Voetbalzone-weblog: Cristiano Ronaldo, eigenlijk best een toffe peer
Dat zit zo: in de aanloop naar dit EK leek het ons wel aardig om terug te gaan naar de roots van Cristiano Ronaldo. Dat bekt niet alleen lekker, dat was ook wel interessant. Interessant in de zin van: hoe is het een jongen uit een arm gezin gelukt om vanuit één van de slechtste wijken van Portugal één van de beste voetballers ter wereld te worden. Hoe het hem is gelukt om zich daaruit te knokken. Conclusie: met talent, discipline en hartstocht kom je een heel eind.
En slecht was het daar zeker. Ik vergeet niet meer het moment dat we daar aankwamen. Toen we via de Quinta do Falcão, een smalle weg, naar boven liepen, hoefden we ons niet echt een voorstelling te maken hoe het hier pakweg twintig jaar geleden eruit zag. Dat moet vrijwel exact hetzelfde zijn geweest: we zagen vervallen huizen, auto's die het ogenschijnlijk niet meer doen en straatjes waar nodig geasfalteerd dient te worden. Alsof de tijd heeft stil gestaan. En we zagen kinderen aan het voetballen, net zoals Cristiano Ronaldo dos Santos Aveira hier begin jaren negentig deed.
Amavel, Bras en Marcia dus. Jongetjes van, ik schat, een jaar of veertien. Maar waar bij Ronaldo, hij was nog geen vijf, de bal toen al als een touwtje aan zijn voeten leek vastgeplakt, daar ging het met dit drietal wat minder goed. Zo stonden we op het pleintje nog geen vijf minuten te kijken of de drie tieners hadden het dak van een auto al geraakt, de bal uit de tuin van de buren moeten halen en bijna een ruit aan diggelen geschoten. "Dat zag je bij Ronaldo niet gebeuren", zei Ricardo Abreu glimlachend "Maar ja, hij is dan ook uitzonderlijk talent."
En Abreu kon het weten. Hij is één van de jeugdvrienden van Ronaldo. Zij speelden hier als kind bijna dagelijks. Meteen uit school, of soms ook tijdens schooltijd. En ja, toen al vielen de kwaliteiten van Ronaldo op. "Natuurlijk denk je op dat moment niet meteen dat hij later één van de beste voetballers van de wereld wordt. Maar dat hij er toen al met kop en schouders bovenuit stak was duidelijk." De vraag of ze hier trots zijn op hem hoefde dan ook niet gesteld te worden. Noem alleen al zijn naam en ze begonnen te glunderen. Zo ook in Salão Bilhares Quinta Falcão, de buurtkroeg pal tegenover het ouderlijk huis van Ronaldo waar hij veelvuldig kwam en nog altijd komt. Gemiddeld zeker een paar keer per jaar. Want hij weet: dit is misschien wel de enige plek ter wereld waar hij niet wordt lastig gevallen. "Sterker nog," zei Joel Santos, de eigenaar, "Dit is ongetwijfeld de enige plek op aarde waar hij zich zonder problemen in het openbaar kan voortbewegen. Hij bestelt dan altijd een Poncha, een mannendrank van Madeira, gemaakt van honing, sinaasappelsap, citroensap en een scheut rum. Vaste prik. Dan blijkt maar weer dat hij zijn afkomst niet verloochent en gewoon één van ons blijft. Anders blijf je niet elke keer komen."
Die avond kreeg ik zowaar steeds meer een ander beeld van de Ronaldo die wij kennen. Hoezo arrogant, hoezo afstandelijk, hoezo irritant? Eigenlijk is hij beste een toffe peer! Dat veranderde helemaal toen Santos ons meenam naar de hoek van zijn kroeg. Daar hing zijn pronkstuk: een gesigneerd shirt van Manchester United. "Verder kregen we onlangs een shirt van Real Madrid, eveneens met handtekening, maar die moeten we nog ophangen. We moeten alleen nog even een lijst regelen." Geen idee of dat shirt er inmiddels al hangt. En of het er überhaupt ooit zal hangen. Het zal Amavel, Bras en Marcio eerlijk gezegd ook een worst zijn, denk ik. Zij willen maar één ding: net zo groot, net zo rijk en net zo beroemd worden als Ronaldo. En als ze vanavond in het veld zouden staan: scoren tegen Maarten Stekelenburg. Ik ben geen scout, maar gezien de balcontacten die we zagen, kan ik me niet voorstellen dat zij hun droom ooit verwezenlijken. Laat staan dat ze nog veel beter worden. Al zou het de buurt wel goed uitkomen, trouwens. Scheelt in ieder geval een hoop deuken in auto's en een flink aantal gesneuvelde ruiten.
Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Charkov en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.
