Theo is verloren, maar Nicky is gered
Ik las laatst een interview met Wout Brama, een nuchtere boerenlul uit het platteland die een hele wedstrijd bij een mannetje staat. 'Na een overwinning moeten we niet blij zijn, we moeten dit als normaal beschouwen. Een verlies moet abnormaal zijn, zo blijven we werken aan de topsportmentaliteit.' Op deze lulkoek kwam het neer. Wout vergat bijna het belangrijkste en dus waren de laatste zinnen van het interview: 'We zijn overigens absoluut geen titelkandidaat. Nee, daarvoor zijn Ajax en PSV toch echt te sterk, met Feyenoord en AZ als gevaarlijke outsiders. Ook van Groningen en Heerenveen kun je alles verwachten, en Vitesse is met die rare gek uit Georgië ook goed op weg. We mogen blij zijn als we niet degraderen.'
Halverwege het interview zat ik al met de kop onder de kraan. Het leuke aan dit alles is dan ook dat er in Enschede, en ondertussen ook in het overige gedeelte van Nederland, wordt gedacht dat dit helemaal waar is. Dít is de reden dat Twente vorig jaar kampioen werd, en nu Inter lam legde. Dat Bryan Ruiz een keertje of veertig in de laatste minuten scoorde, kwam natuurlijk doordat een verlies als 'abnormaal' word beschouwd. Dat is logisch. Na het interview met Brama smeet ik met deuren, maar intussen vermaak ik me kostelijk om deze onzin. Het enige wat me zorgen maakt is Theo…
Vanaf het begin bij Vitesse ben ik al fan van Theo. Het schoffie van Arnhem was anders dan de meeste voetballers. Als Vitesse voor de UEFA Cup tegen een Europese grootmacht moest spelen, kwamen de supporters met anderhalve vinger klaar, zo opgewonden waren ze. Ook de spelers hadden vaste rituelen, je kent het wel: gezonde voeding voor de wedstrijd, veel sporten, fruit, water en geen seks voor de wedstrijd. Theo moest lachen daarom, die zakte door in een nachtclub en liftte met de Hell Angels mee naar het Gelredome. Daarna speelde hij een fantastische wedstrijd, gaf Steven Gerrard een kopstoot en liet een boer tijdens de persconferentie. Dát is Theo!
Maar nu hoor ik alarmerende berichten; Theo eet voor de wedstrijd spaghetti en heeft een weekschema waaraan hij zich ook werkelijk houdt. Ook was hij van plan Harry Mulisch te lezen en zich te interesseren in orgasmen op de bodem van de oceaan. Dit verontrust me. Theo hoort vreemd te gaan vlak voor een bekerpotje tegen BV Veendam en dit op zijn sterbed bekend te maken. Wat dat betreft heeft Nicky Hofs het beter voor elkaar.
Na een periode bij Feyenoord waar de straatvechter zeer geliefd was keerde hij weer terug naar zijn roots; Vitesse. Vitesse is zo'n heerlijke chaotische club. Het elftal zit als los zand aan elkaar, lege tribunes en overal rellen. Maar toch is er altijd de ambitie en denkt Vitesse mee te kunnen met de subtop. Juist bij zo'n club past Hofs. Waar Theo gehersenspoeld is door Twente, deed Hofs lekker zijn best om boven het gestelde vetpercentage te blijven. Dat doet het altijd goed op feestjes: 'Kwam Harry aan met de mededeling dat ik helaas niet bij de selectie hoor voor het duel met Willem II, hij wist dat dit zwaar voor me was zei die ook nog, haha, heb ik hem verteld dat ik er alles aan zou doen om er over zes weken weer bij te zijn. Was ie ook weer tevreden. Ondertussen kreeg ik mijn salaris binnen, heb ik weer soepgroenten van gehaald bij Albert Heijn, je mot wat.'
Ondertussen speelt Nicky bij een tweederangsclub in Cyprus, en dat bevalt hem goed hoorde ik. Mij ook. Theo is voor eeuwig verloren, maar Nicky is het straatschoffie van weleer gebleven. Over tweeëntwintig jaar hoor ik Theo iets zeggen over positieve en negatieve krachten die de dag des levens kunnen beïnvloeden. Op dat moment zit Nicky aan de rand van een zwembad op Bali, uit een glas priklimonade te lurken. Tel uit je winst.
