Twente en Co
Met de komst van Co Adriaanse zou FC Twente in mijn ogen weer een extra stap gaan maken om een vaste waarde te worden in de top van de Eredivisie. Adriaanse staat voor herkenbaar, dominant en aanvallend voetbal. Juist de ingrediënten die de club nodig heeft om te kunnen aantonen dat ze een topclub aan het worden zijn. En juist waar Adriaanse die ingrediënten altijd snel tot uiting kon laten komen bij de ploegen die hij onder zijn hoede had, lijkt hem dit bij Twente niet te gaan lukken.
Waar Steve McClaren en Michel Preud'homme veelal vast hielden aan een vast basisteam is Adriaanse constant bezig met wisselingen. Tim Cornelisse begon als rechtsback door afwezigheid van Roberto Rosales. Rosales moest echter als rechter vleugelaanvaller zijn plek in het team terugwinnen en wordt nu weer ingezet op de rechtsbackpositie. Aan de linkerkant bijna eenzelfde verhaal. Dwight Tiendalli en Bart Buysse hebben beiden geen moment zekerheid op een basisplek. Rosales, Wisgerhof, Douglas, Tiendalli. Die vier hebben laten zien dat ze voor Nederlandse begrippen samen solide kunnen verdedigen.
Met de komst van Leroy Fer is ook voor de rolverdeling op het middenveld een strijd gaande. Alleen Wout Brama lijkt zeker van zijn plek. Willem Janssen, Leroy Fer en Denny Landzaat lijken om beurten een kans te krijgen. Vooral voor Janssen en Fer een bron van onduidelijkheid waardoor beide nieuwelingen het wel eens moeilijk zouden kunnen krijgen om te gaan slagen in Enschede.
Ook in de voorhoede hakt Adriaanse geen knopen door. Wanneer Adriaanse denkt dat zijn ploeg veel in balbezit zal zijn speelt hij met zowel Marc Janko als Luuk de Jong. Denk daarbij aan de vier of soms zelfs vijf verdedigers van de tegenstander en de eigen buitenspelers die alsmaar naar binnen komen. Het resulteert in acht of meer spelers kort voor het vijandelijke doel met als middelpunt een 196 centimeterm lange hark met weinig techniek in de kleine ruimte die ook maar matig fungeert als aanspeelpunt en hiermee eigenlijk alleen maar De Jong in de weg loopt.
Na het vertrek van Bryan Ruiz zijn ook de Twentse vleugels maar bij vlagen spraakmakend. Ola John en Steven Berghuis zijn de talenten die nog tijd nodig hebben om een hele wedstrijd dreigend te kunnen zijn. Hierdoor mag ook Emir Bajrami momenteel proberen het ongelijk van de publieke opinie te veranderen totdat Nacer Chadli weer fit is. Dit lijkt echter een onmogelijke opgave voor hem.
Alleen Brama, Wisgerhof, Douglas en doelman Nikolay Mihaylov lijken een vaste basisplaats te hebben. Alle anderen moeten voetbalmeester Adriaanse blijkbaar nog overtuigen van hun kwaliteiten om een vaste waarde te kunnen zijn. De vele wisselingen in het team zorgen ervoor dat de ploeg niet op elkaar ingespeeld raakt. Nieuwkomers Janssen en Fer komen in een organisatie die niet loopt. De talenten John en Berghuis worden in het diepe gegooid. Er staat een ploeg waarbij de veel spelers niet honderd procent vertrouwen van de trainer voelt.
Herkenbaar, dominant en aanvallend voetbal is hierdoor een onmogelijk haalbaar doel. Misschien dat blessures en/of schorsingen voor Janko, Cornelisse, Buysse en Bajrami er voor kunnen zorgen dat Adriaanse gedwongen moet terugvallen op de basis van zijn voorgangers. Herkenbaar, dominant en degelijk.
