Roze ballon
Want ook Karim Rekik waagde de sprong in het diepe. Na een goed WK Onder-17 verkaste hij van Rotterdam naar Manchester, om daar voor het steenrijke City te gaan voetballen. Ook hij werd verguisd door menig voetbalfans en kenners. Nu, een halfjaar later, doet Rekik zijn verhaal in Voetbal International. Hij vertelt over het trainen met topvoetballers, zijn (beker)debuut in de hoofdmacht van Manchester City en de ongekende weelde op het trainingscomplex. Wat me opvalt in zijn woorden is dat iedereen zo betrokken lijkt te zijn. Van Mario Balotelli tot Roberto Mancini en van de materiaalman tot de keeperstrainer, iedereen lijkt bezig te zijn met de zeventienjarige verdediger. Manchester City is als een warm bad, wie had dat ooit gedacht?
Plotseling dwalen mijn gedachten af. Ik beeld me in hoe het zou zijn als niet Rekik, maar ík onder deze omstandigheden tegen een (perfect opgepompte) bal en zo nu en dan een (duur verzekerde) kuit mocht trappen. Vroeger, toen ik nog de hoop had iets in het profvoetbal te bereiken, droomde ik van de Premier League. Of de Primera División, wat kon mij het schelen. Topvoetbal. Het hoogst haalbare, daar droomde ik van. Toch had ik ook al een gat in de lucht gesprongen als mijn cluppie Ajax op de stoep had gestaan. Al was het maar voor één seizoen, ik zou met kriebels in mijn buik elke dag vanuit Brabant op en neer zijn gereisd. Voor Rekik was het waarschijnlijk net zo. Het verschil is dat het voor mij bij dromen bleef en de droom van Rekik uitkwam. Hij bleek over veel talent te beschikken en doorliep alle jeugdelftallen van zowel Feyenoord als Oranje.
Naarmate de jaren vorderden, moet Rekik op een gegeven moment ook zelf hebben ingezien dat het de goede kant op ging. Trainers, medespelers, in dit wereldje word je eenmaal gauw de hemel in geprezen. Rekik had talent en hij wist het. Die gedachte werd alleen maar bevestigd toen Europese topclubs hem ongeveer een jaar geleden op de korrel hadden. Niet alleen Manchester City, maar ook clubs als Chelsea en Juventus klopten aan. Bij de ene club was het salaris en de ambiance nog overweldigender dan bij de andere. Het gevoel bij City was uiteindelijk het beste, mede doordat men Rekik daar bij aankomst al direct het gevoel gaf dat hij bijzonder was. Stapels dikke scoutingrapporten, een uitgewerkt stappenplan richting de top en de kennismaking met enkele van City's wereldsterren maakten de club uit Manchester tot zijn nieuwe droomclub.
De vraag is nu of Rekik iets te verwijten valt. Voetballers hebben namelijk behoefte aan drie dingen. Sportieve uitdaging, een goed gevulde portefeuille en warmte. Niet altijd in die volgorde. Daar waar ik verheugd zou zijn als ik ook maar één dag met Ajax zou mogen meetrainen, was dagelijks trainen bij Feyenoord voor Rekik niet meer bijzonder. Althans, niet bijzonder genoeg. Het is precies daarom dat naïeve supporters roepen dat 'die snotaap blij moet zijn dat hij bij Feyenoord mág voetballen'. Omdat ze zelf niets liever hadden gewild en nog steeds dagelijks in hun (in dit geval) Feyenoord-shirt slapen. Een sportman streeft het hoogst haalbare na en voor Rekik is dat momenteel Manchester City, de topclub van morgen. Het is moeilijk om een jongen die op een leeftijd is dat hij nog maar net scooter mag rijden, te laten inzien dat dit misschien niet de juiste stap is.
De ouders dan? Een Europese topclub begrijpt natuurlijk goed dat de ouders in dit soort gevallen een doorslaggevende factor zijn. Er wordt veel moeite in gestoken om ze op wat voor manier dan ook te paaien. Een mooie baan, een kast van een huis, alles is geoorloofd voor talent. En daar is dan ook gelijk punt twee, de financiën. Ik denk meteen weer aan mijn eigen tienertijd. We moesten ons scootertje, avondje-bioscoop-met-het-meisje én biertje allemaal betalen van die dertig piek die we met vakken vullen verdienden. Zo ook de vrienden van Rekik. Hijzelf zat echter in de situatie dat hij kon kiezen tussen een Feyenoord-salaris en een veelvoud van dat salaris in Engeland. Dus restte Manchester City nog één ding om dit talent binnen te halen. Warmte, benodigdheid drie voor een profvoetballer. En laat dat nu precies zijn waar Rekik in zijn interview vol lof over praat. De betrokkenheid die hij voelde bij zijn ontvangst op het trainingscomplex.
De jonge voetballers Rekik en Bouy hebben een keuze gemaakt die door velen wordt verafschuwd. Ook zullen acht van de tien jeugdspelers bij een BVO zeggen liever eerst in Nederland door te willen breken in plaats van voortijdig te vertrekken. Totdat die Europese topclub zich daadwerkelijk meldt en niet zegt: 'graag of niet', maar met de boodschap: 'we doen er alles aan om jou te halen' op de stoep staat. Ik ben er inmiddels achter dat ook ík zou vertrekken, al heeft het lang geduurd voor ik dat inzag. Er is maar één iets dat kan misgaan en dat is wanneer de speler in kwestie niet (op tijd) wil inzien dat een droom uit elkaar spat. Als blijkt dat de situatie uitzichtloos wordt, kies dan voor de stap terug naar Nederland. Ga niet twee jaar lang aanmodderen in een tweede elftal, Oguzhan. Laat je niet drie keer verhuren, Patrick. Kom terug naar Nederland, Jeffrey. Jullie is het vooralsnog niet gelukt.
Misschien zijn alle jonge voetballers die voor deze stap kiezen naïef, omdat er geen enkel succesgeval te benoemen is. Wij supporters zijn echter minstens zo naïef als we denken dat zo'n jongen maar 'gewoon nuchter moet blijven'. Want als je droom uit blijkt te komen, zie hem dan maar eens weg te wuiven. Mijn boodschap is: leef je droom, maar wacht niet te lang met het doorprikken van die roze ballon. Voordat je het weet is Nederland je vergeten en is het te laat. Dan kan het zomaar zijn dat je eindigt zoals Vincent en Vincent: vechtend voor een contract in de Jupiler League of als amateur in de hoofdklasse.
