de Italiaan Alberto Aquilani. Een klassespeler, daar is iedere kenner het over eens, maar op het moment van de aankoop was al duidelijk dat hij nog zeker drie maanden uit de roulatie zou zijn. Tevens is het niet realistisch, om van een speler die: a) van een blessure terugkomt en: b) zich moet aanpassen aan het Engelse voetbal, te verwachten dat hij de rol van Alonso direct kan overnemen. Nu speelt de jonge Braziliaan Lucas Leiva op de plek van Alonso. Een leuke voetballer, maar niet goed genoeg voor het niveau dat Liverpool nastreeft. Hij is te langzaam voor de top, zowel met als zonder bal. Daarnaast kijkt hij, in tegenstelling tot Alonso niet eerst vooruit, maar opzij of achteruit. Eigenlijk is Lucas een (behoorlijk) mindere versie van Javier Mascherano, de onomstreden balafpakker.
We zien het resultaat. 1 december 2009. Liverpool staat al dertien punten achter op de tot dusverre ongenaakbare koploper Chelsea, is uitgeschakeld in zowel de League Cup als de Champions League en heeft al vijf competitiewedstrijden verloren in veertien duels. Natuurlijk, de vele blessures helpen Benítez niet, maar hij heeft het deels aan zichzelf te wijten. Hij had na jaren van conflicten met directeur Rick Parry eindelijk het zeggenschap over de aankopen, dus had hij de mogelijkheid om de zwakke punten in het elftal op te vangen.
Hij krijgt nog een herkansing. In de winterstop hoeft hij alleen een belletje te plegen naar Madrid. Wanneer hij de Nederlandse tijdschriften gelezen heeft, dank je Ryan Babel, moet hij weten dat daar twee spelers rondlopen die het seizoen van Liverpool kunnen redden, voor een zacht prijsje ditmaal. Ik heb het uiteraard over Ruud van Nistelrooij en Rafael van der Vaart. Beiden moeten spelen voor hun deelname aan het WK, zijn getergd om zich te laten zien en zijn Europese toppers. Van Nistelrooij is gewend aan het Engelse voetbal en Van der Vaart is een rasvoetballer die zich overal staande houdt. Dé ideale vervanger van Alonso.
'It's been a hard day's night' Rafá, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Jij hebt de touwtjes in handen, 'Let it be'!
