Papa vertelt
Vroeger ging je op de zaterdagavond naar De Vijverberg om de Superboeren aldaar aan te moedigen. Samen met mijn vader stond ik in het speciale ouder-met-kind-vak van de Groenendaal-tribune te kijken naar John Leeuwerik, Jan Vreman, Chris Trentelman en Erik Redeker. Voor zeven en een halve gulden had een volwassene en een kind onder veertien jaar toegang tot de wedstrijd. Mijn vader vertelde wel eens: tegen Leeuwerik heb ik vorig jaar nog in de zaal gevoetbald en na de tijd een biertje gedronken. Man, wat was ik daar trots op! De thuiswedstrijd van De Graafschap werd toen gespeeld tegen Fortuna Sittard. Een paar Fortuna-supporters uit Geleen hebben dezelfde zaterdag ook de weg naar De Vijverberg gevonden en stonden naast ons op de onoverdekte statribune. Het was mijn eerste kennismaking met de geur van wiet. De Limburgers wensten ons succes en wij hen. Het was een kraker, beide ploegen waren immers gepromoveerd naar de Eredivisie. Wij verloren en degradeerden uiteindelijk weer, maar die ervaring en gezelligheid op de tribune deden mij besluiten om vaker op de fiets richting De Vijverberg te gaan.
Toen ik een jaar of veertien was heb ik daarom, weer samen met mijn vader, een seizoenskaart gekocht. De Achterhoekers kwamen ondertussen al lang niet meer allemaal uit de Achterhoek. Robert Fuchs, Raymond Victoria, Marchanno Schultz, Olaf Lindenbergh, Fabian Wilnis, Eric Viscaal, Wasiu Taiwo en Ali Ibrahim maakten deel uit van de selectie die een, toentertijd, historische achtste positie behaalde in de Eredivisie. Ook nog met goed voetbal, althans voor Doetinchemse begrippen. De wedstrijden tegen Ajax en Feyenoord kan ik mij nog wel herinneren. Op de Spinnenkop liep alles door elkaar. Uit- en thuissupporters die samen een biertje drinken en de lekkerste gehaktballen van Nederland verorberden. Iedereen kwam graag op De Vijverberg. Het knusse stadion, vaak veel te vol, met de perfecte voetbalsfeer werd het genoemd. Er was plaats voor net iets meer dan 10.000 toeschouwers, vaak waren er 12.000. Zeker wanneer de tegenstander Feyenoord of Ajax was. De stewards deden toen niet zo moeilijk. Je had als volwassene een kaartje gekocht voor twaalf gulden en voor nog eens twee gulden extra mocht je zoontje ook mee, zonder kaartje (soms was het handig als je iemand aan de poort kende). Dat dit nooit tot echte problemen heeft geleid, kwam door die goede sfeer.
Goede sfeer, lekkere gehaktballen en een achtste positie. Het kon niet op bij De Graafschap! Sommige mensen zagen kansen in de toenemende populariteit van de club. Zo kwam er een delegatie uit Udine voor een samenwerkingsverband. Spelers als Sando Sando, Dedeletakis, Diakité, Issah en Tchangai zorgden voor een vreemdelingenlegioen als selectie. De selectie die vijf, zes jaar eerder louter uit Achterhoekers bestond. Mij werd het teveel. Hoe kon een jongen van een jaar of vijftien zich identificeren met spelers als Sando Sando en Dedeletakis. En erger nog, in het beloftenteam zaten jongens als Martijn Meerdink die door de komst van de buitenlanders (zonder denigerend te zijn, zo zag ik ze gewoon) minder kans hadden in het eerste elftal. Was dit het beleid dat momenteel werd gevoerd in Doetinchem? Voor mij hoefde het niet meer.
Deze jaren kenmerken zich dan ook vooral in wisselende prestaties. Winnen in De Kuip werd vooraf gegaan en gevolgd door verliespartijen op de eigen Vijverberg. Twee jaar Eredivisie werd dan ook weer gevolgd door een jaar Belgisch Bier-competitie. En Belgisch Bier is om van te genieten. Wanneer ik iets in de afgelopen tijd niet gedaan heb, dan is het wel genieten van het voetbal.
Genieten deed ik wel van het stadion en dan vooral van de sfeer. Op passend indrukwekkende manier is er afscheid genomen van twee voetballers op De Vijverberg: Ferry van Vliet (NAC) en Luciano van den Berg. De Graafschap-supporters lieten zich van hun beste kant zien. Toen wist ik het zeker. De club was veranderd, de supporters gelukkig niet. Hoewel een klein gedeelte mee doet aan de landelijke tendens waar de Nederlandse regering sinds 2010 zelfs een speciale wet voor aan heeft moeten nemen, is 95% van de supporters gewoon uit op gezelligheid, sfeer maken en je club ondersteunen. Want die steun heeft De Graafschap hard nodig getuige de drie degradaties in tien jaar tijd.
Intern is de boel weer recht gezet. Mevrouw Clémence Ross-van Dorp, voormalig staatsecretaris, woonachtend in de Achterhoek heeft de voorzittershamer over genomen van Sietze Veen. Na eerst 'Hilversum' recht te hebben gezet, staan ook intern de gezichten weer dezelfde kant op: binnen vijf jaar een stabiele Eredivisieclub in een nieuw stadion. Het stadion is neer gezet langs de A18 op het Regionale Bedrijven Terrein in Wehl (gemeente Doetinchem). Dit leverde aanvankelijk veel scepsis op, maar bleek toch de enige juiste oplossing. Nadat er her-en-der clubs als loszand uit elkaar vielen vanwege grote financiële problemen, bestaan er sinds 2015 nog maar zestien gezonde Eredivisie-clubs. De Graafschap is er één van, en de status van stabiele Eredivisie-club is gehaald: sinds mei 2009 is de club niet meer gedegradeerd en kan het af en toe ook voor verassingen zorgen. Het RSVJ-talentenplan levert de club goede talentvolle spelers op, die met goede begeleiding kunnen uitgroeien tot het niveau Siem en Luuk de Jong, de laatste twee jeugdexponenten die het grote Oranje hebben gehaald.
Het seizoen 2019/20 is afgesloten op een keurige vierde plek en De Graafschap kwalificeert zich voor het eerst in haar 66-jarige bestaan voor Europees voetbal. Samen met mijn zoontje van negen fietsen we naar het stadion in Wehl en drink ik een biertje en hij een cola bij supportershome 'De Olde Beth', een voormalige discotheek. Half negen is de aftrap tegen Hamburger SV en we vermaken ons best. Die gezonde wedstrijdspanning van dertig jaar geleden is weer terug bij mij. Het is weer als vroeger, alleen beter.
