Voetbalzone-weblog: PlayStation-beelden op het EK, maar dan live
Het is één van de nieuwste technologische snufjes van de laatste jaren: de vliegende camera die zo'n twintig meter boven het veld over een staaldraad van de ene kant van het stadion naar de ander kant zoeft. Tijdens concerten van onder meer Robbie Williams, Kylie Minogue, The Police en U2 werd het al eens gebruikt, maar nu lijkt de camera, twee jaar geleden tijdens het WK voor het eerst gebruikt op een groot eindtoernooi, definitief zijn intrede te hebben gedaan in de voetbalwereld. Gisteren, zittend op de bovenste ring van de Arena in Gdansk, pal onder het gele dak, viel het me nog meer op dan anders. Ik moet zeggen: dat is best lastig. Omdat de vliegende camera met zo'n enorme vaart over het veld beweegt en het ook nog eens zwart is, zie je 'm nauwelijks. Zeker niet als, zoals gisteren het geval was, de zon schijnt en de camera nagenoeg volledig wegvalt tegen een volgepakte en kleurige tribune als achtergrond.
Maar vanwege de aanwezigheid van het magische drietal, tegen Italië opnieuw één van de steunpilaren, in het bijzonder Iniesta en Fàbregas, bleef de Spidercam wat vaker dan normaal hangen rond het zestienmetergebied. Want dat trio zien bewegen, wijzen en schreeuwen, dat willen we natuurlijk allemaal. Dat verveelt nooit. Tegelijkertijd vraag ik me af wat de voetballers van deze uitvinding vinden. Het geluid van een razende camera vlak boven je hoofd, dat gaat niet onopgemerkt voorbij, zo lijkt me. Ook omdat de Spidercam geen cameraatje is die je even in de zak steekt: het is een, zeker een paar meter groot, een hangend gevaarte van in totaal 22 kilogram. Makkelijk te raken dus, zou je zeggen. Want als Eddy Treijtel, oud-doelman van Feyenoord, al niet een meeuw uit de lucht kan schieten, dan lukt dat met een Spidercam ook. Dat werd wel duidelijk tijdens de Aziatische Champions League tussen Esteghlal en Al-Jazira toen de camera niet één keer, maar twee keer werd geraakt. De tv-kijker vindt het in ieder geval prachtig. De camera, met een dubbele lens die gebruik maakt van 3D-motion software en die aan de rand van het veld door middel van een joystick door twee technici wordt bestuurd, brengt beelden die we jaren geleden niet voor mogelijk hadden kunnen houden. Doorgaans staan de camera's op dezelfde hoogte of iets hoger, geposteerd op de tribune.
Maar omdat de Spidercam recht boven het veld beweegt en flink kan inzoomen, en dus veel lager dan bijvoorbeeld de beelden uit een helikopter, lijkt het wel of we kijken door de ogen van een vogel die vlak boven de hoofden van de spelers vliegt. Met als resultaat spectaculaire beelden, waardoor het spel nog dynamischer lijkt. Playstation, maar dan live. Dat was ook precies de reden van de FIFA om, in samenwerking met het Duitse bedrijf Professional Motion Technology, de Spidercam er op het WK in Zuid-Afrika voor het eerst bij te halen. En dat niet alleen. Ook de ultra-slowmotion camera's die worden gebruikt, moeten voor de nodige opwinding in de huiskamers zorgen. Ook dat lijkt meer dan gelukt: deze camera's, goed voor duizend beeldjes per seconde en één van de tientallen camera's die bij de wedstrijden rond het veld staan, laten alles loeischerp en alles van heel dichtbij zien. En net als de regenbestendige Spidercam, die werkelijk het hele veld bestrijkt, zien ze alles en leggen ze alles vast. Een speler bedenkt zich daarom nu wel twee keer voordat hij diep met zijn vinger in zijn neus gaat om daar een donkergroen monster uit te halen.
Deze technologie lijkt daarom niet meer weg te denken op een eindtoernooi. Nu nog het gebruik van videobeelden, waar zo velen op wachten. Of een camera in het doel zodat we honderd procent zeker weten of de bal de lijn heeft gepasseerd. Al was dat bij het subtiele schot van Pepe, die zaterdagavond tegen Duitsland zijn poging via de onderkant van de lat terug in het veld zag springen, niet nodig. Dat was geen treffer. Dat zag iedereen. Met dank aan de Spidercam die er bovenop zat.
Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Kharkiv en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.
