Voetbalzone-weblog: Genoeg van Endless Summer en juichende Sneijder
In Nederland kun je de klok erop gelijk zetten. Met een EK of WK in aantocht komen de bekende namen weer met een voetballied, aanstekelijk of niet. Denk aan zangkanonnen als René Froger, Wolter Kroes, Dries Roelvink, De Deurzakkers en Johan Vlemmix, terwijl in het verleden altijd wel André Hazes een nieuw voetbalnummer uitbracht. Ook al wist hij: de kraker van 1988, toen hij vol passie en met hartstocht het ultieme en ongeëvenaarde Wij Houden van Oranje zong, zal nooit meer overtroffen worden. Toen niet, nu niet, nooit niet. Dan kan Kroes nog zo vaak Viva Hollandia gaan uitbrengen en staat Froger met Samen zelfs op nummer één, Hazes stoten ze nooit meer van de voetbaltroon.
In tegenstelling tot in Nederland, waar de geijkte namen het telkens weer proberen, is het altijd maar weer afwachten welke artiest de organisatie het officiële nummer laat zingen. Vaak wordt daarbij gekozen voor een grote naam, zoals de FIFA de laatst twee eindtoernooien koos voor de Colombiaanse superster Shakira. Zo deed ze dat in Duitsland, op het WK in 2006, met Wyclef Jean (Hips don't Lie), terwijl ze twee jaar terug in Zuid-Afrika werd begeleid door de lokale band Freshlyground toen ze Waka Waka vertolkte. Een nummer die ik, net als Wave Your Flag van de Somalische zanger K'naan, inmiddels niet meer kan (aan)horen. Je hoefde in Zuid-Afrika de radio of tv maar aan te zetten, of je rond een stadion te begeven en je werd ermee dood gegooid. Ik kan je verzekeren: na zes weken komt dat aardig de keel uit. En dat het nummer uiteindelijk gewoon gejat bleek, van Golden Sounds, een band uit Kameroen die het in 1986 componeerde en produceerde onder de naam Zangaléwa, ach, dat bleek maar een detail. Zeker nadat de zaak al vrij snel werd geschikt.
Zoiets wilde de UEFA tijdens dit EK er se voorkomen. Met de dertigjarige Oceana Mahlmann, de opvolger van Enrique Iglesias die vier jaar geleden in Oostenrijk en Zwitserland Can You Hear Me zong, lijkt dat gelukt. Vooralsnog zijn er nog geen artiesten opgestaan die beweren dat Endless Summer hun nummer is. Ik weet niet of echt zo is of dat ze liever niet kenbaar willen maken dat het hun nummer is. Het mag dan steeds populairder worden en vaak in de EK-stadions in Polen en Oekraïne worden ingezet, wat mij betreft houden we dat vanaf nu achterwege. En dat komt niet alleen vanwege het refrein met de prachtige en uitdagende tekst Endless summer, oh, oh, oh, oh, yeh, yeh, yeh, yeh, yeh, endless summer, oh, oh, oh, oh, yeh, yeh, yeh, yeh, yeh. Sinds ik de clip heb gezien, met onder meer een juichende Wesley Sneijder, ben ik daar helemaal klaar mee.
En veel Polen ook. Ik had er vandaag in de fanzone in Gdansk nog over met een Poolse supporter. Waarom de UEFA, die het nummer op 6 mei presenteerde, niet koos voor een artiest uit het organiserende land? "Dan geef je het toernooi echt aan de inwoners." Nee, in plaats daarvan werd voor de officiële tune voor een tamelijk onbekende zangeres uit Duitsland gekozen, iemand die volgens de Europese voetbalbond met haar muziek blank en zwart kan verenigen. Weliswaar is Oceana vrij beroemd in beide landen, waar ze in 2009 met Cry Cry de hitlijsten aanvoerde. En ze deed mee aan de Poolse versie van Dancing with the Stars waar ze zesde werd, maar echt tot de verbeelding spreekt zij natuurlijk niet. Niet bij mij, niet bij veel supporters.
De Pool nam een slok van zijn biertje en maakte vervolgens de vergelijking met de Olympische Spelen in Londen, waar onder meer Robbie Williams act de présence zal geven. Volgens hem is dát, een (super)artiest uit het organiserende land, de toekomst bij grote sportevenementen. En hij wees op de Braziliaanse zangers Gusttavo Lima (bekend van Balada) en Michel Télo (bekend van Ai Se Eu Te Pego) die grote kans zouden maken om over twee jaar het officiële lied van het WK in Brazilië te mogen zingen. Teruglopend naar het centrum, om vervolgens de tram te pakken naar het stadion voor de persconferentie van de Duitsers, werd ik ineens overvallen door een gevoel van opluchting. Opgelucht dat we het WK van 2018 niet hebben gekregen.
Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Charkov en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.
