Valencia draagt water naar de zee (deel 1)
25 juli 2009, Spaanse media: 'Valencia heeft precies 439 miljoen euro schuld, als we daar de 350 miljoen euro voor de kosten van het nieuwe stadion bij optellen, bedraagt de totale schuld 739 miljoen euro.' Wrang als het klinkt, bij de meeste Valencianistas gaan de haren er niet meer van overeind staan. Door de ellenlange, negatieve berichtgeving is er een tendens ontstaan waarbij supporters het liever negeren, dan onder ogen zien.
Waar Villarreal nog in staat is werkloze supporters een hart onder de riem te steken, door middel van het uitdelen van gratis seizoenskaarten, ontkurkt Valencia spreekwoordelijk de champagne wanneer de loonstroken betaald zijn. Het onvermijdelijke gebeurde dan ook op een donkere dag in februari 2009, de salarissen konden niet worden betaald. Het was zelfs zo erg dat de bouw van Nou Mestalla, het nieuwe stadion van Los ché, werd stilgelegd. Na twee maanden met Bancaja onderhandeld te hebben, waren zij bereid een lening van 50 miljoen euro te verstrekken. Om zo het naderende faillissement te voorkomen, een scenario waar geen van beide partijen baat bij had.
Met dit geleende bedrag werd Bancaja, dat al een flink aandeel in de club had, hoofdschuldeiser met circa 240 miljoen euro. Een absurd bedrag, dat de bank onbedoeld een unieke positie binnen de club verschaft. De bank wil te allen tijde inzage in de plannen van de club, waardoor Valencia in feiten onder curatele staat. De club is dus gered, door zich nog dieper in de schulden te steken.
Een constructie die natuurlijk vroeg of laat omvalt, maar dat is nog niet alles. Vlak voor de financiële crisis heeft Valencia namelijk architect Fenwick gevraagd, een hyper modern stadion te ontwerpen. Een stadion met 75.000 toeschouwers en een systeem dat de temperatuur van het stadion regelt. Echter was tijdens de start van de bouw de financiering niet rond. Men trachtte dit voor elkaar te krijgen door Mestalla en haar grond te verkopen. Dit moe(s)t een bedrag van 300 tot 400 miljoen opbrengen. Maar je raadt het al, tot op heden is er, met dank aan de financiële crisis, nog steeds amper iets verkocht. Valencia werkt zich opnieuw vakkundig in de nesten.
Het is eigenlijk heel simpel, Valencia geeft meer uit dan het binnen krijgt. Probeert dat met investeringen te compenseren en werkt zich nog dieper in de schulden. Dat is niet zo gek, de club heeft in de afgelopen drie jaar, vijf verschillende presidenten gehad. Een gegeven dat garant staat voor problemen.
De constante wisseling van de wacht heeft zijn sporen nagelaten in het trainersbeleid, dat op zijn beurt weer het aankoopbeleid beïnvloed. Valencia gaf, exclusief de aankopen van dit seizoen, sinds 2004, 185 miljoen euro uit aan 33 spelers zoals David Villa (12 miljoen), Juan Manuel Mata (transfervrij), Miguel (8 miljoen) en Éver Banega (17 miljoen euro). Terwijl dit nog spelers zijn die hebben gerendeerd , zijn er ook spelers die veel geld kosten maar niets klaar speelden. Stefan Fiore kwam voor 8,3 miljoen euro, niets van gezien. Marco Di Vaio, 10,5 miljoen, scoorde in zijn eerste seizoen elf keer, maar kon daarna niet overtuigen en werd verkocht aan AS Monaco. Bernardo Corradi, 8,3 miljoen, fungeerde louter als bankzitter en werd vervolgens verkocht voor 1,5 miljoen aan Manchester City.
Het is een wonder dat de club nog zoveel warmte uitstraalt, dat de club überhaupt nog bestaat. De onmachtige supporters hopen vurig dat de club is rust creëert, zowel binnen als buiten het veld. Laten we is ophouden de zee te tarten door er water bij te gooien, laten we is op houden water naar de zee te dragen, want de zee, die redt het wel. Nu wij nog.
