Veertigduizend Burberry-sjaaltjes extra voor Denizli
Meneer Denizli krijgt een slordige drie miljoen per jaar. In een land waar veel mensen onder de armoedegrens leven en moeten rondkomen van soms wel drie euro per dag, krijgt Denizli miljoenen voor het coachen van elf spelers tijdens een wedstrijd. Waarom is Denizli eigenlijk gebleven bij Besiktas? Denizli gaf zelf aan na het voorgaande seizoen te willen stoppen en volgens hem kon niemand hem op andere gedachten brengen. Dat was ook geen leugen, want het was ook niemand. Het was een drie met zes nullen erachter dat hem op andere gedachten bracht. Van anderhalf miljoen naar drie miljoen is natuurlijk veertigduizend extra Burberry-sjaaltjes. Hij was zelfs zo blij, dat hij extra vakantie ging nemen. Natuurlijk kon de selectie hierdoor niet op kamp, maar dat was blijkbaar niet relevant.
Als je het mij vraagt, verdient Denizli geen cent. Waarschijnlijk is er niemand koppiger dan hem. Ik kan me herinneren dat hij in zijn tijd als columnist Ertugrul Saglam bekritiseerde omdat hij Batuhan Karadeniz niet liet spelen. Hoeveel wedstrijden is Karadeniz dit seizoen tussen de lijnen geweest? Voor de mensen met een acht voor wiskunde is dit een makkie: één keer één=... Rodrigo Tabata werd voor acht miljoen euro aangetrokken om wat creativiteit aan het elftal toe te voegen. Van die creativiteit heb ik nog niks kunnen zien, waarschijnlijk omdat Tabata nooit in de basis start. Het is dan ook heel makkelijk om te stellen dat Tabata niet presteert. Hij krijgt simpelweg geen kans, terwijl de oogappel van Denizli, de 35-jarige Yusuf Simsek, genoeg kans krijgt om het spel te vertragen en de bal steeds weer kwijt te raken.
Waar Tabata en Batuhan de bank mogen warm houden, krijgen halvegaren als Marcio Nobre en Nihat Kahveçi telkens een kans. Nobre die al zeven maanden niet heeft kunnen scoren en werkelijk niks goeds kan doen en Nihat die uit elke positie wil schieten en geen oog heeft voor medespelers. Groot talent Ismail Köybasi, die met moeite is binnengehaald, mag zo nu en dan opdraven, terwijl oude rot Ibrahim Üzülmez doorgaat met het maken van fouten en daartoe ook de kans krijgt van Denizli. De van Ankaraspor aangetrokken rechtsback Erhan Güven is niet eens in de selectie waar te nemen, omdat Denizli centrale verdediger Ibrahim Kas wil omtoveren tot een rechtsback. Terwijl iedereen ziet dat Kas dat niet kan omdat hij telkens weer naar binnen schuift, blijft Denizli zijn oogkleppen ophouden.
Maar Denizli is niet alleen beroerd in zijn spelerskeuze, ook in het maken van opstellingen is hij een uilskuiken. Waar ter wereld zie je nog iemand spelen met drie verdedigende middenvelders? De competitiewedstrijd tegen Trabzonspor, die met veel geluk met 2-0 werd gewonnen, was voor mij een unicum. Ik heb nog nooit een team met negen verdedigend ingestelde spelers zien spelen. Dat hij dan een verdedigende middenvelder als rechtsbuiten wil laten spelen, versterkt mijn beeld over zijn tactische capaciteiten. Waarom is er in de transferperiode geen flankspeler aangetrokken? De getalenteerde Aydin Karabulut moest plaatsmaken voor Yusuf Simsek. Terwijl Simsek aan het einde van zijn latijn is, speelt Karabulut de sterren van de hemel bij Ankaragücü en daarvoor bij Ankaraspor. Is het echt zo moeilijk om de jeugd een kans te geven? Denizli zegt elke week weer dat hij gaat kijken bij de wedstrijden van het tweede team van Besiktas. Maar noch Denizli, noch zijn assistent Tayfur Havutcu, is te zien bij de wedstrijden.
Na de acht achtereenvolgende overwinningen op rij in de competitie was de situatie weer een beetje stabiel. De 0-0 tegen Diyarbakirspor zagen veel mensen nog door de vingers. Maar in de Champions League-wedstrijd tegen CSKA zagen we alle fouten van Denizli in een notendop. Een verkeerde opstelling met weer drie verdedigende middenvelders, terwijl hij weet dat ze moeten winnen. Geen maatregelen nemen na de 0-1, wetende dat je drie keer moet scoren. En pas in de 88e minuut je aanvallende ambities intensiveren laat zien dat je toe bent aan een lange rust en dat Besiktas toe is aan een frisse trainer die niet bang is om de jeugd een kans te geven, die de wedstrijden niet gebruikt om allemaal domme opstellingen uit te proberen en die niet probeert spelers na hun 28e nieuwe posities bij te leren. Het bestuur moet het roer omgooien en drastische maatregelen nemen. Ik heb er al eentje gecreëerd: geen Burberry sjaaltjes!!!
