'Supporters stonden in de dug-out en pakten onze proteïnerepen'
Op 29 mei lijkt er een nieuwe Haagse held voor het voetlicht te treden. In een enerverende Play-Offs-finale tussen ADO Den Haag en Excelsior staat het na negentig minuten 3-3 (na een 1-1 gelijkspel in de eerste wedstrijd). Na een lange bal van Gregor Breinburg zet Amar Catic de invaller Komljenovic een-op-een met de Rotterdamse doelman. Het doelpunt van het negentienjarige talent, dat eerder op zijn verjaardag ook de winnende goal maakt tegen NAC, moet ADO promotie opleveren. Zij het niet dat Excelsior nog gelijk maakt en uiteindelijk met penalty's wint.
"Dat is het gekste wat ik ooit heb meegemaakt", vertelt de middenvelder aan Voetbalzone. Hij doelt met name op het moment van de 3-3, waar een horde ADO-fans langs de lijn staat als voetbalvaders bij een jeugdwedstrijd. Op dat moment moet Komljenovic nog invallen. "Ze zaten naast ons en pakten alles wat ze konden pakken. Proteïnerepen, cafeïneshots. Maar het waren mooie momenten. Dat gaat in de rugzak en je gaat weer verder."
Beste van de regio
Het is niet lang geleden dat de Servisch-Russische Nederlander bij de Haagse club binnenkomt. "Ik heb lang bij de amateurs gezeten. In Zoetermeer speelde ik bij DWO en DSO. Daar heb ik een hele mooie tijd beleefd", vertelt de jongeling, die blij is dat hij pas op relatief late leeftijd bij een BVO terecht kwam. "Ik denk dat het goed is voor jonge gasten om wat langer bij de amateurs te blijven, dat is toch heel anders." Dat had ook anders kunnen lopen, daar Komljenovic als jonge tiener al de kans kreeg door te breken.
"Ik ben uiteindelijk gescout via de KNVB-regioteams. Dan word je gescout en kom je in een poule met de beste amateurjongens uit de regio. De eerste keer dat ik daaraan meedeed was ik 12-13, toen hoorde ik dat ik was afgevallen. Ik moest huilen." Zijn tweede kans grijpt hij echter wel. "We speelden van die dinsdagavondwedstrijden tegen BVO's in november en december. Bevroren tenen, van die hele grote Nike-jassen, te grote broeken voor ons. Je komt terecht bij jongens die je niet kent en dan moet je samenspelen. Maar we hadden een goed team en wonnen bijna alles. Zo ben ik bij ADO Onder 16 terechtgekomen. Nu zit ik alweer drie seizoenen in het eerste."
Enerverende ervaringen
Daar heeft de middenvelder al het nodige meegemaakt. Het seizoen na de hectische promotiestrijd raakt hij zwaar geblesseerd. "Ik had mijn achterste kruisband gescheurd. Gelukkig was er geen operatie nodig. Toen ben ik vijf, zes maanden bezig geweest en onder Dick Advocaat kwam ik terug." De trainer werd in november 2022 als reddende engel binnengehaald om een moeizaam seizoen om te keren. "Hij moest zorgen dat we punten pakten. Het was een warme man. We hebben veel met elkaar gelachen. En hij had nog veel energie. Hij heeft zo veel meegemaakt, is zo lang in de game, maar af en toe sprong hij op en begon hij te schreeuwen. Dat was mooi om te zien", herinnert Komljenovic zich.
Daarnaast was hij selectiespeler toen de club ook financieel in zwaar weer verkeerde en zelfs even vreesde voor het voortbestaan. "Dat hele eerste jaar blijft me bij. Er was zelfs nog een staking, uiteindelijk speel je zo een mooie finale, alleen met een slecht einde. Dat ga ik sowieso nooit meer meemaken." Vervolgens vertelt hij luchtig over de staking. Vanwege uitblijvende winstpremies dreigden ADO-spelers in januari zelfs om de wedstrijd tegen Top Oss over te slaan. Een gebeurtenis die aan de bovenkant van een club alarmbellen laat rinkelen, werd door de spelers zelfs met humor beleefd. "Er werden appjes gestuurd: We gaan wel naar de club, maar niet trainen. Ook werd er gezegd dat we niet met de cameraploegen zouden praten. Er was alleen een jonge speler die er niets van af wist. Hij werd geïnterviewd en praatte een beetje mee. 'Eh, ja ik weet het niet. We zijn het gewoon oneens.' Daar hebben we hem nog eens goed over uit- en toegelachen. Het was een heel leuk moment."
Kenmerkend karakter
Uiteindelijk recht ADO de rug en blijft het voortbestaan. Het past bij de mentaliteit van de club: het hoeft niet altijd mooi, maar we blijven alles geven. Komljenovic leert dit al in de jeugd. "Het mooie aan deze club is, je speelt veel op karakter. Je leert dat je geen Ajax, PSV of Feyenoord bent. Je gaat niet altijd mooi voetbal spelen, maar zorg ervoor dat je elke dag honderd procent geeft. Elke wedstrijd doorgaan tot je geen adem meer hebt", zegt hij, voordat hij de bijzondere band met de supporters beschrijft. "Je bent hier één met de club, met de fans. Die kom je wel eens tegen en ik kan je vertellen, als je slecht hebt gespeeld krijg je het te horen."
Desondanks klinken er dit seizoen vooral positieve geluiden van de trouwe achterban. "Onder trainer Darije Kalezic hebben ze een lijn getrokken: zo gaan we het doen. Sindsdien zijn we heel gedisciplineerd en doen we goed ons werk. We behalen ook resultaat. Ik denk dat wij een hele stugge ploeg zijn. Ook al voetballen we niet altijd goed, staan we verdedigend goed. Ik denk niet dat wij een ploeg zijn waar je makkelijk van wint."
Toekomstdromen
Zelf hoop Komljenovic een belangrijke speler te worden in die ploeg. De eerste twee wedstrijden van het seizoen staat hij in de basis, maar na verlies tegen Roda (0-3) maakt hij een stuk minder minuten. Toch houdt hij zijn hoofd hoog. "Ik ben gretig, met veel ambitie. Het liefst speel ik als box to box middenvelder, links of rechts. Ik denk dat ik nog belangrijk ga zijn voor deze club, zoals ik ook in het verleden al eens ben geweest. Ik denk dat dat in een later stadium van het seizoen nog komt." Daarmee heeft het talent, samen met de club, zijn ogen gericht op promotie. "En daarin van invloed zijn. Daarna in de Eredivisie blijven, dat is het doel. Wat we ook verdienen denk ik, en de supporters ook."
Mocht Komljenovic ooit een stap naar het buitenland maken, dan hoopt hij op Italië. "Ik hou van Italiaans eten en van de voetbalmentaliteit. Zij hoeven geen mooi voetbal, als je maar wint. Ik ben ook niet per se een mooie voetballer, maar laat mij spelen en ik zal negentig minuten lang strijden." Ook over een eventuele interlandcarrière hoeft de middenvelder niet na te denken. "Voor Servië hoop ik. Dat past bij mij. Het zijn allemaal broertjes", lacht hij. "Het mooiste aan dat land? De trots die ze dragen. Er zijn weinig spelers die, als het kon, voor een ander land zouden uitkomen. Voorouders hebben altijd gezorgd dat ze een zo goed mogelijk leven hebben. Dan kun je eindelijk wat terugdoen: spelen en presteren voor je land."
