Roberto Mancini doet het erom
Lights go out and I can't be saved, tides that I try to swim against. De Coldplay-fans onder de lezers zullen dit openingsfragment uit de wereldhit 'Clocks' wel herkennen. De regel zette me aan het denken. Het deed me denken aan een trainer. Aan Roberto Mancini. De Italiaan is momenteel niet te benijden. Hij staat constant onder minstens 220 Volt-spanning omdat hij de rijkste club ter wereld traint. Mooi om je voor te stellen hoe dat gegaan moet zijn, aan het eind van het vorige seizoen.
Want het zou een maffiafilm geweest kunnen zijn die zich op een duister kantoortje in Rusland afspeelde. Een oudere Engelsman, een Italiaan met een sjaaltje en een schatrijke Arabier. In werkelijkheid zal deze scène zich op een kantoortje nabij het City of Manchester Stadium in het noordwesten van Engeland hebben voltrokken, want dit drietal was assistent-trainer Brian Kidd, Mancini en eigenaar Kadoon Al Mubarak. Onderwerp van gesprek: de zomerse transfermarkt.
Dat die ontmoeting er zal zijn geweest is hoogst waarschijnlijk, maar het verloop ervan geeft gelukkig nog enige ruimte voor fantasie. Kidd daar, met een woordenboek Arabisch voor beginners en een Italiaans. Na een kwartier is hij eruit. "Roberto, hij zegt dat je vorig seizoen achttien keer gewonnen hebt. Je krijgt nu achttien meerkeuzevragen, en voor ieder goed antwoord kiest hij een topspeler voor de selectie uit." Aan het eind van de middag kwam Mancini aan zes goede antwoorden.
Belofte maakt schuld. Dus vlogen Yaya Touré, Jerôme Boateng, James Milner, Mario Balotelli, David Silva en Aleksandar Kolarov voor duizelingwekende (salaris)sommen in. In ruil daarvoor, zo zal het relaas van de eigenaar geweest zijn, werden hoge eisen gesteld. De titel moest naar het blauwe deel van Manchester, niks minder. En de Engelse boulevardpersmuskieten waren het daar met hun vette koppen roerend mee eens.
Na veertien speelronden lijkt het er voorlopig niet op dat de ploeg met de grootste budgetten ook kampioen gaat worden, en de schuldige is de Italiaan met het sjaaltje. Hij wordt verweten een anti-romanticus te zijn, een tactisch onbenul, bovendien. Ik denk eerlijk gezegd dat het allemaal wel meevalt en dat er een andere oorzaak is: Mancini is júíst een romanticus.
Hij hoefde al die spelers niet, sterker nog, hij werd er in Italië misselijk van dat het leek alsof succes te koop was. Toen hij uitgelachen was om het gedwongen vertrek van Mark Hughes besloot hij zelf de volgende stap te nemen: hij zou naar Engeland vliegen en de club klein de afgrond in werken. U leest het goed, ik denk dat Roberto Mancini het erom doet. Hij wordt in werkelijkheid misselijk van de verandering bij de club, maar met zijn geniale, typisch Italiaanse acteertalent redt hij zich eruit.
Hij wordt er onpasselijk van. Die eigenaar die een compleet vreemdelingenlegioen dure internationale toppers naar de Eastlands haalt, het publiek dat ineens massaal aanhanger van Manchester City is, hij vindt het verschrikkelijk. Het kleine broertje van Manchester United is zijn sympathike uitstraling ineens kwijt. Niet meer is de club een verzameling local heros die onder aanmoediging van een kleine groep rasechte Citizens de tegenstanders fanatiek door de modder sleurde.
Om de eigenaren, de hoeveelheid nepsupporters die ineens achter de club staan en alle dure vedetten te pesten gaat Mancini niet luidkeels protesteren, maar door ultradefensief voetbal te spelen tergt hij alle verwachtingen. Het hoogtepunt van de vernedering is voorlopig de 0-0 tegen aartsrivaal Man Utd, waarin hij het liefst elf doelmannen zou hebben opgesteld. In uitwedstrijden wil hij zijn mannen wel motiveren, omdat ze dan voor de supporters die hondstrouw zijn spelen.
Roberto Mancini is in werkelijkheid een hele intelligente man die we moeten koesteren. Hij wil Engeland behoeden voor het bewijs dat alles te koop is, waarvoor de Engelse media hem zou moeten roemen in plaats van verguizen. Hij wil Engeland voor het verlies een mooie traditieclub behoeden. Tuurlijk, het is vroeg, en normaal ben ik dan niet al te zeker van de verzinsels in mijn brein. Maar ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik zeg dat Roberto Mancini het erom doet.
