Uitspelen, uithuilen en doorbouwen
Waar ik kort na de winterstop nog hoopval was over een eventuele opmars, is de hoop inmiddels vervlogen. Als één van de slechtst scorende ploegen in de Eredivisie - enkel zwakke broeders Excelsior (zeventien) en De Graafschap (21) falen nog harder - lijkt het onmogelijk om sc Heerenveen, FC Groningen, Vitesse of Feyenoord bij de eerste acht weg te stoten, en daarbij Roda JC Kerkrade, Heracles Almelo en RKC Waalwijk voor te blijven. Trainer Alex Pastoor meende na de absolute wanvertoning van gisteren dat NEC nog vol in de race was om het te proberen, maar het lijken stuiptrekkingen van een zojuist overleden droom. Het is onmogelijk om met de huidige combinatie van spelers en vorm een dergelijke stunt uit te voeren. Ik neem het Pastoor echter niet kwalijk; zijn positie en hoop weerhouden hem een reëel beeld te vormen van de werkelijkheid. En zo hoort het ook. De trainer geeft nooit op en blijft vol gaan voor het doel.
Aan het begin van het jaar werd NEC als dark horse genoemd; het verwachtingspatroon bij de insiders was hoog. Spelers die al regelmatig mooie dingen hadden laten zien als Lasse Schöne, John Goossens en Gábor Babos, aangevuld met jonge talenten en opkomende sterren als Bram Nuytinck, Melvin Platje en Stef Nijland… dat zou wel wat moeten worden! Een jonge, aanvallende trainer maakte het stel compleet en vol goede moed werd begonnen aan iets dat deed denken aan een bergbeklimming. Jammer genoeg bleek het team niet in staat tot grote hoogten te komen; talenten maakten het niet waar, routiniers raakten uit vorm en anders leken met hun hoofd gewoon ergens anders. De pijnlijke conclusie dat er geen scorende spitsen in de selectie zaten, leek de uiteindelijke nekslag voor de expeditie.
Na de winterstop, waarin besloten werd dat het stel dat er stond de toch moest afmaken, volgden de winstpartij op de noorderburen en ADO Den Haag, een ongelukkige nederlaag tegen Roda JC, twee pijnlijke afstraffingen door Ajax en Feyenoord en een grandioos stukje voetbal tegen FC Groningen. Afgelopen zondag kwam daar de gruwelijke voorstelling tegen Utrecht bij. Opnieuw miste een spits die het zooitje uit het slop zou trekken, maar gedoodverfde nummer negen Género Zeefuik gaf niet thuis, en Pastoor heeft inmiddels ook wel ingezien dat Platje ook niet klaar is voor een dergelijke taak. Het gevolg? De wisselvalligheid voert de boventoon.
Men kan heel goed voetballen, maar het komt er zo vaak niet uit. Met wedstrijden tegen VVV-Venlo, De Graafschap en NAC Breda voor de boeg lijkt het vooral zaak hetgeen onder je staat onder je te houden om volgend jaar verder te gaan. Er gaan allerlei belangrijke spelers weg, en daar zullen ongetwijfeld nieuwe belangrijke spelers worden teruggehaald. Hopelijk wordt ingezien dat een spits bittere noodzaak is om te kunnen stijgen in welke ranglijst dan ook. Voor dit jaar is een dergelijke roep te laat; het is een kwestie van uitspelen en uithuilen. Gelukkig zal er in augustus zal er waarschijnlijk weer hoop gloren in de Nijmeegse harten.
