Tegenwoordig zie ik een engel in een Benfica-shirt.
Voorafgaand aan de ontmoeting, dacht Benfica een moeilijke avond te gaan beleven, niets meer en niets minder. Vitória Sport Club uit Guimarães, de tegenstander van die dag, maakt het de grote drie regelmatig lastig. De bezoekende ploeg gaat er zelden heen met een lekker gevoel. 'Guimarães' in eigen huis verslaan is vaak een moeilijke opgave waar echt voor gestreden moet worden. Het werd zoals gezegd moeilijk, heel moeilijk zelfs, maar niet zoals verwacht. Het is een zware voetbalavond geweest, voor mij de zwaarste van allemaal. S.L. Benfica heeft een pijnlijk verlies moeten incasseren. Een groter voetbaldrama is voor mij ondenkbaar.
Het was 25 januari 2004. De ontmoetingsplaats, het Estádio D. Afonso Henriques, vernoemd naar de eerste koning van Portugal, te Guimarães, ook wel 'de geboortestad' genoemd. Om 20:45 ging het treffen van start. Zoals altijd was ik er helemaal klaar voor. Lekker thuis voor de buis, met mijn rode pet op. Heerlijk zat ik, met een biertje in de ene en de afstandsbediening in de andere hand. Op tafel lag een zak chips en andere lekkere dingen. De woonkamer was weer voorzien van alle objecten waar ik van denk dat ze via mij het team geluk kunnen brengen. In gezonde spanning en compleet voorbereid was ik wachtende. Alleen het startsignaal moest nog worden gegeven. Eindelijk was het dan zover, ik had negentig minuten lang voetbal voor de boeg. Alle ingrediënten voor een geslaagde avond waren aanwezig. De klok begon te tikken, 0:00:01, 0:00:02, 0:00:03 etc.
Het was een rommelige wedstrijd en het voetbal verliep moeizaam. Ook in de tweede helft hield de 0-0 lang stand. De toenmalige trainer José Antonio Camacho had door dat er moest worden ingegrepen. In de negenenvijftigste minuut werd João Pereira vervangen door Miklós Fehér. IJverig deed de extra aanvaller er alles aan om het tij te keren. Toen de hoop op een overwinning bijna vervlogen was, maakte Benfica, in de negentigste minuut, de 0-1 uit een pass van de ingebrachte speler. Van vreugde sprong ik op, onze nummer 29 werd door mij de hemel in geprezen. Een gouden wissel is het geweest. Mijn voorwerpen hadden mij niet in de steek gelaten. Het geluk was via mij, met behulp van de televisie, doorgegeven aan de spelers op het veld. Daar moest op gedronken worden. Wat een lekker gevoel, 0-1 net voor het einde. Ha, daar ga je spontaan van lachen. Er werden drie minuten verlenging gegeven. Genoeg tijd dus om na het doelpunt te hebben gevierd, uit traditie, een biertje uit de bijkeuken te halen.
Toen ik terug kwam, nog steeds in feest stemming, zag ik nog net dat 'Miki' lachte. Ook ik genoot, de drie punten waren praktisch binnen. Wat hadden we gezwijnd zeg, niet normaal! De blijdschap was echter van zeer korte duur. Fehér had tijdens mijn retourtrip naar de bijkeuken een gele kaart gekregen wegens een handsbal. Het deed hem verder niets, de winst was zo goed als beklonken. Nog heel even maar, een paar keer tikken en dan wegwezen, moet hij gedacht hebben. Hij liep de scheidsrechter voorbij, keek vooruit en glimlachte. Met zijn lichaamshouding leek hij aan te geven dat hij er boven stond. Die stomme kaart deerde hem in de verste verte niet. De man met de fluit was niet belangrijk meer. Hands is geel, zo zijn de regels van het spel, niks aan te doen. Zijn missie was in ieder geval geslaagd, de rest deed er niet meer toe.
Met de ogen gesloten zie ik weer hoe hij voor zich uit kijkt en lacht terwijl hij de arbiter negeert. Elke andere dag zou het vergeten worden, maar deze keer niet. Dit was anders, het was de laatste keer. Fehér heeft zich op die bewuste avond onsterfelijk gemaakt op het veld. Die lach van hem toen, zal ik nimmer vergeten. Het gebeurde allemaal zo snel en onverwachts. 'Miki', lachte, boog uit het niets voorover en viel vervolgens achterover, hij bleef liggen, hij reageerde niet meer. Zijn hart werkte niet meer mee. Het komt niet vaak voor op het voetbalveld, maar als het gebeurt laat het niemand koud.
De angst voor een foute afloop sloop in mij. Als een dolle liep ik met mijn beide handen op mijn voorhoofd heen en weer door de woonkamer. Zo hard als ik kon riep ik hem. Niet eerder was ik zo bang geweest tijdens een wedstrijd. Tot twee keer toe leek het er heel even op dat het weer goed zou komen. Tweemaal gaf hij een teken van leven, ik had daardoor weer hoop. De seconden tikten weg, wat duurde het lang. Hij gaf geen kick meer, helemaal niets. Iedereen in het stadion scandeerde zijn naam. Vol ongeloof heb ik het zien gebeuren. De meeste spelers liepen op het veld te huilen. Tiago was ter aarde gestort en zat op zijn knieën nee te schudden. Simão keek verdwaasd om zich heen. Allemaal waren ze in paniek, net als ik.
Het was een chaos op het veld. Hoe hard wij ook riepen, het bleef stil. Fehér had voor het laatst gelachen. Hij heeft voor het oog van de wereld afscheid van ons genomen. Het is zijn laatste wedstrijd geweest. Hij is de verlenging ingegaan en niet meer terug gekomen. Ze hebben hem gewoon meegenomen. De smeekgebeden, het gegil en het wenen van de toeschouwers hebben het niet kunnen tegen houden. We mogen het niemand kwalijk nemen. Over zo een bijzondere transfer valt niet te onderhandelen. Als ze je willen hebben, dan ga je. De koning van Portugal zou trots zijn geweest, ik weet het zeker. Fehér is als een ware krijger, strijdend in het harnas, gestorven. Zijn shirt met rugnummer 29 heeft hij meegenomen, hij heeft er voor altijd recht op. Verkleed als een van ons is hij lachend met ze meegegaan. In het rood-wit met de voetbalschoenen nog aan de eeuwigheid in.
Vorig jaar, toen ik in het Estádio da Luz wachtte op een rondleiding, werd ik bij binnenkomst weer geconfronteerd met de hectiek in de wedstrijd tegen 'Guimarães'. De herinneringen die ik jaren, zonder succes overigens, probeerde te vergeten liggen daar, open en bloot, tentoongesteld voor iedereen die het maar wil zien. Omgeven door al die benfiquistas in de wachtruimte, lettend op de pure reacties die ook zij hadden, heb ik het eindelijk een rustig plekje kunnen geven. We hebben er tijdens de rondleiding fijn met elkaar over kunnen praten en we hebben elkaar moed ingesproken. Voor elke traan stond er iemand met een arm om mij heen. Een betere therapie kon ik mij niet wensen. Mijn ' Benfica-familie' heeft zich toen werkelijk over mij ontfermd. Onze leus, ''E Pluribus Unum'' heeft sindsdien, met dank aan al die lieve mensen, een diepere betekenis gekregen voor mij.
De gedachte aan onze eeuwige nummer 29 roert mij nog steeds, maar wanneer ik er nu aan denk is er geen paniek, geen chaos, en geen angst meer. Tegenwoordig zie ik een engel in een Benfica-shirt.
